Een bewogen 2022 met rust als vertrekpunt

Mijmerend zit ik op mijn fiets, terwijl ik het jaar laat passeren. Gedachten die dwalen en gebeurtenissen komen nog eens voorbij. Ik kijk er nog eens naar, proces ze en zo maak ik mij herinneringen die voor mij belangrijk zijn. Ondertussen razen elektrische fietsen langs mij heen. Ik vraag me af of de wereld versnelt of dat ik steeds langzamer wordt.

Er is veel wat de mens dit jaar bezig hield. Het was er overal, in ogen af te lezen, in gedrag te zien. Ik zag het in onze programma’s, in gesprekken met artsen. Ik hoorde het van allerlei mensen die ik ontmoette. Het verlangen naar rust was groot. En ondertussen racete een ieder, om nog sneller op de plek van bestemming te zijn.

Als ik beslis niet harder te
gaan rennen, maar juist te vertragen.
Als ik beslis om te verstillen
in plaats van te fixen.
Kan ik volgend jaar nog
met het tempo mee?

2022 is het jaar dat ik de tijd verloor. Dat ook ik soms sneller liep, als het kon. Veel vaker vertraagde ik en kon ik aanwezig zijn met alles wat er op het moment was.

Mijn zoon die 18 werd, slaagde voor zijn eindexamen en als skileraar het huis verliet. Mijn zoon die 16 werd, slaagde voor zijn eindexamen en leerde wie hij is. Mijn zoon die 14 werd, zich van kind naar puber bewoog, zich los wekend van zijn moeder. En ook: de momenten van bezinning, de momenten waarop het anders liep. De gesprekken met anderen met een ander inzicht. Soms pijnlijk, altijd verruimend.

Ik ademde, ik mediteerde, ik deed yoga. Ik liep hard en ging de natuur in. Week in, week uit. Ik bezocht musea, ik lachte, ik verraste, ik werd verrast. Ik schreef, ik improviseerde en ik maakte theater. Ik zong, ik had lief. Ik verlangzaamde, elke week weer. En zo bleef het rustig.

2022 was het jaar dat alles anders was en er ook zo veel hetzelfde bleef. Het huis, mijn geliefde, mijn liefde voor mijn kinderen, mijn vrienden, mijn team. Het was ook het jaar dat dat wat ooit soepel liep opeens leek te stagneren en dat er een andere strijd gevoerd mocht worden. Het was het jaar dat ik alleen op het podium stond voor mijn verhaal, dat ik vaak gehoord werd en soms ook niet. Het jaar waarin ik bleef geloven in het goede en een nieuwe manier van leiden. En waar ik vaak genoeg in dat geloof bevestigd werd.

Ik leerde in 2022 opnieuw en op een dieper niveau over de verschillende fasen van betrokkenheid. Door het leven heen en door het te beleven. Over hoe drama je mee kan slepen, over dat je niet kunt forceren, over dat fixen niet werkt, over dat wat zich in de onderstroom afspeelt. Over het belang van stil staan om te kiezen wie je wil zijn. Over het voeren van diep democratische gesprekken. Hoe gemakkelijk dat is en hoe moeilijk tegelijk. Over duurzaamheid en transformatie.

Ik experimenteerde. Als altijd om mijn bewustzijn te vergroten en om oude patronen te doorbreken. Omdat leren en ontwikkelen mijn vak is. In 2022 was geld mijn grootste zelfgekozen experiment. Me volledig bewust dat dit experiment voor velen realiteit is. Vragen kwamen voorbij als: Waar zit je aan vast? Wie ben jij, met en zonder geld? Wat is er echt nodig? Het bracht me bij de nieuwe invulling van geven. Hoe kan dat anders? Wat als je iets van jezelf geeft? Hoeveel meer is dat waard?

Ik voelde me in 2022 nog meer dan eens gesteund, door velen. Van heel dichtbij door een raad van wijzen. En op afstand, of uit onverwachte hoek. Ik ontmoette vele anderen, met en zonder verleden. Met nieuwe ogen. We raakten elkaar, verstevigenden en lieten los. Het was er allemaal. In dit jaar.

En hoewel alles leek te versnellen, was er altijd rust. Hoe zeer de storm ook raasde, er was altijd rust. In de liedjes, in de klanken, in het licht van de verandering. In de ontmoetingen met anderen, in het luisteren, in de ogen, in het kunnen zien.

En vanuit die rust was er leven, kon ik bewegen. Kon alles wat er was stromen. Kon ik gaan en staan waar ik wilde. Creëren, groots en meeslepend. En dat dan nog een keer. Me verbinden met alles en iedereen waar ik van hou. En schrijven, in het klein en in het groot, wat me bezighield. En vanuit die rust kon ik dansen op mijn muziek geraakt worden door jou, door mij en door het leven, meegezogen worden en al die mooie mensen om me heen.

Ik ben klaar voor het nieuwe jaar, waarin ik dat alles nog eens doe. En dat is wat ik jou toe wens en mij. Met de rust als uitgangspunt.