Geen tijd, geen berichten. 24 uur zonder horloge en telefoon de natuur in. 24 uur buitenlucht, de diepte in, los van de zogenaamde werkelijkheid. Slapen in tentjes en koken op open vuur, waar alles langer duurt en lekkerder smaakt. Met ruimte voor spelen, zoals een kind dat nog doet.

Ontwikkelen en dan werkbaar maken. Dat is een groot deel van mijn werk. Werk waar ik blij van word, werk dat ook mijn leven is. Ontwikkelen geeft mij naast voldoening hoop. Dat er altijd een andere weg is, dat er altijd mogelijkheden zijn. Dit jaar heb ik veel meer ontwikkeld dan ik ooit in een jaar zou doen.

Helemaal aanwezig zijn en kunnen ervaren wat er hier, op dit moment is. Los van tijd en materie, zoals de sporter, de musicus of het kind dat doet als hij speelt. Als verhalen er niet toe doen, noch emoties uit het verleden en je dus met nieuwe ogen, in verwondering, kunt kijken. Dan kun je echt luisteren en de juiste vraag stellen.

‘Jij hebt wel een bewuste familie’ zei mijn vriendin, waarop ik mij direct een oud verhaal hoorde vertellen. Toen ik later ging tellen en nadacht over wie waar voor staat, zijn of haar stem spreekt en waar een ieder terecht is gekomen, kon ik niets anders dan haar beamen. Dit moest toch wel ergens vandaan komen.

Dag 6 van de week, waarin ik elke dag om 5 uur opsta. Zou staan. Het is 6 uur als de wekker gaat. Luisterend naar mijn lichaam koos ik ervoor een uur later dan de voorgeschreven challenge op te staan. In eerste instantie kwam een stemmetje: ‘Dat doe je toch niet, zet door’. Toen een ander stemmetje: ‘Luister naar je lichaam en zorg voor jezelf’, …

Toen wij 15 jaar geleden ons huis kochten hadden we beelden hoe het er nu uit zou zien. We maakten toen beslissingen bij de verbouwing, over computeraansluitingen en kinderkamers. Toen ook hadden wij een plaatje over ons pad, dat altijd geëffend zou zijn. We wisten niet beter. In 15 jaar heb ik geleerd dat het geen zin heeft om voor zoveel jaren vooruit te plannen.