Dag 8 uit een dagboek

Toen ik op 17 maart begon met het dagelijkse ‘Uit een dagboek’ had ik niet kunnen bedenken  dat ik meer dan 70 dagen achter elkaar verhalen zou schrijven. Inmiddels is dat realiteit en beweeg ik daar in mee, zo goed als dat gaat en met zo veel woorden als er dagelijks zijn. 

Tot nu is er inspiratie genoeg en blijven de woorden komen. Overdag als ik aan het werk ben, als ik mijn jongste help met zijn schoolwerk, als ik door het bos loop en geen pen heb, als ik aan het koken ben, als ik denk aan de zin en onzin van de situatie en zelfs als ik de stilte opzoek. 

Het zijn vriendelijke woorden
helpende woorden
woorden die mij steunen
woorden die een verhaal
willen vormen.
Samen.
Net zoals wij allen juist nu
samen willen zijn.

Toen ik 40 werd kreeg ik van mijn lieve vrienden Inspiratie cadeau. Het prachtige lied gezongen door mijn zusje en een bord van 2,5 meter met de songtekst woord voor woord uitgeschreven: ‘Je noemde het Inspiratie, maar wij zijn het steeds geweest.’ Deze dagen komt dat lied en die tekst steeds vaker voorbij. Omdat er continu inspiratie is en ook omdat de tekst zo raak is. Voor mij.

Liedjes, muziek, melodieën, teksten, voor iedereen te begrijpen en universeel. Soms kan een liedje een gevoel oproepen, iets in beweging brengen dat op een andere manier niet zo mogelijk was. 

Vandaag zou ik starten met een Uurtje Inspiratie met ca 40 ‘Voeding Leeft-ers’. Een soort live podcast voor de mensen, waarmee we werken. Om elkaar een hart onder de riem te steken, om even samen te zijn en te verbinden met positieve en lichte woorden en helpende berichten. Om de dag goed te beginnen.

De opzet had ik duidelijk voor ogen en ik was voorbereid en er klaar voor. Om  8 uur in de ochtend, net terug uit het bos en een uur voordat de sessie zou beginnen, bleek met 1 berichtje alles wat ik bedacht had niet te kunnen. Met mijn eerste gedachte schoot er van alles door mijn hoofd. Het was mij met mijn 2e gedachte volstrekt duidelijk dat het geen zin had om bij de staat van de eerste gedachte te blijven. 

Ter plekke begon mijn improvisatie.

Er bleek  genoeg – en zelfs zo veel mooiers – om spontaan mee te werken. Zo stuurde Chantal op hetzelfde tijdstip een kaart in de groepsapp Goddamn, noemde Elsbeth een half uur voor aanvang spontaan een lied van Ramses Shaffy ‘We zullen doorgaan’, bracht Jannet een bijzonder en emotioneel gedicht in, noemde Lotte haar oma van 85 als voorbeeld, zei JP dat zijn vriendin weer vogels hoorde en vertelde Martijn over zijn rondje cressjes rondbrengen. En tussen dat alles kreeg ik zelf inspiratie toegefluisterd om het te verbinden. In de juiste woorden. Alsof ik niets hoefde te doen, dan luisteren en vertrouwen dat alles er al is. Dat het goed is, dat het klopt. En het klopte.

Ik was er stil van. En anderen met mij. De dankbaarheid van ons allen wat groot, het vertrouwen in elkaar en de goede afloop nog groter. Omdat er zo veel mogelijk is met Inspiratie.

Inspiratie, het ligt binnen handbereik, het was dat stemmetje van de saboteur die in mijn eerste gedachte sprak. Dat stemmetje dat we allemaal kennen en zo graag de controle wil. Het stemmetje dat ik nu met liefde even in quarantaine zet. Controle is er immers niet, vandaag is anders dan gisteren en morgen kennen we niet. Wat we nu nodig hebben voor ons zelf is mildheid en vertrouwen in onszelf en in de ander. Dat het goed is en goed komt. 

Want:
Wij zullen doorgaan
met de stootkracht
van de milde kracht
totdat we samen zijn.
– Ramses Shaffy –

Barbara Kerstens is programmadirecteur van Voeding Leeft en zet anderen in beweging door een ander licht te brengen. Haar verhalen gaan over innerlijk leiderschap, groei en ontwikkeling, verbinding & relaties. ‘Ik reflecteer op wat ik zie, lees, hoor, voel of ervaar in het moment en in de kern. Ik orden mijn gedachten, laat een ander licht schijnen en dat schrijf ik op ter inspiratie voor een ander. Vanaf 17 maart 2020 schrijf ik een dagboek. Omdat we deze dagen geschiedenis schrijven. Dat lees ik dan later graag eens terug, over enkele weken, als alles voorbij is. Als we onze rust gevonden, geschakeld hebben, we geleerd hebben om het anders te doen. Over enkele jaren kijk ik het terug, als we het ons nauwelijks meer kunnen herinneren en tegen elkaar zeggen: ‘weet je nog toen…’ Schrijf je in via de website om de nieuwste verhalen in je mail te ontvangen.