Dag 97 uit een dagboek

Ik heb het geluk dat wij een Italiaanse schoonzus als familielid hebben. Vandaag was dat voorrecht zo helder. Aan tafel, met elkaar en eten, zo veel, zo puur, zo lekker. Een lunch zoals wij die in onze cultuur niet kennen. Lang met elkaar aan tafel, met gang na gang na gang. De Italiaanse hartelijkheid lijkt soms zo veel groter dan de onze. Dan wat wij geleerd hebben. De familie voorop, samen voorop. Zo werd vandaag naast haar eigen verjaardag ook mijn verjaardag nog eens gevierd, zonder dat ik het van te voren door had. Met cadeau, knuffels en zelfs met een taart met mijn naam en met kaarsjes. 

We doen prima mee, omdat we ook van feestjes en eten houden, van koken, van familie en samenzijn. Heel veel gelijkenis dus in de omgang en het vieren van de vreugde van het leven. Verschil is echter ook aanwezig. Zichtbaar, voelbaar beter, en soms elkaar zelfs niet begrijpend. Omdat er generatie op generatie aan elk van ons iets doorgegeven is. Omdat je sommige dingen nou eenmaal ‘zo’ doet. Omdat jouw identiteit afhankelijk is van de context en waar je vandaan komt. Interculturele communicatie die verder gaat dan elkaars taal niet verstaan. Het is de kunst ruimte te scheppen tussen jou en de ander om elkaar te begrijpen. Dat begint uiteraard bij jezelf kennen, weten wat jouw historische bagage is en welke opvattingen belangrijk voor jou zijn. Als je andermans bagage kent dan kun je blijven wisselen van gedachten, van perspectief en ontstaat er begrip en verbinding. Verruiming wellicht ook. Binnen een familie en zeker ook daarbuiten. 

Elkaar verstaan
kan pas
als je jezelf verstaat.
Als je begrijpt 
wat je zegt
en waar dat 
vandaan komt.
Als je weet  
wat je geleerd hebt.
Je overtuigen,
je blinde vlekken
je ervaringen.
Jouw bril.

Vrijdag maakten wij een commitment ten overstaan van 2 getuigen, online. Voor mij was dat de vertraging op te zoeken. Nog meer. Op dezelfde dag, in hetzelfde moment. Tussen de  beweging en versnelling en de actie die er ook is. Het gaat niet meer om het een of het ander, het is er allemaal. Verstilling voor versterking, verstilling voor actie, verstilling voor beweging. 

Ik maakte daarom nog een wandeling in mijn eentje en zat in stilte op een boomstronk. Ik keek om mij heen naar de bomen, die stuk voor stuk verschilden. Ik keek naar de lucht, eerst wit, toen met wolken en daarna volledig blauw. Als je lang genoeg blijft zitten, dan komt de zon vanzelf. De wind raasde door de bomen, alsof hij afkomstig was van zee. Alsof hij iets nieuws te vertellen had. Er viel een dennenappel naar beneden. En nog een.

De jongens zijn moe, als zo vaak tegen de vakantie aan. Ze zaten elkaar in de haren, met opmerkingen, irritaties, een tik en een stomp. Te veel in enkel hun eigen waarheid. In plaats van elkaar daarna te vermijden bleven ze als jonge puppies om elkaar heen hangen. Dat was dan weer een grappig beeld.

Er werd vandaag gemediteerd voor de zonnewende en voor de vrijheid. Ik had best op het Museumplein willen zijn voor de lichtmeditatie. Om te ervaren, om samen te zijn. Dat doe ik vast een volgende keer. De manifestatie die verboden was en toch in andere vorm doorging liep uit de hand. Ik vraag mij af wie er niet in liefde kwam, zoals was afgesproken. Liefde hoeft niet te vechten. Liefde vliegt niet uit de bocht. Liefde is precies wat het moet zijn. 

Vandaag voelde ik zoveel liefde. Van even die hand, een knuffel, een blik. Van gebaren. Van de woorden die komen zonder ze te bedenken. Van de zon, de wind, het water. Van de uitbundigheid, de intense glimlachen, de luide muziek, de dans omdat er maanden geen feestjes waren. Ik word er verdrietig van als dat niet altijd lukt, bij wie dan ook. Ik hoorde het vandaag om me heen en veel te dicht bij. Zo erg zelfs, dat je jezelf niet meer terug kent. Ik denk dat het in alles belangrijk is dat je je eigen waarde houdt. Omdat het daar allemaal begint en omdat het daar allemaal eindigt. Ik denk dat ook dat het mogelijk is, elke dag. Als je maar contact maakt en kijkt naar jezelf. In de spiegel.