Aan het einde van de Dutch Mountain Trail
Bloemen kleuren op de meest vreemde plaatsen de wei, het bos, de heuvels. Als ik denk al het moois gehad te hebben, is er meer en meer. Een aaneenschakeling van natuurpracht en vergezichten die menig schilder op zijn doek zou willen hebben. Vogels fluiten af en aan, een prachtige achtergrond. Ik realiseer me hier dat ik niet wetend ben op dit vlak, een barbaar misschien zelfs.
Ik loop over
de grens van landen,
over de grens van kunnen.
De laatste weg omhoog was
er een van obstakels,
al klimmend en klauterend
op handen en voeten.
Ik probeer de vergelijking te maken met het lopen van een marathon. Qua intensiteit en belasting wellicht hetzelfde, de voorbereiding van trainen voor een marathon is echter maanden, de prestatie zelf kortstondiger. Het oog voor de omgeving veel minder, noch de tijd voor de mijmering.
Ik liep 4 dagen de Dutch Mountain Trail, beginnend op station Eygelshoven, eindigend op het station van Maastricht. Ruim 100 km lang, met 1700 meter hoogteverschil, over de 7 ‘toppen’ van Nederland. Twee keer nam ik de verkeerde afslag, de rest ging als vanzelf. Ik liep 2 dagen alleen in stilte en twee dagen met Guy. Natuurlijk is het anders alleen of samen te lopen, maar beiden verrijkend voor de ziel.
Voor mij was deze trail veel meer dan een fysieke uitdaging. Voor mij ging dit door alle lagen heen. Zingeving en bezinning. De uitdaging, de mogelijkheden, de stilte, de overdenkingen, de afstand, het glooiende landschap, de flora, de fauna. Een met de natuur en ons bestaan, de leegte, de verbinding en alles wat er is. De streek was voor mij welbekend, maar opeens zag ik alles met andere ogen omdat ik veranderd ben, omdat het landschap veranderd is.
Toen ik het idee van dagen wandelen wilde concretiseren, zocht ik een pad om naar huis te lopen. Het werd iets anders, mijn verlangen symbolischer door de laatste kilometers over het voormalige woongebied van mijn ouders en voorouders te lopen, langs de kerk waar mijn grootmoeder wekelijks zat en ik geregeld naast haar. Een aantal kilometer verder sloot ik de route af, 50 meter van de plek waar ik zelf als student woonde. Misschien liep ik wel naar huis, de plek waar mijn wortels zijn door generaties heen.
‘De tijd bestaat alleen maar omdat anders alles tegelijk zou gebeuren’ stond er in grote letters op aan het einde van de trap om de groeve in Maastricht te verlaten. Misschien is het met plekken als met tijd, ze bestaan slechts, omdat het anders overal het zou zijn.
Ik ben dankbaar voor deze beleving. Dank je wel Sylvia, Guy en Bartjeroen voor de inspiratie. Dank voor alle support. Dankbaar ben ik voor mijn lichaam dat dit kan. Dankbaar dat ik de ruimte heb, van mijn werk, van thuis. Dankbaar dat ik weer heb mogen voelen wat de plek buiten je comfortzone met je doet en dat ik nog meer aan den lijve mocht leren over verandering. Dankbaar dat ik de kracht van stilte weer heb mogen ervaren en dat ik opnieuw ben bevestigd in de onbeperktheid van mogelijkheden.
Ik zou gaan als je ook maar twijfelt, of als je net als ik de droom had, ooit verder te willen lopen. Maak tijd, zet je telefoon voor de buitenwereld uit en ga. En weet: Hoe goed je je ook voorbereidt, je hebt in de praktijk je eigen pad te vinden. Wat voor mij werkt, werkt misschien niet voor jou. Het is een kwestie van je draai vinden. Wellicht geïnspireerd door anderen, maar dat is dan ook alles. Als je eenmaal je routine gevonden hebt, gaat er zo veel meer vanzelf en hoeven vragen niet meer gesteld te worden. Want je weet: ‘Zo doe ik het. Dit is mijn plan’.
