Dag 88 uit een dagboek

Vandaag was ik jarig. Dat heb ik altijd leuk gevonden. Ook vandaag. Over de helft in de 40 en dus op weg naar de 50. Het getal doet me niet zo veel. Liever kijk ik terug op mijn leven, overzie ik alles, denk ik aan nu en heb ik verlangens voor de toekomst. Ik ben er tevreden mee, blij, dankbaar, gelukkig. Door het goede dat ik ontmoette en door de lessen die ik leerde. Het fijne van ouder worden, je hebt het al gezien, ervaren, geleerd vaak ook. De thematieken wellicht heftiger, de reactie milder, constructiever. Van een afstandje meer en minder verbonden met het drama. Met de mogelijkheden wel. Dat heb ik altijd gehad. Zo lang ik mij kan herinneren. 

Vandaag was ik jarig en vierde ik dat zoals ik dat vaak doe. Ik kan er helemaal in onderdompelen, er helemaal gelukkig in zijn, het de mooiste dag van het jaar vinden. Ik kan me laten verwennen, het voelen, omarmen. Ik denk dat het goed is dat we vieren dat we er zijn en dat we dat samen kunnen doen. Met een glimlach, een herinnering en omhelzing. Al is het maar in gedachten.

Al die berichtjes 
van al die mooie mensen 
dank je wel. 
De herinneringen en lessen,
de pijn, de groei.
de vooruitgang. 
De liefde, het verlangen 
met mijn vrienden
en mijn familie.
Mijn prachtigste mannen
Dankjewel.
Nu.
Vandaag.
In dit leven.

Ik kan mijn leven in fasen opdelen, door de  jaren heen. Ik heb er een kleur bij, een beeld en kan niet de exacte data noemen. Vaak hangt er wel een live event aan. Vaak buiten mijzelf, maar binnen het systeem waardoor ik van binnen betrokken was. Soms meer dan mij lief was. Heel vaak voelde ik het licht, vertrouwen, terwijl ik dat eigenlijk niet kon staven, of verklaren met mijn hoofd. Daar op vertrouwen dat er meer was dan mijn ratio dat is een groot geschenk geweest. Het kwam in stapjes, met kleine kennismakingen, aanrakingen. Zo herinner ik mij dat ik aan een oom vroeg hoe ik moest mediteren. Ik was een jaar of 20.

Ik ben geboren met de zon aan mijn zij en heb dat ook gecultiveerd. Ik had dus al een paar stappen voorsprong. Dat realiseer ik mij al te goed.  Zonder iets te doen, ben je de voorsprong echter kwijt en verlies je. Jezelf misschien. Het onderhouden, ontwikkelen en groeien is wel zo belangrijk.

De grootste les kwam met de komst van de kinderen. Mijn grootste spiegel, mijn grootste cadeau van het leven. Geheel anders dan het beeld, dat ik had van hoe dat cadeau er uit zou zien. Ik bleek geen perfecte ouder en leerde dat niemand dat is. Hoewel even wennen vind ik dat zo’n geweldige geruststelling voor ons allemaal. Vandaag kunnen we het beste doen met alles wat we tot nog toe weten. Morgen kunnen onze ogen andere dingen zien, openen. Zijn we bewuster wellicht.  

Vandaag trok ik mijn mooiste kleren aan. Ging ik met mijn moeder op stap, zoals we al jaren samen doen. Om even alleen te zijn. Zonder de stemmen van mijn mannen, zonder de stemmen van het systeem. Zij en ik, moeder en dochter, vanuit de kern, Het gaat over alles, het gaat over niets, over blijdschap en over pijnen. En bovenal zijn we even samen, zoals het 46 jaar geleden begon.