Met je ogen open zie je zo veel meer
Misschien wel iets dat je nooit eerder zag en wat jouw perspectief verandert. Verhalen liggen op straat, dag in, dag uit, elke dag opnieuw. In een ontmoeting, in een verbazing, in de natuur, in het openbaar, in een glimlach. Daar waar gewerkt wordt, geleefd wordt, lief gehad of daar waar er frictie is. Daar waar hoop en verlangen is en daar waar er angsten zijn. Alles kan belicht worden, er kan altijd ander licht geschenen worden, of je wil of niet. Een sprankeling, een beetje of een heleboel. Give it a try, want er is zo veel moois dat de aandacht verdient.
Wat we nog niet wisten
Toen wij 15 jaar geleden ons huis kochten hadden we beelden hoe het er nu uit zou zien. We maakten toen beslissingen bij de verbouwing, over computeraansluitingen en kinderkamers. Toen ook hadden wij een plaatje over ons pad, dat altijd geëffend zou zijn. We wisten niet beter. In 15 jaar heb ik geleerd dat het geen zin heeft om voor zoveel jaren vooruit te plannen.
Een jaar van ons leven – deel 2
Deel 2 van mijn jaarverslag. Het deel waar ik vooral de nadruk op wil leggen. Niet om zaken te ontkennen, het leed van anderen te bagatelliseren, iets te onderdrukken. Omdat het voor mij het beeld is van hoe ik dit jaar beleefd hebt. Een jaar van ons leven, het jaar waarin ik dacht: ‘Hiervoor ben ik op aarde gekomen’, …
Een jaar van ons leven – deel 1
Er zit een laagje tussen als ik mijn ‘jaarverslag’ wil maken. In de vorm van een blog die mijn reflectie weerspiegelt doe ik dat ieder jaar. Vorig jaar deed ik dat net te vroeg, had ik het jaar al als ‘het jaar’ genoemd en gebeurde er de laatste dagen iets dat de disruptie van dat jaar zou bestempelen.
Komt allen tezamen
Vandaag sloot ik het Voeding Leeft Café voor dit jaar af. Een initiatief dat wij in maart 2020 in het leven riepen om te delen, te luisteren, je hart te luchten, te inspireren of geïnspireerd te worden. Het Café is voor alle mensen waarmee wij werken. Soms waren we met 50, soms met vijf.
Een blanco sheet
Waar ik ook kom, wat ik ook lees, wie ik hoor, hoe ik ook kijk of luister, steeds weer kom ik bij 1 punt terecht. De essentie. Grappig genoeg speelt dat woord deze dagen heel bewust een rol in de maatschappij. Winkel en ketens beargumenteren waarom zij essentieel zijn …
Voorbij de sluiers
Al weken ben ik stil. Reageer ik niet primair, schrijf ik niet, heb ik geen mening. Al weken kijk ik van een afstand, aanschouw ik, luister ik en verbind ik mij, zonder verstrikt te raken. Al weken komen er persoonlijke thema’s langs, soms leuke, soms minder leuke, ogenschijnlijk zware zelfs. Het is anders.
Kunst doet anders kijken
Er is 1 ding bij mijn 16-jarige zoon, waarvan ik zeker weet dat hij niet blij is met mij als moeder. Namelijk dat hij Kunst ‘moest’ kiezen als eindexamenvak. Er zit een verhaal achter dat begrijp je wel, maar het feit klopt: ik heb hem geholpen met een maken van die keuze. Misschien zelfs meer dan geholpen, ik heb hem in die richting gestuurd.
In het midden
Deze weken loop ik elke dag een uur in de natuur. Ongeacht mijn agenda, ongeacht het weer. Deze weken heb ik namelijk 1 ding vooral nodig: ruimte. Het lijkt dat afgelopen weken het tegendeel van mij gevraagd werd. Van minuut tot minuut stroomde mijn agenda vol en leek alles prioriteit te hebben.
Wat te doen?
Ik lees ‘dag 1 uit een dagboek’ nog eens na. Het was anders. Het voelde anders. Avontuurlijk bijna en rebels. Het was licht en warm. De lente brak open, de natuur met haar. Urenlang liep ik er doorheen, in de vroege vroegte, soms samen, soms alleen. Ik voelde me altijd omringd, bijna elke dag.
Vertraging leidt tot de beste beslissing
Het is een week van uitersten. Het wereldbeeld is opeens veranderd en zonder dat ik het doorheb, werkt iedereen ineens weer thuis. Door de straten van de steden lopen mensen met bedekte gezichten en zelfs in de scholen van onze kinderen is dat het nieuwe beeld.
Wat voel jij er bij?
‘Wat voel jij er bij?’ De vraag overdonderde me, omdat deze vragen nu niet gesteld worden. Liever worden meningen meteen geprojecteerd of worden oordelen gegeven. Schreeuwend, soms hard en helder, soms wat minder, soms vriendelijk en manipulatief verhuld. Om maar niet te hoeven voelen, om maar niet naar binnen te hoeven.
Boos zijn
Er zat een hartje op mijn koffie, een prachtige veer lag voor mijn voeten, een blaadje viel op mijn schouders, een voorbijgaande glimlachte. Ik zag het wel, maar wilde het niet zien. Ik was woest en daar kon ik even niet uitkomen.
