Dag 22 uit een dagboek

Vandaag ben ik geraakt door het appje van 1 van onze verpleegkundigen in Brabant. Door de hevigheid waar ze midden in zit. Nog meer raakt me haar kracht en het vermogen om de stilte te vinden in het midden van de orkaan. Zo kan ze er zijn voor de ander. Ook zij schrijft een dagboek wat ik mocht lezen. ‘Omdat niemand weet hoe het binnen de muren is’. Ik denk dat het goed is dat we verhalen delen, perspectieven laten zien, zodat we onze bril kunnen bijstellen. En in verwondering kunnen blijven kijken.

De innerlijke kracht van mensen heeft me altijd verwonderd. Hoe dat dan werkt als het er echt op aankomt. In oorlogen, bij ziekte, met de dood in ogen. Zo ook nu, in een crisis, waar de een ziek is en het licht kan zien en de ander werkt en haar kracht voelt. Ik denk dat dat veel met vertrouwen te maken heeft. Dat het goed is, dat het goed komt. Ook al weet je het niet, ook al is het donker, zwaar of eindig.

Wat de situatie ook is
je hebt altijd de keuze
hoe je ernaar kijkt
kies je voor licht dan
zal het ook lichter voelen
hoe hevig de situatie ook is.

Je hebt het zelf in de hand of je nou met de zon geboren bent of niet. Jouw gedachten bepalen hoe je naar iets kijkt. En dat kan een stuk milder zijn als je kiest voor licht. Je kunt het trainen. Dag in dag uit en elke dag opnieuw. Mentaal, fysiek. Maar het werkt wel. En het levert zo veel op. Ook nu.

Ik liep door het bos om mij op te laden na een mooie werkdag. Ik keek om mij heen. Alsof je in een ander decor loopt als het aan het einde van de middag is. Het licht, de schaduw, de mensen, de paden. Het oogt anders. Meisjes met jurkjes, die er in de vroegste ochtend niet zijn, speelden samen. Een man had een band gespannen tussen 2 bomen voor zijn eigen balans. Verderop lag een stel met een glaasje wijn. Aan de rand van het waterkant zat een moeder met haar kindjes. Te kijken. 

Ik lach om het tafereel,
want dit wat ik zie
is ook waar.

Vandaag bakte mijn oudste een appeltaart, terwijl mijn middelste een deel van zijn kamer verfde. De jongste ervaarde gedachtekracht deel ‘zoveel’. Met z’n drieën sprongen ze de kamer in waar ik een call had, die eigenlijk niet gestoord kon worden. Maar als je de felbegeerde hoofdrol voor de groep 8 musical krijgt, dan is er altijd een uitzondering. Die blik in zijn ogen, die zal ik niet vergeten. dat zijn broers hem vergezelden evenmin. 

Op cruciale momenten
zijn ze er voor elkaar.
Zijn wij er voor elkaar.
Op cruciale momenten
is er zo veel mogelijk.