Mijn hart huilt
Mijn hart huilt, omdat ik bang ben. Voor de woede in de ogen van de ander, voor de blindheid van de ander, aan welke kant je ook staat. Mijn hart huilt als ik hoor dat mensen niet meer willen luisteren, omdat het ‘genoeg’ is, dat ze niet meer liefdevol willen zijn, omdat ze er ‘klaar’ mee zijn. Mijn hart huilt, omdat ik denk dat dat niet de bedoeling is.
Woorden gaan
de wereld over.
Wat wil jij zeggen?
Tegen wie
praat jij?
Luisteren helpt je
je woorden
zorgvuldig te kiezen.
Vanuit wie jij wil zijn.
Net als jij zie ik dat de wereld beheerst is, maar ook zie ik dat een strijd tegen de natuur gaande is. Het verbaast me dat wij mensen denken in alles oppermachtig te zijn. Ik vraag me af waar die misvatting ooit begonnen is. Willen heersen, verdelen, machtig zijn, om beter te kunnen zijn dan iets of iemand. De verdeeldheid die daarmee gepaard gaat hebben we historisch kunnen zien. En ook nu is er veel meer aan de hand dan het zogenaamd bestrijden of bevechten van het nieuwe kwaad.
Er zit iets onder. De opgekropte woede die er diep van binnen zit, de agressie die tot uiting komt. In woorden, in daden, van alle kanten. De angst voor de ander.
Ik ben het met veel dingen niet eens over de aanpak en denk dat het anders kan. Logisch, want daar sta ik al jaren dagelijks voor op. Ik denk dat we in de hele wereld anders zouden moeten denken als het gaat om zelfzorg en zelfregie. Dat we niet alles uit handen moeten geven, dat we naar onszelf zouden moeten luisteren, dat we eigen wijsheid in ons hebben. Dat we niet alleen naar buiten moeten grijpen, wat ons beter maakt, maar dat we ook mogen vertrouwen op het vermogen van onszelf. Dat we daar keuzes voor te maken hebben.
Wij mensen zijn de natuur. Ons lichaam is de natuur is in vele gevallen buitengewoon in staat te helen, als we de juiste keuzes maken. Ons lichaam is de natuur en is er voor bedoeld mee te gaan in de cyclus, met een begin en een einde. Hoe meer ik daarover nadenk, hoe gekker ik het vind wat we en masse aan het doen zijn. De agressie die nu ontstaat maakt ons allen ziek, nog zieker.
Ik denk dat we iets anders te doen hebben. Te aanschouwen, te voelen, wat dit met ons doet. aan te kijken waar dit raakt in het donker. Dat we dat donker aankijken, hoe oncomfortabel ook, dat we onze waarden omarmen, dat we van daaruit leven. En dat we elke keer, dag in dag uit, keuzes maken vanuit die waarden.
Soms is dat gemakkelijk, soms niet. Soms hebben we langer te zitten. De graadmeter ben je zelf en alles wat er in je leeft. Hoe heviger de boosheid, hoe langer de confrontatie.
We zullen beter gehoord worden.
We zullen een krachtiger gesprekspartner zijn
We zullen licht schijnen op het donker
Dat is werken, elke dag weer.
Maar het kan, het kan echt.
Datzelfde hart dat huilt is hoopvol, ziet licht en voelt warmte. Laten we elkaar in de ogen kijken en verbinden in het hart.
