Dag 16 uit een dagboek
De kraan was dichtgeplakt, waardoor het water alle kanten op spoot. O ja, dat is waar ook. Het is 1 april. Ik zag zijn koppie verscholen achter de tafel. Hij zat te gniffelen om zijn actie. ‘Ben je helemaal nat, mam? Dit jaar geen jaarlijks cakejes met zout om op school uit te delen. Dit jaar geen creativiteit van de juf. Maar wel een geslaagde grap in huis, waar ik met beide benen intrapte. Omdat daar niet mijn aandacht lag.
1 april bestond voor mij uit een lange ochtendwandeling met niemand die we tegenkwamen, behalve drie wisents en een specht. Uit een lange call waarvan mijn energie uit mijn hele lijf verdween. Uit het lezen van en luisteren naar verhalen, die mij raakten. Uit het meelezen met het boekverslag van mijn jongste. Uit mijn eerste training voor de Dam tot Dam loop. Uit ontwikkelen en schakelen. Uit denken en reflecteren, mijmeren. Over de bedoeling.
‘Is het dat jij iets
van het leven verwacht
of het leven iets van jou?’
Ben jij hier om iets
achter te laten en
de wereld beter te maken
of wil je er alles uithalen,
koste wat het kost?
Het zijn grote vraagstukken die voor mij essentieel zijn. Al veel langer en juist ook nu. Al veel langer en juist ook nu vinden veel meer mensen dat fijn en hoopvol. Voor sommigen zijn die vragen echter onzinnig of naïef. Want moet je toch eens kijken wat er allemaal gebeurt?
Er zijn immers vele andere geluiden, die van de economische zwaarte, individuele dramatische cases, negativiteit in de media. De hevige impact bij de mensen die nu in de zorg werken, die alleen zijn, die ziek zijn, die geen werk meer hebben, die failliet gaan is mij volstrekt helder. Ik heb daar compassie mee en steek er een kaarsje voor aan. En ik zal het daar laten. Omdat ik het niet kan veranderen. En omdat ik mij wil focussen op wat ik wel kan beïnvloeden en daar mijn verantwoordelijkheid voor neem. Daar ligt vandaag mijn aandacht. En morgen ook.
Hoe veel lichte vragen en boodschappen bij mij en anderen resoneren, we leven juist nu in een wereld van contrasten. Het is de kunst jouw licht begrijpelijk te vertalen voor de luisteraar, zonder jezelf te verloochenen. Zonder jezelf te beknellen, zonder bekneld te raken. Want juist nu is er ook een ander licht nodig. In elke vorm, in elke kleur. Door muziek, door eten, door woorden, daden en een oogopslag. Klein of groot.
Soms hou ik mijn mond
en glimlach ik.
Soms hou ik mijn mond
en raakt het iets bij mij.
Soms weet ik de
juiste woorden te vinden.
Soms kijkt een ander
mij vragend aan.
‘We zullen dingen anders moeten doen in een andere wereld, de vraag is hoe’. Het is Simon Sinek die zijn hoop en vertrouwen deelt in een filmpje aan zijn organisatie. Ik geloof dat ook, diep van binnen. Het was Einstein die hetzelfde zei over een oplossing vinden in een andere setting dan waar hij gecreëerd is. Alan Seale die van een afstand kijkt naar ‘what wants to happen’, Otto Scharmer met zijn U Theorie en zo veel meer. Ik zie heel veel mensen om mij heen en iets verder die er net zo instaan. Dat verbindt en dat geeft mij vertrouwen. Dat ik niet de enige ben. En dat het lukt.
Ik doe mijn best om vanuit verschillende perspectieven te kijken, wetend dat ook ik – net als iedereen – gebiased bent. Door de bubbel waarin ik leef en woon, door mijn opvoeding, door mijn overtuigingen, door het lichaam waarin geboren ben, door de boeken die ik lees, door de bril die ik op zet. Hoe hard ik ook mijn best doe om me in te leven, ik zal een heleboel niet zien. Net zoals ieder ander. Er is niemand die alle waarheden kent. Omdat iedereen een eigen bril heeft, of je wil of niet. Hoe veel je ook geleerd hebt, hoe slim je ook volgens bepaalde labels bent.
Door mijn gekleurde bril
heb ik hoop en zie ik kansen
ervaar ik creativiteit
en voel ik de connectie
met zoveel mooie
mensen om mij heen.
Dank je wel!
Barbara Kerstens is programmadirecteur van Voeding Leeft en zet anderen in beweging door een ander licht te brengen. Haar verhalen gaan over innerlijk leiderschap, groei en ontwikkeling, verbinding & relaties. ‘Ik reflecteer op wat ik zie, lees, hoor, voel of ervaar in het moment en in de kern. Ik orden mijn gedachten, laat een ander licht schijnen en dat schrijf ik op ter inspiratie voor een ander. Vanaf 17 maart 2020 schrijf ik een dagboek. Omdat we deze dagen geschiedenis schrijven. Dat lees ik dan later graag eens terug, over enkele weken, als alles voorbij is. Als we onze rust gevonden, geschakeld hebben, we geleerd hebben om het anders te doen. Over enkele jaren kijk ik het terug, als we het ons nauwelijks meer kunnen herinneren en tegen elkaar zeggen: ‘weet je nog toen…’ Schrijf je in via de website om de nieuwste verhalen in je mail te ontvangen.