Dag 80 uit een dagboek

Enkele jaren geleden hoorde ik voor het eerst over The Great Breaking Open. Het moment waarop systemen openbreken, omdat ze niet langer werken, het moment waarop alles aan het licht komt. Het moment waarop er een nieuwe wereld ontstaat. Het was Alan Seale die er over sprak, een groot inspirator van mij. Vandaag schoot het begrip door mij heen toen ik een bericht las. En even later, zag ik ‘toevallig’ een post van Alan waar hij er weer over schreef. Het hangt in de lucht dus die Great Breaking Open.

Hij schrijft dat hij zich 4 jaar geleden niet had kunnen bedenken dat dit het zou zijn, maar dat het aan de hand is. Nu. Op dit moment. Dat het hevig is. Heviger nog dan voor ogen. We kunnen het eens zijn dat het chaos is in de wereld. En dat het op zo veel mensen impact heeft, op velerlei fronten. Economisch, sociaal, ethisch. Politiek. Over de hele wereld heen. En dat is oncomfortabel op zijn minst en pijnlijk soms. Onbeschrijfelijk.  

Die pijn die raakt
kijk maar naar
de berichten.
Luister maar naar
de gesprekken.
Door de woorden heen.
Wat is er aan de hand?
En wat is het
dat staat te gebeuren?
We breken open.

Er komen nu dingen aan het licht die er al jaren zijn. In allerlei perspectieven en op allerlei onderwerpen. Er is niemand die niet geraakt wordt. Al was het alleen maar omdat vrijheid geen vanzelfsprekendheid meer is. Dat is heel pijnlijk als je het in de ogen kijkt, het ziet. Nog pijnlijker was het misschien dat er zo veel ondergeschoven is, niet bespreekbaar. Zo veel thema’s. Omdat we dachten dat het leven maakbaar was. We zitten er midden in en daar hebben we allemaal een rol in. 

Ik ben hoopvol omdat er zoveel mooie lichte mensen in de wereld en om mij heen zijn met zoveel kleur, klank en eigen aardigheden. Moet je eens zien met hoeveel we zijn. Kijk naar de berichten, de filmpjes, de artikelen, de handen in elkaar, de gezamenlijkheid. Het is er allemaal. Alleen 1 ding: er is een andere kant, die zien we ook. Ver weg en heel dichtbij. Soms gewoon in een vriendenkring of in de buurt. Dan zijn er felle woorden of woorden van waarschuwing, van boosheid, frustratie of angst. Door alle lagen heen. En dat raakt persoonlijk, soms diep van binnen, een oude pijn. Misschien zelfs niet eens van onszelf, maar van jaren terug en door generaties heen.

We hebben zelf ook iets aan te kijken. Want vanuit pijn handelen is niet de juiste weg. We zullen hem moeten helen, eerst van binnen voordat we een stap naar buiten zetten. Het donker in, de diepte in om vervolgens je licht nog feller te schijnen. In eerste instantie niet comfortabel, maar heling maakt heel. Goed genoeg om van daaruit verder te gaan.

Ik heb het vandaag weer over het zwarte scherm van de jongens. We praten over de protesten, over wat anderen daar dan weer van vinden als je zelf wel of niet gaat. Met soms minder milde woorden. Hoe klein ook, daar begint het. In de keuzes die we maken, de woorden die we gebruiken, de gedachtes die we hebben. Over hoe we bewegen, hoe we daarmee anderen raken in welke context dan ook. Elke dag weer en elke kant. Het begint daar. Met het donker, met het licht. Het is aan ons.

Laten we er in duiken en elkaar koesteren, vasthouden op de momenten dat we dat nodig hebben. Laten we elkaar ook blijven voeden, supporten en toejuichen. Jij, ik, wij allemaal. Laten we keuzes maken voor de toekomst en niet om vandaag te overleven. Er ligt een wereld voor ons. Voor onze kinderen en die van hen. Genoeg om voor te leven. En zeker de moeite waard.