Dag 70 uit een dagboek

Het overkomt me niet vaak, maar vandaag stond ik om 9 uur klaar voor een afspraak die om 13 uur zou plaatsvinden. In eerste instantie was ik stellig overtuigd van mijn gelijk, gevolgd door een tweede gedachte dat ik het misschien verkeerd had. En zo bleek. Pijnlijk soms dat je het aan het verkeerde eind hebt, ook al weet je het zo zeker. Opluchting ook dat ook ik fouten maak. Ik leerde het jaren geleden. Dat inzicht heeft me ver gebracht, want wat is het fijn dat je niet perfect hoeft te zijn. Dat we juist met onze imperfecties zo compleet zijn. En daarom kon ik er vanmorgen dus ook om lachen en mezelf de vraag stellen: what wants to happen?

We liepen over de steile heuvel, alsof het heel normaal is om hier werk te bespreken. Het bevalt me prima. In Amsterdam gebruiken we de grachten vaak als toneel voor een overleg. Beter, efficiënter, fijner ook. Nu zijn het de duinen. Wist je dat je al lopend veel sneller tot de kern komt en dat je soms veel minder tijd nodig hebt dan als je samen zit? Beweging zet je in beweging, zowel fysiek als mentaal. Het zijn ‘trucs’ waarvan het fijn is als je ze weet. Net zoals je het beste 52 minuten, wetenschappelijk aangetoond, afgezonderd en zonder afleiding aan een stuk kunt werken en in de ochtend – voordat je je mail leest – veel productiever bent. Als je dan toch zelf de regie hebt over je tijd en leven, dan kun je het maar beter handig inrichten.

Ik fietste terug 
door de lanen
langs eeuwenoude 
bomen en landhuizen. 
Met een verhaal.
Links het elfenbos
dat gesloten is
en rechts het bos
met een paradijs van binnen.
Wat als dit nou gewoon
de werkelijkheid is.
Wat als dit gewoon is?

Ik ontving het prachtige nummer: ‘Vlieg, ga mee. Ik laat je zien’, als omlijsting van een van mijn ingesproken verhalen. Ongelofelijk en hartverwarmend om te ontvangen. Dat het klopt, ‘zo’ op elkaar geplakt. Dezelfde energie. Dankbaar ben ik. Ik luister het eerst zelf met een koptelefoon op, meteen als ik het appje binnen krijg. Trots laat ik Guy en de oudste meeluisteren. ‘Gaaf’, zeggen ze alletwee. Dat vind ik nou ook. 

Ik ben inmiddels gewend om naar mijn eigen stem te luisteren. Ook die kan ik omarmen, met de kleur en diepgang en de imperfecties. Vroeger was dat anders. Toen ik als kind van Brabant naar Naarden verhuisde en ik uitgelachen werd door mijn ‘g’ en mijn ‘r’. In mum van tijd was van mijn oorsprong niets meer te horen, nooit meer. Je kunt het mijn talent van aanpassing noemen. Liever wist ik toen dat imperfectie of anders zijn heel ok is. Zo leren we door het leven. Door voor de een iets ogenschijnlijk kleins, door grote gebeurtenissen. Door pijn, verdriet, teleurstelling, door fouten. Het zijn juist de blokkades die je laten groeien en verder helpen, als je ze in de ogen durft te kijken.

De oudste kookte het eten, terwijl wij samen aan de tafel in ons nieuwe kantoor werkten. Zij aan zij, terwijl we ons beiden in een andere wereld begeven. Ik werkte aan het nieuwe programma, het budget en bereidde me voor op de livegang woensdag. Soms telefoneerden we of waren we met koptelefoon in een call. Dat we zo samen mogen werken, dat is geweldig. En het is nog productief ook. Van alles wat er nu is, zou ik een heleboel houden voor de toekomst. Want heel veel is er ook goed. Op dit moment.