DMT – dag 2

Hoewel de aanhechtingen van mijn gewrichten gevoeliger zijn dan gisteren, is dag 2 een wereld van verschil door het gemak dat ik ervaar. Gewend aan de beweging, gewend aan de zwaarte, gewend aan het pad. Gewend aan het ritme van de passen, het ritme van het stoppen, het ritme van eten en drinken. Gewend aan het vinden van de route en aan de taal van de bedenkers ervan. Met soms een oog voor detail en soms helemaal niet.

Hoe goed je je ook voorbereidt, je hebt in de praktijk je eigen pad te vinden. Wat voor mij werkt, werkt misschien niet voor jou. Het is een kwestie van je draai vinden. Wellicht geïnspireerd door anderen, maar dat is dan ook alles. Als je eenmaal je routine gevonden hebt, gaat er zo veel meer vanzelf en hoeven vragen niet meer gesteld te worden. Want je weet: ‘Zo doe ik het. Dit is mijn plan’.

In grote lijnen
is het misschien hetzelfde.
Het verschil zit in de nuance
die voor jou de jouwe is
en voor mij de mijne.
Het is de kunst die nuance
in het leven te vinden.

Voor mij is deze trail veel meer dan een fysieke uitdaging. Voor mij gaat dit door alle lagen heen. Vandaag voel ik waarom ik dit doe, diep van binnen. Een met de natuur en ons bestaan, de leegte, de verbinding en alles wat er is. Dit gaat voor mij over zingeving, bezinning. Magisch. De uitdaging, de mogelijkheden, het glooiende landschap, de flora, de fauna. De geoormerkte koeien onderweg.

En ik vraag me ondertussen af waarom wij als mens denken te kunnen regeren over iets wat wij zelf zijn.

Er komen herinneringen, terwijl ik loop. Zoals deze. Toen mijn grootmoeder uit Maastricht niet lang meer te leven had, nam ik haar mee door de Voerstreek. Het was haar wens. Nu ik hier jaren later loop begrijp ik haar verlangen veel beter, maar ook de beroering en ontroering, Van het landschap, van de liefde. Van dankbaarheid dat dit nog kon, samen.

Ik liep en liep en ik bleef in beweging. 25 kilometer op allerlei grond en op allerlei hoogtes. De start om 6.15 uur was een goed idee, de meters met de zon op zijn scherpst tellen denk ik dubbel. Toen ik nog 1,5 uur te gaan had, werd ik opgehaald door mijn dierbare collega Bart, die iets verderop een prachtige hoeve heeft, samen met zijn vrouw Cécile. Heel even kon ik meegenieten van hun familieleven en kon ik hun bezielde werk aanschouwen. Geïnspireerd en verroerd ging ik terug mijn pad op.

Ik ben op de helft, van de dagen, van de kilometers.
Nog zoveel moois te gaan.