Dag 58 uit een dagboek

Als mijn dag begint met een wandeling door de bossen en ondertussen een diepgaand gesprek, dan is die dag op zijn best begonnen. Dwalend over het pad, dwarrelend in gedachten, terwijl woorden in elkaar overvloeien. Begrip voor en herkenning in de ander. Luisterend, terwijl je ondertussen gehoord wordt.

Het was half 9 toen we het bos uitliepen en de dag voor velen pas begon. Ik ruimde het ontbijt bij thuiskomst op en deed de kaarsen aan. In het kleine kamertje bereidde ik mij voor op de online sessie die volgde. Ik trok een kaart en stak ook daar de kaarsen aan, terwijl een song van Xavier Rudd door de luidsprekers van mijn computer ging. Ik bewoog mee op de maat van de muziek en startte in dat ritme de on line bijeenkomst. Grondig voorbereid en zonder verwachting.

Wat als je ‘s nachts altijd wakker wordt en niet meer slapen kunt? Wat als je de dag doorgaat met ellendige pijn? Wat als je het altijd zo gewend bent? Wat als je patronen hebt die je wil doorbreken maar niet weet hoe? Waar richt je dan je aandacht op? Het was een bijzonder en oprecht gesprek. Opnieuw. We werkten met dat wat er was. Opnieuw. En opnieuw was dat in het begin even spannend, omdat je niet weet wie er voor je zit en wat de vragen zullen zijn. Door die spanning heen zit de ruimte en uiteindelijk ook de magie.

Als je kunt ontspannen
dan kun je horen
wat er echt gevraagd wordt
en wat het verlangen is
achter de vraag.
Dan kun je gedachten loslaten
van ‘wat als ik het niet weet’.
Het doet er niet toe
in het moment
als je ontspannen bent.

De bubbel waarin ik zat was anders dan waar mijn jongens waren. De een gefrustreerd over de musical die in ieder geval niet in de oorspronkelijke vorm doorgaat, de ander die zich verslapen had en de laatste die zich afvraagt wat er met al die toetsen gebeurt die nu worden geannuleerd en of hij wel over gaat. Of de jongste op de PS mocht om half 12 ‘s ochtends? Gevolgd door een ‘Waarom ben jij altijd zo streng?’. Mijn collega die iets van het gesprek volgde lachte opgelucht. ‘Dat is dus niet alleen bij mij zo’, zei ze. ‘Gelukkig’. Ook die kant is er een van de werkelijkheid en ook die kant mag soms belicht worden. Sowieso voor jezelf, dan kun je zijn met wat er is. In het moment. Dan is het ook zo weer over.

Mijn middelste vraagt mij soms of ‘ik een storing’ heb. Als ik de tafel dek bijvoorbeeld voor een feestje of als ik vraag of ze hun spullen willen opruimen. Ik denk dat hij een ander beeld heeft dan een ander van mij heeft. Ik denk dat we vele stukjes van die beelden zijn. Gekleurd door de ogen van een ander en met het verlangen van de ander om alles in een hokje te stoppen. Het is belangrijk om dicht bij jezelf te blijven, zodat in ieder geval die stukjes overeenkomen. Dat je een constante weerspiegeling van jezelf bent, met de golven van het leven uiteraard. Als je te veel van dat beeld af bent dan is dat vermoeiend. Dan doe je veel te veel je best om dat beeld overeind te houden voor een ander. Terwijl alles begint bij jezelf.

Soms heb je een beeld over jezelf dat niet klopt, dat je te klein bent bijvoorbeeld. Dat het niet aan jou is bijvoorbeeld. Dat je denkt: Wie ben ik nou eigenlijk? Ik denk dat iedereen een heleboel is en dat je diep van binnen prima weet wat je te doen hebt. Het is die innerlijke criticus die het hardst tegen je schreeuwt, die dingen uitroept die een ander nooit zou durven. Die gekoesterd moet worden, in de spiegel gekeken moet worden gekeken en die verteld moet worden dat jij ok bent. En dat het veilig is wat je doet. Het helpt soms om jezelf uit het verhaal te halen en er naar te kijken alsof het over een ander gaat. Hoe zou je dan supporten, juichen en zeggen ‘waag de sprong’. Ik had een prachtig gesprek daarover met een prachtig mens die ik via een bekende relatie ontmoette. Door de woorden heen zag ik het beeld voor me. Ik bleek de enige niet. Toch zat er een blokkade van binnen. En dat terwijl het eigenlijk niet over ‘ons’ gaat, maar over de boodschap die we te vertellen hebben.

Wij zijn slechts het instrument.

Vertel wat je te vertellen hebt, gewoon vanuit jezelf, zonder filters van angst en oordelen van wie dan ook. Dan kun je ook gehoord worden, omdat je echt in verbinding bent. Te beginnen bij jezelf.