Een nieuw experiment – dag 0

Blarenpleisters, ‘gewone’ pleisters, het boekje van de route, een shirtje, nog een shirtje, sokken en nog meer sokken. Waterflessen heel veel, lunch voor onderweg, noten voor het geval dat, een oplader en ook een oplader voor het horloge waar de trail op staat. Toch mijn laptop, zodat ik kan schrijven. Een boek, of mijn e-reader? Een pen. Postzegels voor de kaarten die ik zal schrijven. Zonnebrand, een hoed of toch een pet? Paracetamol voor de zekerheid. Een trui, een lange broek, een borstel.

Ik rol alles op en het past.

Hoe dichter ik echter bij de compleetheid van mijn kleine rugzak kom, hoe sterker de gedachten opspelen. ‘Ik kan dit ook niet doen’, ‘Ik heb genoeg werk’, ‘Kan ik wel weg van de jongens?’ ‘Wat als ik de route niet vind?’, ‘Wat als ik dit niet kan’, ‘Wat als ik het even niet meer weet’, ‘Wat als..’ De paar uren voor de Dutch Mountain Trail die ik ga lopen, ervaar ik weer wat er gebeurt als je uit de comfortzone gaat. Hoe groot mijn verlangen ook is, hoe vaak ik ook al experimenten heb gedaan van allerlei aard, hoe veel ik weet van gedrag en verandering, ook ik ervaar dit aan den lijve.

Het moment dat je gedachten
de baas willen spelen.
Het moment dat oude patronen opspelen,
het moment dat alles
in je zegt dat je dit niet moet doen.
Het moment dat je de comfort zone verlaat
en eigenlijk al niet meer terug kunt.
Het moment net voor het magische moment,
voordat je springt en vliegt.

We zijn in hoge mate geconditioneerd om bij het oude te blijven. Bij alles wat we gewend zijn, zelfs als dat onaangenaam is. Dat maakt dat we als mens niet willen veranderen en dat als we dat doen zelf fysiek ongemak kunnen ervaren. Toch is verandering mogelijk, als we de moed hebben het aan te kijken en patronen te doorbreken.

Omdat ik veel vaker op deze plek van ‘discomfort’ ben geweest, herken ik al snel wat er gebeurt. De neiging om ervan weg te rennen stop ik door te erkennen dat ik deze ‘move’ op dit moment nogal onaangenaam vind. Even lijkt daarmee dat alles heviger wordt, maar ik weet uit de theorie en de praktijk dat het daarmee de kalmte terugkeert en dit uiteindelijk eindig is.

En zo was dit alles een fractie van een gebeurtenis, die vooral in het teken staat van blijdschap en euforie. Vanaf 15 juni loop ik 4 dagen de Dutch Mountain Trail, te beginnen in Eygelshoven en eindigend in Maastricht. 100,7 km gaan door weilanden, bossen en over heuvels, met een hoogte-afstand van 1600 meter. Tijdens de trail loop ik in stilte, zonder muziek of podcast dus. Mijn telefoon zet ik uit. De kilometers staan in het teken van inspanning, verwondering, bewondering, ruimte, stilte en overdenkingen. Ik start met de vraag: wat beweegt mij en zal daar in een vorm verslag van doen.

Waarom ik dit doe en waarom ik keer op keer blijf experimenteren met het ongemak dat er even bij hoort.
1. Omdat ik er jaren van droom om in mijn eentje lang te gaan lopen.
2. Omdat ik naar de stilte hunker.
3. Omdat ik van uitdaging houd en dat en ‘het nieuwe’ mij enorm voeden.
4. Omdat innovatie en creatie ontstaan met het veranderen van je omgeving.
5. Omdat ik als expert van gedragsverandering vind dat je zelf moet blijven leren in het leven en in de praktijk.

Tot zo ver voor nu. Ik ben klaar en relaxed voor de start morgenochtend vroeg.