Respect voor mij grote vriend

Respect voor mijn grote vriend Joost Bazelmans, die zaterdag de 90 kilometer van de Mont Blanc marathon liep. Die prestatie is op zich al waanzinnig, toch is er meer waarvoor ik een buiging maak. In dit verhaal zitten zoveel mooie levenslessen, zowel persoonlijk als zakelijk. De veerkracht, het doorzettingsmogen en het zien van wat er wel kan is een voorbeeld voor velen.

Joost liep deze marathon als sponsorloop voor zijn stichting Roadtrip for life. Hij bouwt sinds maanden momenteel boutje voor boutje, moertje voor moertje, een camper aangepast voor rolstoelen, voor zijn dierbare levensvriend Michiel en andere lotgenoten. Dat doet (en deelt) hij open source en met zoveel passie, een inspiratie om naar te kijken. Hoe je uit niets iets maakt, hoe je iets wat onmogelijk lijkt toch waarmaakt, hoe je zo veel mensen hiermee raakt (en inspireert). En hoe je daar alles voor doet om geld op te halen.

Na verschillende marathons te hebben gelopen, waaronder twee in de bergen, koos Joost voor de zwaardere variant. Voor hem geen issue. Een marathon van 90 km lopen is volgens Joost niets vergeleken met een leven lang in een rolstoel, niet kunnen bewegen en afhankelijk zijn van anderen bij (bijna) alles wat je doet. Vanuit dat perspectief is alles wat je als mens zonder handicap allemaal kan een zegen, ook als het een uitdaging lijkt. Alles is relatief.

Voor een marathon train je maanden, voor een marathon als deze een jaar. Alle seizoenen ging hij door weer en wind op pad om meer en meer kilometers te maken. Totaal geprepareerd en met lichte zenuwen reisde hij naar de Alpen. Enkele uren voordat de start zou plaatsvinden, werd de race vanwege de weersomstandigheden afgezegd. Ik kan, met twee gelopen marathons, slechts een fractie van de enorme domper voorstellen.

Na een paar helse uren van frustratie is Joost op pad gegaan met wat mogelijk is. Op mentale kracht koos hij er voor de race dan maar zelf te lopen, onder begeleiding van zijn supporters team. Dag 1 – 28 kilometer, totdat de berg niet langer beloopbaar was door de regen. Dag 2 de rest. Na die dag 12.48 uur te hebben gelopen (met 4.212 meter hoogteverschil) liep hij over de oorspronkelijke finish. Onder luid gejoel van zijn supportersteam en met champagne. Met slechts een enkel verschil: geen officiële registratie en dus geen officiële medaille. Alles is relatief.

Een groot deel van mijn gezin, Guy en twee zojuist geslaagde zonen Tobias & Quirijn, was supporter en onderdeel van het begeleidingsteam. Dit van moment tot moment, van begin tot eind, van frustratie tot overwinning kunnen meemaken vormt onderdeel van de School van het leven. Daar kan geen boek, les, college tegen op.

Ben jij geïnspireerd door dit verhaal? Doneren kan nog steeds, kijk op Roadtripforlife.nl. Het is sowieso een prachtig verhaal/ prachtige site om te lezen.