Dag 72 uit een dagboek

Ik schrok wakker toen de wekker ging, niet wetend welke dag het was en hoe laat. Vreemd eigenlijk want de nacht had ik niet al te best geslapen. De oudste kwam laat thuis van ‘chillen op het strand’ en daarna lukte het mij moeilijk om weer in slaap te komen. Meestal slaap ik als een roos, zo in en diep en ongebroken de nacht door. Behalve als er iets nieuws staat te gebeuren. Zoals vandaag. Vandaag was de nacht net wat korter en waren de gezonde zenuwen net wat heviger. Altijd behulpzaam om goed te kunnen presteren, in het moment. Misschien was het omdat dit concept al van jaren geleden was. Iets dat begon als idee en waar we heel veel tekensessies aan wijdden. Misschien was het omdat de test van vandaag de basis is voor de toekomst. Misschien omdat we het helemaal online gingen doen, terwijl we zo van fysiek houden. De verbinding, het oogcontact, het kunnen lezen, de aanrakingen.

Met het team van voor en achter de schermen waren we al vroeg op kantoor aanwezig. Iedereen in nagenoeg dezelfde staat als ik. Het zou gek zijn als we de spanning niet zouden hebben. En de zin. We namen het programma en de deelnemers door, scherpten hier en daar aan en waren klaar voor de dag. Een van ons deelde haar quote van de dag die perfect aansloot ‘With realization of one’s own potential and self-confidence in one’s ability, one can build a better world.’ We trokken vervolgens een kaart voor de groep, gevolgd door elk een eigen kaart. Een mooi setje bij elkaar. Met een zonnetje getekend op onze hand, zocht ieder zijn eigen plek en gingen we van start.

Wij gaven
zonder te willen
ontvangen en
zonder de controle
te willen vasthouden,
omdat we gesupport werden.
Dat voelde je
dat merkte je.
We vlogen.
En zij met ons.
Een wonder.

En toen was de dag opeens voorbij, deden wij een denkbeeldig dansje, gaven wij een hug en high five op afstand en was er een glimlach op ons gezicht die voorlopig niet weg te toveren is. We droomden, we tekenden, we planden, we voerden uit. We zijn begonnen met een eerste nieuwe stap voor de toekomst. Net zoals de deelnemers die bij ons waren. Zo werkt het met alles. Blijf dromen, blijf bewegen. Dan worden dromen werkelijkheid.

Ik kreeg een prachtig filmpje en bericht van mijn lieve buurvrouw. Over de wonderen in de wereld. Dat je ademt bijvoorbeeld, kunt zien, voelen, proeven, lachen en liefhebben. We staan er vaak niet bij stil hoe dicht de wonderen bij ons zijn. Vandaag vliegt er een raket de ruimte in. Het maakt me verdrietig. Waarom geen focus op wat we hier hebben en er hier het beste van maken. Leefbaar voor iedereen. We hebben nog wat te doen.

Ondertussen weet het kabinet nog niet op ‘we’ op vakantie mogen. Niet omdat Nederlanders niet weg mogen maar om de toeristen die dan naar Nederland komen. Ik laat het links liggen en wij trekken ons eigen plan dat onafhankelijk is van de goedkeuring van een ander. Dat doet mij goed. Vanavond kijk ik met de mannen naar de laatste aflevering van Dreamschool, thuis en zo ver weg van die wereld. Ik bewonder de mensen die blijven geloven in ieder kind. Die voorbij de verhalen kijken. Zo ontstaan er wonderen, heel dicht bij huis.