Helemaal alleen

Helemaal alleen zit ik aan de eettafel in ons huis. Het huis dat ik doorgaans met vier mannen bewoon, met mijn man die ik al 25 jaar ken en mijn drie zonen met elk hun eigen kenmerken en eigenaardigheden. De een die je kent van de ander of van jezelf. Bovenal knap op zichzelf en een wonder dat het bestaat.

Dat ik in een mannengezin terecht ben gekomen is voor mij evident en maakt mij blij. Ik hou van hun no nonsens, de humor, de lieftallige liefkozingen. Minder vind ik het onoplatende gestoei, gestomp, geduw en getrek. Ook kan ik er om lachen als je bedenkt dat het net jonge honden zijn. Sinds Guy, zelf afkomstig uit een gezin met 4 jongens, mij ooit vertelde toen ik probeerde de mannen uit elkaar te halen dat dit erbij hoort, loop ik zelf in zo’n geval even weg, of doe de deur open en verzoek de drie (of vier) naar buiten. In de loop der jaren doe ik wat vaker dan normaal de kaarsen aan om wat vrouwelijkheid en zachtheid naar binnen te brengen.

Ik doe graag mee met de mannen en ook niet. Gaan we op vakantie dan klim, fiets, mountainbike, hike ik mee. Gaan de mannen voetballen dan sla ik meestal af. Ook passen de mannen zich aan mij aan, zo klanken wij de klankschaal als we samen eten, praten we over gevoel en houden ze net als ik van heerlijk eten, om te eten en te koken.

Deze week was ik helemaal alleen. De jongens zijn op kamp en mijn levensgezel is 2,5 week alleen op pad richting de bergen en maakt daar een tocht die ik graag samen had gedaan. Dit is echter goed zo en voor nu zelfs beter. Het zet aan tot reflectie en verdieping, iets wat soms in ieders leven en relatie nodig is De foto’s die ik op Instagram van hem zie zijn geweldig, de teksten even zeer. We appen en soms bellen we, maar bovenal zijn we los van elkaar. Dat voelt heel krachtig en ook raar.

Ik had gedacht dat ik op stap zou gaan, de stad in, bruisend en levendig, maar ik koos vooral voor dagen alleen. De kaarsen branden en elke stap die ik zet doe ik bewust. Ik hou ervan om alleen te zijn. Nu althans, want jaren terug was alleen voor mij eenzaam, een gevoel dat ik vermeed. Nu zoek ik de momenten juist op dat ik een moment op mijzelf kan zijn en kan reflecteren. Dat doet mij goed.

• Het is goed om te ervaren dat de ander het prima alleen in zijn eentje kan, zelfs in zijn eentje op een berg waar hij niets of niemand kent.
• Het is een fijn gevoel om alleen te zijn om te kunnen doen wat alleen ik wil en belangrijk vind.
• Het is gek om te beseffen dat ik nooit echt zo lang alleen ben geweest, echt helemaal alleen voor langer dan een paar uur of een dag.
• Het is mooi om te zien dat wat ik doe niet zo afwijkt van de normale invulling en dat is doorgaans dus best goed afgestemd ben op de essentie.

Ik voel mij goed, fijn, zacht en krachtig en voel een enorme verbinding met de berg 1.076 kilometer op. Het voelt als een zinvolle invulling van ons leven. Wat is er echt belangrijk? Ik ben dankbaar dat dit kan en dat we dit beiden mogelijk maken. Tot onbegrip van onze jongste zoon (en wellicht nog wat anderen) die niet begrijpt waarom je zonder de rest op pad gaat. Dat gevoel van alleen zijn zal voor hem nog eenzaamheid omvatten.

Hij kan niet wachten totdat hij zijn vader in zijn armen sluit, net als de andere twee. En ik natuurlijk. Voor nu hou ik het even bij alleen.