Dag 86 uit een dagboek

Ze stonden juichend voor het gebouw, waarvan je van buiten niets van de inhoud of het karakter zag. Veel te vroeg, niet wetend wat er komen zou. Ze hadden er een beeld van in gedachten, groots. Een opname met de hele klas in een echte studio. Met ieder een eigen microfoon en koptelefoon. De microfoon was anders, het waren er drie en geen 30, zoals zij dachten. De studio was groots, de mensen die er eerder kwamen te meer, evenals de eigenaren die er met ziel en zaligheid werken. En die dit voor ons mogelijk maakten. Een kinderdroom in gekke tijden. Dankbaar dat dat mogelijk is en voor de mogelijkheden die er zijn. Altijd.

We hadden enkele dagen daarvoor een gesprek over het verwachte level en het aantal op te nemen liedjes voor de groep 8 musical. Dat van ‘perfect’ wat normaal opgenomen wordt op deze plek tot ‘goed’, wat beter is dan dat de kinderen en ouders verwachten. Het was schipperen tussen de middelen en meningen wat tot onuitgesproken, maar voelbare confrontatie leidde. Door de buikpijn te bespreken kwamen we tot de beste oplossing. Niet door- of wegduwen om het werkbaar te maken. Niet pleasen of oordelen over wie dan ook, maar voelen, een stap terug, het aankijken, zien wat er nodig is en daarnaar handelen. Het klopte.

Het is bij alles, bij alle vraagstukken die er spelen. In het klein, in het groot. Niet doorrazen en primair reageren, maar zitten, voelen, je afvragen wie je kiest te zijn. Dan zie je de paden zo voor je. De paden die niet werken en het derde alternatief. Niet altijd het gemakkelijkste, het vergt contact met jezelf, eerlijkheid, openheid, confrontatie soms ook, maar wel het beste. Dicht bij jezelf, trouw aan het leven. 

We krijgen allerlei 
signalen
van binnen
en van buiten.
Als we daar 
naar luisteren,
dan zien we ook
dat er veel meer is
dan dat wij denken
en dat we gesupport worden
als we erom vragen.

Ik had het mondkapje op in de trein even later, met minder emoties dan de dag ervoren. Ik dacht aan de opmerking van de oudste: ‘Als dit nou een mensenleven redt, wat is dan je probleem?’ Ik geloof er niet echt in, dat deze maatregel mensenlevens redt. Ik denk dat het levens kost en ten minste de kwaliteit er van. Ik kijk om me heen en zie de vele mensen dichtbij elkaar op het ‘balkon’. Bijzonder dat dat kan en dat we meters uit een zitten op de plaatsen naast de sticker op het raam. Ik kijk naar de bedekte gezichten, waarin ik enkel nog ogen zie en denk aan de verhitte ‘boerka debatten’. Ik kan zo veel niet rijmen met elkaar. Ik kan soms lachen om de waanzin ervan alsof het een grap van het universum is. Soms verwondert het mij, soms ook doet het me verdriet.

Ik voel mij goed, ondanks de hevigheid of dankzij de hevigheid. In de stormen ben ik kalm en dichtbij mijzelf. Alsof ik gestuurd word. Het voelt alsof dit het is, waar ik jaren voor geleerd heb. Ik ben er klaar voor. Ik ben er bij, net als jij. Wij kunnen dit. Ik kan veel niet veranderen. Ik kan mijn stem laten horen, ook kan ik werken aan de wereld zoals ik hem wil zien. Leven in een werkelijkheid die er ook is, daar naar kijken, zonder dat ik al het zeer en ondergrondse ontken. Ik kan beginnen met al mijn eigen acties, zoals ook jij dat kan.

‘Ik voel mij als herboren, alsof mijn eigen ik weer terug is.’ Het was aan de begin van de sessie van ons programma dat wij slechts sinds twee weken helemaal online testen. Ongelofelijk en waar dat mensen in korte termijn zichzelf weer terugvinden, door andere keuzes te maken en te kiezen voor zichzelf. Ook dat is voelbaar.

Het is niet 1 toevallig verhaal, dit is wat wij dag in dag uit zien. Door het juiste aan te reiken, kunnen anderen hun pad weer zien. Volop mogelijkheden. Met de eigen regie in handen. Storm of niet.