Dag 44 uit een dagboek

Het voelde alsof ik weken op vakantie was geweest en opeens in het werk dook. Dit gevoel was niet van de afgelopen jaren, waarop ik altijd een zachte landing organiseer. Dit was iets van nu. Van een draaiende wereld, waarin van alles geregeld lijkt te moeten worden en waar ik dan opeens aan bij mocht dragen. Dat de vier dagen offline effect hebben gehad kun je dus wel stellen. Hevig, omdat ik al jaren heel bewust mijn telefoon in de ochtend en avond wel/ niet gebruik. De gewoonte is er in geslopen. Van boodschappenlijstje op je telefoon, van even een appje dat ik eraan kom, van de fitbit checken.

Het meest miste ik het maken van foto’s, maar dat op zichzelf is prima. Je kunt altijd nog een geheugen foto maken. Van de bossen in de ochtendzon, van de prachtige verjaardagstaart, van de COVID 19, Sweet 16 tour die we maakten, van de slingers, vlaggen en ballonnen die iedereen op elk adres had opgehangen, van de kunstwerken en blije gezichten. Van de heerlijke sushi die we in een loods van Ijmuiden haalden, van het olieplatform dat we daar zagen. Van die leuke smoeltjes van de jongens die steeds ouder worden.

De gewoonte is er in geslopen
in al die jaren
steeds een beetje meer.
Van een extra berichtje
voor de zekerheid
of de telefoon als
wekker of als klok.
Van even een foto maken
of Insta checken
van alles wat er
niet echt toe doet.

De ruimte voor het toeval lijkt wat te zijn vernauwd, als ik het zo beleef. En dat terwijl ik zo van toeval hou, ik niet alles wil dichtzetten. ik juist voorstander ben van organisch bewegen. De confrontatie daarmee die had ik niet verwacht. Omdat ik al heel bewust met mijn schermen leef. En dan dus toch.

Als met alles moet je er even doorheen. Bewuste actie ondernemen om op dat andere pad terecht te komen. Bewust even stil staan om die andere stap te zetten. Het diepe in, uit het gewone. Zo werkt dat met veranderingen. Bij iedereen. Ik train het geregeld om flexibel te kunnen blijven. Om mee te kunnen bewegen met wat er is. En elke keer opnieuw, welke challenge ik mezelf ook opleg, heb ik dat onaangename gevoel van heel even buiten de comfort zone. En elke keer opnieuw zit daar de grootste winst, de opbrengst.

Het is een kwestie van het doen
gewoon die stap zetten
door het gevoel van ongemak heen
En dan.. dan is er ruimte

De quiz voor de verjaardag van mijn oudste werd voor iedereen geprint op papier, omdat ik niet op een scherm zat, we speelden spelletjes als in de vakanties, de lego masters en dreamschool werd uitgesteld en de tikkies werden naar Guy gestuurd. We vierden het leven met elkaar, de een met en de ander zonder telefoon. We reden de familie langs, de een met en de ander zonder telefoon. We deelden verhalen, stelden vraagtekens en respecteerden het gedrag en de keuzes van de ander. Met of zonder telefoon, scherm of wat dan ook.

Vandaag moet ik even landen, alsof de wereld voortraast en ik ergens anders vandaan kom. Ik kan het iedereen aanraden. Want boven alles, wat is er veel wel en wat hoeft er veel niet.

Dit zou ik wel veel langer willen.

Maar vandaag even niet, omdat ik 10 dagen schreef voor een interne challenge, geïnspireerd dat wel. Het is goed om dat punt ook te kennen, te weten wat het met je doet. Zodat je er zo op die manier ook kunt zijn voor een ander. Omdat je er ook bent geweest, buiten de plek waar alles gewoon is.