Dag 95 uit een dagboek

Vroeger geloofde ik de verhalen, geloofde ik dat de overheid het wel wist, dat wetenschappers onafhankelijk van elkaar de waarheid hadden en dat dokters alles over gezondheid wisten. Net zoals ik geloofde dat directeuren van ‘grote bedrijven’ het goed met iedereen voor hadden en dat de reclameboodschappen ‘echt’ waren. Ik had vertrouwen in iedereen die groter was dan ik als kind en voelde een enorme gap tussen mijzelf, die nog veel te leren had, en de ander. Als er ergens een teleurstelling was in het leven, dan was dat het. Want veel van wat ik zag en hoorde bleek een verhulling van de buitenkant.

Er zat tegelijkertijd een enorme opluchting in. Want wat als er veel meer waar is dan dat wat ons voorgeschoteld wordt? Dan is er ook veel meer mogelijk. Door naar de lagen van waarheden te kijken en de juiste vragen te stellen heb ik veel geleerd van wat wel werkt, van hoe het wel werkt. Ik zag dat verandering mogelijk was, in stapjes, met geduld en met geloof in het juiste. En met dat weten kreeg ik alle vertrouwen. In de mens, in de mensheid en ook in mijzelf.

Dat wat jij ziet
is gekleurd door
jouw bril.
Door jouw ervaringen
van vreugde
van pijn.
Door jouw verlangens
en gebrek.
Zo zijn er
vele waarheden
die allemaal waar zijn.
De zuivere waarheid
zit diep van binnen.
en die is ongekleurd
de moeite waard.

Ik moet daar nu aan denken, omdat er nu bizarre dingen gebeuren. Omdat het mij herinnert aan mijn eigen vertrouwen van toen ik jong was. Omdat ik weet dat er meer waar is en dat we vragen te stellen hebben, kan ik wat er gebeurt vaak van een afstandje bekijken en laat ik mij niet meeslepen door verhalen die gestuurd zijn door angst. Ik kijk al jaren geen nieuws en dat maakt dat mijn beeld daar niet door vertroebeld is.

Niets is wat het lijkt. Dat blijkt vandaag wel weer. Ik kan het nu niet meer niet zien. En ik denk dat zelfs een kind de waanzin kan aanschouwen. Een machtsspel tussen krachten waarvan ik de individuen nog niet helder heb. Want nog steeds kan ik niet geloven dat iemand in zijn eentje zulke rare scenario’s bedenkt. Het zijn systemen die heersen en waar iedereen een onderdeel is en ‘gewoon’ maar meedraait. Steeds meer zie je mensen hun ogen openen als ze van een afstandje kijken, uit het systeem ontsnappen en dan hun ware verhaal vertellen. Gekleurd met hun ervaringen en pijn dat wel.

Alles is in verandering en de wereld is veranderd. Ik heb vertrouwen dat het de goede kant op gaat, ook al voelt dat misschien nu niet zo. Ik denk dat er zo veel dat onderdrukt was eeuwenlang, nu allemaal naar boven komt. Ik geloof dat de zaadjes voor het goede al lang gepland zijn, kijk maar eens om je heen.

Met 100 mensen van over de hele wereld zaten we urenlang in een online coach gathering. Met presentaties, cirkels waarin we naar elkaar luisterden en oefeningen die de essentie raakten. De regel was en is daar dat verhalen er niet toe doen. Maar wel de emoties die erbij horen. Als je verhalen los laat dan kun je het hebben over waar het werkelijk over gaat. Dan kun je steeds met nieuwe ogen kijken, alsof je het nooit eerder hebt gezien. Dan kun je het aankijken, de pure pijn voelen en dan transformeren. It is all about energy. Verhalen nemen je vaak mee naar drama ‘dat meen je niet?’ Voor even is dat heel fijn en lijkt het zelfs energie te geven, uiteindelijk vreten ze aan je. Omdat ze vaak niet waar zijn, of tenminste niet volledig. Omdat angst ook vaak een rol speelt.

Ontkennen of onderdrukken heeft geen zin, er van weg lopen evenmin. We hebben het aan te kijken waar we inzitten. Maar we hebben altijd een keuze hoe we ons ertoe verhouden. De eerste gedachte die komt vanzelf, de tweede kun je beïnvloeden, sterker nog daar ben je verantwoordelijk voor. Als we dat verstaan dan hebben we een wereld die wel werkt. Ik geloof daarin en dat zal ik altijd blijven doen.

Wat als je het niet allemaal hoeft te dragen, maar er alleen hoeft te zijn? Daar zit soms veel meer kracht in. Echt aandacht te hebben, echt te luisteren. Naar de ander, naar jezelf. Naar de waarheid die er onder ligt. Daar heb je stilte voor nodig en vertraging. Deze tijd vraagt het extra van ons, een blik naar binnen. Te zijn met wat er is in het klein en in het groot. In stilte. Zonder er mee verstrikt te raken en dus met ruimte tussen het ‘issue’ en jou: ‘We don’t need to hold the issues, we just need to hold space.’ Daar is er zo veel mogelijk.