Dag 36 uit een dagboek

Dat ik elke dag in alle vroegte door het bos loop, is voor mij inmiddels normaal. Als je meer dan 30 dagen iets doet, dan is het behoorlijk ingesleten. Zo ontstaat nieuw gedrag met nieuwe gewoontes. Het geldt voor van alles wat je aan of af wil leren, zo ook dit. We namen een andere route, 1 die we niet eerder hadden genomen. We hadden het over onderwerpen waar we niet eerder over spraken. Over hoe je je dag die vol is met afspraken zo kunt invullen dat je afgestemd bent. Bij jezelf, bij wat je hier te doen hebt en vanuit wat jij belangrijk vindt voor vandaag in plaats van de doelijst van een ander. Het is een kwestie van aandacht aan het juiste te geven.

Met mijn middelste ging ik naar de huisarts, omdat hij al dagen niet lekker is. Iets van het seizoen en niet het gevreesde virus, waarop we – heel logisch – uitgevraagd werden, voordat we überhaupt mochten komen. Ik vond het bijzonder om te zien hoe het er aan toe gaat, de zorgvuldige triage, de lege wachtkamer, de deurklink die achter ons ontsmet werd. Ongelofelijk om te zien hoe het virus op elke situatie impact heeft. En hoe daarbinnen gekeken wordt naar mogelijkheden. Ik denk dat het goed is dat je kijkt in een andere wereld dan die van jou, het verruimt je blik. Het verzacht je oordeel.

De kaders zijn verscherpt
maar de ware aard
van alles is zichtbaar
is voelbaar.
Die schijnt door alles heen.
De essentie van waaruit
een concept ontstaan is.
Ik geloof dat als je daar
dichtbij blijft.
Dat het goed is
en goed komt.

Dat geloof werd vandaag bevestigd door de mensen die ik ontmoette. In de groentewinkel, tijdens de opnames, met de gasten die ik interviewde, bij de vriendin met een kledingwinkel. Hoe groot de impact ook, bij jezelf blijven kun je altijd. En is juist nu zo belangrijk. Met jezelf kom je een eind, ten minste tot het einde van je leven. Het is fijn als je op het pad loopt dat bij jezelf past, dan ben je wendbaar en kun je blijven luisteren. Zonder oordeel, in het moment en met bewuste aandacht.

Ik introduceerde een challenge bij mijn mannen die lachend van tafel werd geveegd. Zelfs met een beloning was het voor hen geen optie. ‘Zeven dagen zonder suiker doe ik zo, maar twee dagen zonder scherm is geen optie’. Het was vooral mijn eigen verlangen, om even helemaal uit te loggen. Niet omdat het teveel is, maar om weer even helemaal in de kern te zijn en bij mijzelf. En dat wat er echt toe doet. Ik bereid mij voor op een aantal dagen detox ergens de komende weken, waarover later meer.

We luisterden met het gezin naar de persconferentie. Zo’n moment dat je later zal herinneren. Waar je was en met wie. De jongste juichde voor zijn musical. De twee oudsten keken elkaar vragend aan. Want wat zou dit voor hen concreet betekenen? Voor nu en de komende dagen, weken, maanden. De onzekerheid resteerde. Net als bij mij, want wat heeft dit exact te betekenen voor onze programma’s. Niemand zal het echt weten. Feit is dat we nog even thuis blijven in de hoop dat we de 1,5 meter plannen over enkele weken kunnen implementeren.

Ik belde mijn lieve collega en tevens huisarts. We gingen van leven en dood naar een praktische vraag. Mooi hoe we zo flexibel kunnen zijn, filosofisch en praktisch tegelijk. In een wetenschappelijk context en met gezond verstand. Met alle stukjes die we waar dan ook geleerd en afgeleerd hebben. Ik ben blij dat ik die verschillende perspectieven ken, dat ik geleerd heb, dat ik mee kan praten omdat ik het ervaren heb, dat ik me kan inleven. Dat ik de andere kant ook ken en daarmee een ander licht kan schijnen. In de ratio op de universiteit en met de voeten op de grond door lief en leed in het leven. Door mensen te ontmoeten, door verhalen te horen. Door te zien waar je er toe doet. Door daarin te ontwikkelen en te groeien. Bijzonder dat we zulke gesprekken in het werk kunnen hebben, in welke hoedanigheid of functie je ook zit of welke titel je hebt gekregen.

‘Wat als je de titel huisarts niet zou bestaan, wat zou je dan zijn?’. ‘Een gids’, dat zou het passende woord zijn’. Met aandacht voor een ander en door de juiste vragen te stellen. Door praktisch te zijn en beslissingen te kunnen nemen. Ik denk dat we allemaal een gids kunnen zijn, te beginnen bij die van onszelf. Wat als dat zo zou zijn, hoe mooi zou de wereld er dan uit zien?