Boos zijn

Er zat een hartje op mijn koffie, een prachtige veer lag voor mijn voeten, een blaadje viel op mijn schouders, een voorbijgaande glimlachte. Ik zag het wel, maar wilde het niet zien. Ik was woest en daar kon ik even niet uitkomen.

Als ik heel eerlijk ben, dan was het maar goed dat de man in kwestie na zijn boodschap in de treincoupé snel voorbij liep. Na een kuch van mij, sprak hij me aan, en ook over hoe ik mijn mondkapje droeg. Het was maar goed dat deze man zijn eigen weg koos, want er had zo maar een heel ongebruikelijke scene in de trein kunnen ontstaan. Ongebruikelijk voor alle dag, voor de mede reiziger en vooral ook voor mij. De behoefte om het zo hard uit te schreeuwen, die heb ik niet vaak en zeker niet in het openbaar. Nu leek hij niet te stoppen. De man had duidelijk een rode knop ingedrukt. En ik wist even niet hoe ik het alarm uit moest zetten.

Ik voelde vuur.
Van diep van binnen
was er iets aangezet
dat zo krachtig was
dat het er uit moest.
Maar wie of wat zou het
moeten vergelden?
Wat zou de beste manier zijn?

De gedachten waarom mijn reactie logisch was, kwamen voorbij. Waarom het belachelijk was dat de man zoiets deed. Ik maakte een verhaal in mijn hoofd en dat werd per moment groter en eenzijdiger. Het liefste had ik dat verhaal aan iedereen verteld. Terwijl ik heel goed wist dat het niet de woorden en toon van de man waren die mij raakten, maar alles wat er onder water zat. Van laagje voor laagje opgestapeld.

Ik ben er namelijk helemaal klaar mee. Met de angst die regeert en met de polarisatie. Dat werd geraakt en daar kon die beste man weinig aan doen. Sterker nog, deze lag bij mij, want ik deed er met mijn reactie nu even hard aan mee.

Iets uit mijn onbewuste kwam wel zo hevig omhoog, dat ik er geen grip op had met mijn bewuste. Dat wat geraakt was, was zo sterk als ‘onveilig’ geprogrammeerd, dat de reactie ook heel sterk was. Het kan iets van deze maanden zijn, veel aannemelijker is het dat het iets van vroeger was of misschien zelfs van generaties terug, zoals dat in ons onbewuste opgeslagen wordt. Bij mij, bij jou.

Ik weet van alles over transformeren en heb er ook voor mezelf genoeg ervaringen mee. Toch was dit een taaie. Ik wist dat ik iets moest doen, maar wist even niet hoe. En dus ging ik maar lopen, de zon in. Totdat er een bankje was en ik mezelf forceerde te ademen. Diep in en lang uit. Ik ademde minuten achtereen, terwijl mijn gedachten niet leken te stoppen. Minuten lang raasde de boosheid door mijn lichaam.

En toen ineens,
toen was er stilte.
Het punt van herkenning,
het punt van vertrouwen.
Toen ineens draaide
alles weer terug
in de positie,
waarin ik mij doorgaans begeef.

Dit geheel duurde in totaal 30 minuten: vanaf het event in de trein tot en met de realisatie en het punt van stilte. Een taaie zoals gezegd, maar ook een hele heldere. Soms moet orde hersteld worden en is er hevigheid nodig. Soms hebben we inzicht nodig en hebben we dat aan te kijken. Soms is juist dit nodig als tegenhanger van de frequentie. Hoe krachtig het een, hoe heviger ook de andere kant.

Nadat de energie van boosheid en beschuldiging verdwenen was en ik de herfstzon kon voelen, lachte ik en voelde ik iets anders opkomen. Er borrelde er iets in mij. Met dezelfde kracht als even daarvoor kwamen er ideeën en golven van energie en blijdschap. Misschien voelde ik voor het eerst zo hevig hoe het is als er er iets getransformeerd wordt.

Waarom ik deze donkere kant deel. Mijn verhaal is niet alleen mijn verhaal, het is universeel en daarmee kan mijn ervaring of kunnen mijn woorden jou raken en wellicht ook in actie laten komen op een moment dat dat nodig is. Wij hebben allemaal de verantwoordelijkheid en de kracht om het te doen. In het moment zelf. Doe je dat niet, dan heeft het effect. Niet alleen op jou, maar op alles wat je aankijkt of aanraakt. Voor uren, dagen, maanden, soms zelfs een leven lang. Kijk maar eens om je heen. Er zijn voorbeelden te over.

Deze uitbarsting was een hevige en zal ik niet snel als ervaring vergeten. Zonder donker is er geen licht en met wat licht verdwijnt het donker. Je moet er alleen wel iets voor doen. Je moet het aankijken, er aandacht voor hebben en voor jezelf zorgen, ook als dat minder gemakkelijk is. De rescue heb je tot je beschikking, als je tools in handen hebt. Stop met verhalen maken en stop er mee in drama te blijven hangen. Train jezelf, elke dag weer, zodat het inslijt en je er – in geval van nood – binnen mum van tijd weer bij bent zoals je aanwezig wilt zijn.