Dag 38 uit een dagboek
Mijn mannen zijn op zoek naar hun eigen ruimte en ritme. En vooral dat laatste is soms lastig. Omdat je weken geleden je eigen patroon had, waarin genoeg beweging zat, je normaal sociale contacten hebt en je niet de hele dag met je ouders zit, je normaal de ruimte hebt om jezelf te uiten met leeftijdsgenoten. Hoeveel ruimte er ook is, soms zitten ze bovenop elkaar en elkaar in de weg. Verlangend naar hun eigen wil en ruimte en nog niet wetend wat wel werkt. Daardoor dralend en de grenzen zoekend.
Het is een kwestie
van proberen,
leren en ervaren.
Zoeken en onderzoeken
per dag en per moment
en daar dan uit kiezen.
In je leven.
Nu vaste patronen
er niet meer zijn
is dat zoeken.
Alleen en met elkaar.
In de middag hadden we ons wekelijkse Uurtje Inspiratie. Het ging over natuurlijke flow en over de functie van muziek. We kregen een optreden op de hangdrum en spraken over techno en opera. We checkten in en een ieder deelde in de chat hoe hij er bij zat. De gevoelens in de groep liepen uiteen. Vooral was er dankbaarheid om de rust en de flow. We luisterden naar La Vita, over de beweeglijkheid van het leven.
Ik moet deze dagen denken aan Azé, het ‘landgoed’ van Tante Majiet. Jarenlang gaan wij naar die prachtige plek in Frankrijk waar de tijd stil staat. Soms alleen en soms met vrienden. Bij het inrijden van de lange oprijlaan komt de rust. Komen de herinneringen. Bij mij, bij mijn gezin. Bij iedereen die hier op bezoek komt. Hier draait het om wat echt belangrijk is, eten we uit de moestuin, spelen we ‘s avonds spelletjes. Zonder wifi, zonder tv, zonder afleiding van wat dan ook. Voor de jongens jarenlang een walhalla. In de aangebroken leeftijd en digitaal geconnect met de wereld wordt het voor hen een opgave om daar heen te gaan.
Ik was daar nu in de vakantie graag geweest. Als het had gekund dan waren we erheen afgereisd, dan hadden we gezwommen in het meer, hardgelopen rond de velden, gekookt, gevist en heel veel spelletje gedaan. We waren weer verfrist en dichterbij ons zelf gekomen. Elke keer weer, een laagje eraf en de tijd voor elkaar.
Het is goed om
af en toe even in te checken.
‘Hoe zit ik er bij
en wat heb ik nodig.’
Voor mij is het tijd voor een reset, dat doe ik wel vaker. Een experiment om mij extra te voeden, om even de stekker er uit te trekken, in welke vorm dan ook. Het verlangen naar Azé heeft mij tot mijn challenge gebracht: vier dagen offline, zonder scherm, zonder wifi, zonder series, verhalen, appjes, beeldbellen of wat dan ook. Gewoon helemaal op mijzelf gewezen in connectie met mijn dierbaren om mij heen.
Ik kijk er naar uit, naar zijn in het niets, zijn in connectie met dat wat er is. Niet omdat het teveel is, niet omdat ik dat normaal niet doe, maar voor een reboost en om te ontdekken wat het me dit keer brengt. Ik denk dat het van tijd tot tijd goed is om even helemaal niets te doen. Het is als onderhoud en als ontwikkeling. Omdat je er altijd wijzer en beter uitkomt.
De stap an sich is voor mij niet zo groot. Ik heb het van binnen al beslist en dan gaat de uitvoering en commitment bij mij als vanzelf. De voorbereiding er naar toe vraagt echter wat. Want hoe haal ik de taart voor de verjaardag van mijn oudste op zonder van te voren te appen, hoe weet ik waar we afspreken voor het hardlopen dit weekend, wat als iemand mij dringend nodig heeft? Het vraagt een stap vooruit denken en heldere communicatie om vervolgens achterover te leunen en te reflecteren. Dat levert op, dat weet ik. Zo werkt het namelijk.
Voor nu denk ik nog even aan wat te doen, bereid ik mijn afwezigheidsassistent voor en anticipeer ik op waar ik normaal ik zaterdag, zondag, maandag en ook dinsdag een scherm voor zou gebruiken. Ondertussen vertel ik mijn plan en raakt dat weer een ander. Op zijn minst in gedachten. Doe ermee wat werkt voor jou, vind er van wat jij wilt en als je meedoet, al is het 1 dag, laat het dan voor- of achteraf weten. Dag 40 tot en met 43 zal ik schrijven in een schrift en niet via een scherm delen. Op dag 44 kom ik terug en vertel ik je mijn verhaal, waar ik dan ook ben.
