Met je ogen open zie je zo veel meer
Misschien wel iets dat je nooit eerder zag en wat jouw perspectief verandert. Verhalen liggen op straat, dag in, dag uit, elke dag opnieuw. In een ontmoeting, in een verbazing, in de natuur, in het openbaar, in een glimlach. Daar waar gewerkt wordt, geleefd wordt, lief gehad of daar waar er frictie is. Daar waar hoop en verlangen is en daar waar er angsten zijn. Alles kan belicht worden, er kan altijd ander licht geschenen worden, of je wil of niet. Een sprankeling, een beetje of een heleboel. Give it a try, want er is zo veel moois dat de aandacht verdient.
Kunst doet anders kijken
Er is 1 ding bij mijn 16-jarige zoon, waarvan ik zeker weet dat hij niet blij is met mij als moeder. Namelijk dat hij Kunst ‘moest’ kiezen als eindexamenvak. Er zit een verhaal achter dat begrijp je wel, maar het feit klopt: ik heb hem geholpen met een maken van die keuze. Misschien zelfs meer dan geholpen, ik heb hem in die richting gestuurd.
In het midden
Deze weken loop ik elke dag een uur in de natuur. Ongeacht mijn agenda, ongeacht het weer. Deze weken heb ik namelijk 1 ding vooral nodig: ruimte. Het lijkt dat afgelopen weken het tegendeel van mij gevraagd werd. Van minuut tot minuut stroomde mijn agenda vol en leek alles prioriteit te hebben.
Wat te doen?
Ik lees ‘dag 1 uit een dagboek’ nog eens na. Het was anders. Het voelde anders. Avontuurlijk bijna en rebels. Het was licht en warm. De lente brak open, de natuur met haar. Urenlang liep ik er doorheen, in de vroege vroegte, soms samen, soms alleen. Ik voelde me altijd omringd, bijna elke dag.
Vertraging leidt tot de beste beslissing
Het is een week van uitersten. Het wereldbeeld is opeens veranderd en zonder dat ik het doorheb, werkt iedereen ineens weer thuis. Door de straten van de steden lopen mensen met bedekte gezichten en zelfs in de scholen van onze kinderen is dat het nieuwe beeld.
Wat voel jij er bij?
‘Wat voel jij er bij?’ De vraag overdonderde me, omdat deze vragen nu niet gesteld worden. Liever worden meningen meteen geprojecteerd of worden oordelen gegeven. Schreeuwend, soms hard en helder, soms wat minder, soms vriendelijk en manipulatief verhuld. Om maar niet te hoeven voelen, om maar niet naar binnen te hoeven.
Boos zijn
Er zat een hartje op mijn koffie, een prachtige veer lag voor mijn voeten, een blaadje viel op mijn schouders, een voorbijgaande glimlachte. Ik zag het wel, maar wilde het niet zien. Ik was woest en daar kon ik even niet uitkomen.
Net alsof
‘We doen gewoon net alsof we door Elswout lopen’, zei ik tegen hem. Met het groen, het gras en het water was dat gemakkelijk te visualiseren. 1 Blik naar links of rechts en je was direct uit die verbeelding. Dan zag je de hoge gebouwen en het parkeerterrein van waar we werkelijk waren.
Ik ben en zo is het
160 vrouwen op anderhalve meter afstand. Je moet wel lef hebben om dat te durven organiseren en faciliteren. Nu. Het bedenken is 1, maar dat dan in concept en uitvoering brengen, dat is de next step. Niet de minste, want reken maar dat de weerstand groter is, als het podium groter wordt.
Hoe het gaat
‘Hoe gaat het met je?’ vroeg zij. ‘Goed’ zei ik en dat kwam uit mijn tenen. Ik voel me goed en krachtig. Vooral ben ik aligned en dan gaat het goed met mij. Ook al weet ook ik niet waar we heen gaan en wat er in godsnaam aan de hand is. Ook al beweeg ik in het midden van een orkaan, toch gaat het goed met mij.
De uitkomst van stilte en reflectie
Ik kijk opnieuw. De wereld is anders. Anders dan ik bedacht had, dan ik voorzien had, dan dat ik gehoopt had dat het zou zijn. Het is goed, vanuit een perspectief. En ook niet, vanuit een andere kant. Zichtbaarder dan ooit zijn de contrasten, gedreven door liefde of door angst. Voor mij althans.
Van een afstand, zo dichtbij
Van een afstand sta ik mijzelf de tijd toe om even niet in de actie te zijn. Om te verstillen, te gronden en te voelen wat er echt nodig is. Ik blijf dat ongemakkelijk vinden, want niets doen was nooit de bedoeling.
In stilte neem ik afscheid
Op 25 juni hoorden wij dat Albert onderweg was op zijn laatste reis. Het was een uur voordat de borrel met het kantoor van Voeding Leeft zou plaatsvinden in een prachtige tuin. Het was prachtig weer en een prachtig moment.
