Dag 34 uit een dagboek

Ik werd gestuurd, zo leek het. Opeens was ik wakker, nog voor de vroege wekker. En opeens liep ik door het bos en liep ik een weg, die ik normaal niet loop. Ik dacht ‘wat als ik nu een groep mensen toe zou mogen spreken’. Zonder voorbereiding, zonder iets. ‘Wat zou ik zeggen, wat zou mijn boodschap zijn?’ Ik bekeek de plek, waarop dat in gedachten zou gebeuren. Een groot veld omringd door bomen. Geluiden in verschillende lagen om mij heen en het goud van de opgaande zon in reflectie. Ik zou niets zeggen. Ik zou laten luisteren, laten kijken, echt. En dan zou ik van daaruit vragen hoe je er bij zit en wat je echt nodig hebt. Vandaag.

Ik sta vaak voor groepen, grote groepen en kleine groepen. De vrijheid die ik dan voel om dat wat helpt aan te dragen, voelt magisch. Zo ook vandaag. Niet in een fysieke groep zittend naast elkaar, maar duizenden kilometers uit elkaar. Verbonden dat wel, omdat we zes maanden geleden als groep startten. Toen nog op een eiland van Hong Kong, aan het strand. Toen maakten we dagelijks een wandeling naar de waterval. Nu zaten we elk op ons eigen terrein en achter het scherm. Te luisteren naar elkaar.

Die blikken van wederzien
raakten me.
Blije gezichten
om de connectie.
Om het samenzijn.
Hoopvolle gezichten
om de support
en handvatten.

Samen deden we de opening met de voeten op de grond, zoals we dat altijd doen. We ademenden, zoals we altijd doen. Vier tellen in, vijf vast en zes uit. In gedachten legden wij onze linkerhand op die van iemand naast ons, om te mogen ontvangen. De rechterhand opzij om aan een ander te geven. Op de achtergrond zette ik de muziek aan met de vele geluiden in lagen, zoals ik die ook in de ochtend gehoord had. ‘Culture fades with tears and grace. Joining hearts and hand’. En zo zaten we voor minuten hand in hand. Intens. Voelbaar.

Alsof ik door het bos liep, ging alles vanzelf. Alsof ik gestuurd werd. Ik luisterde naar de verhalen en stelde een vraag. Ik luisterde naar de verhalen en was stil. Ik luisterde naar de verhalen en keek naar het team voor later. De woorden van ieder individu raakte me diep, alsof we naast elkaar zaten, alsof we elkaar al jaren kennen, alsof we op hetzelfde pad zijn. Als gids en leerling, steeds wisselend in de andere rol.

Luisterend werkt helend, gezien worden werkt helend, dat allemaal om jezelf serieus te nemen en aandacht aan jezelf te besteden. Want wat als je het wel waard bent? Wat als je na al die jaren leven en doktersbezoeken er achter komt dat jij zelf de regie over je leven kunt nemen?

Dat bewustzijn
gaat met golven.
Net zoals het leven beweegt.
Er komen in je leven
dingen op je pad, for sure.
Het is de kunst te surfen.
Hoe groot de golf ook is.

In de zes maanden dat wij in Hong Kong werken is de stad geteisterd door protesten en stilstand. Een stress die voor sommige van de deelnemers onbeschrijfelijk is en niet te hanteren lijkt. Toch zijn alle deelnemers vooruit gegaan en hebben zij geleerd mee te bewegen met dat wat er is. Om schijnbare controle los te laten en de regie in eigen handen te houden. Om niet je ziekte, situatie of de angst zelve te zijn. Resultaat: medicatieafbouw, betere bloedwaarden, meer energie en… een ander leven.

Misschien werden we wel gestuurd, ook al zal onze mind dat niet begrijpen. Voor deze mensen kwamen wij in ieder geval op exact het juiste moment. En dat voelde je.

Als ik dan 1 zin zou zeggen op het veld van vanmorgen, nadat iedereen naar binnen was gekeerd, dan zou dat zijn: ‘Kies Liefde, altijd en overal’. Liefde werkt helend, liefde verbindt en liefde hebben we zo hard nodig. Te beginnen bij jezelf, omdat je het waard bent.