In the middle of nowhere
In the middle of nowhere is alles en niets. Je kunt er verder kijken, je kunt de seizoenen zien komen en gaan en de zon zien verdwijnen in de meren. Je kunt genieten van het gouden licht en sterren zien vallen in de verre verte. Je kunt bramen plukken, tomaten knippen, vers eten, zo van het land. Je kunt vissen, paardrijden, zwemmen, met modder gooien en veel rondjes rennen. Het weer is goed en als het regent is het voor even en goed voor het land.
Op deze plek is er in veel jaren niets veranderd. De boerderij niet, de slaapgelegenheden niet, de machines niet, het land niet. De wereld onttrekt zich aan de aandacht voor dit gebied en alleen de tand des tijds laat bij het verlaten van de oprit het verschil zien. Een kilometer verderop is het anders, sluiten de dorpen, verdwijnen de bakkers en de paden. In die wereld hebben de grote winkels het voor het zeggen en schreeuwt de wereld om meer. Hier heeft de tijd stilgestaan.
Iedere keer als we het zandpad oprijden, komt er rust over ons. Hier is niets, hier hoeft niets, hier hoor je niets, hier is geen wifi, geen verbinding met de buitenwereld. Hier ben je helemaal alleen met het goede gezelschap waarin je je begeeft en alleen met jezelf. We hebben er jaren met veel vrienden doorgebracht. Op de binnenplaats van het domein, met vuur, levendige gesprekken, goede wijn en overvloedig eten dat zo van het land komt. Voor even had iedereen het fijn, omdat we samen waren. Omdat het hier uniek is. Herinneringen werden gemaakt voor altijd en iedere passant denkt er met een grote glimlach aan terug.
We hebben er gelachen, gedroomd, gefilosofeerd, genoten en de kinderen leren spelen. We hebben leren vissen, paardrijden, bomen ontwortelen, tractor rijden en grote vuren gemaakt. We hebben gevlogen over de weilanden en als op de kermis gedraaid in een graafmachine. Allemaal dingen die hier kunnen en een kilometer verderop onmogelijk zijn, omdat daar regels heersen.
We hebben gereflecteerd, gemijmerd, keuzes gemaakt, gelezen, geschreven. We hebben bos- en kerkuilen gezien, vleermuizen in de kamers gehad, een vos zien lopen over de velden. We hebben er veel jaren weken gespendeerd.
Nu zijn we hier, omdat we dit niet willen loslaten, omdat we hier ultieme vrijheid voelen en omdat we tante Majiet niet willen missen. Nu is het anders. De jongens zijn groter, hebben andere wensen en verlangens. Een ander beeld van vakantie.
En ondertussen is er niets veranderd, worden de paarden bereden en zitten ze langs de waterkant de zoveelste vis te vissen. Tuppen we ‘s avonds met steentjes die we op het pad gevonden hebben en steken we af en toe de handen uit de mouwen op het land of in het bos.
Hier laden wij op
Hier smeden wij plannen
Hier zijn wij met zijn vijven samen
en één met de natuur
Hier worden wij met de neus op de feiten gedrukt van de wereld die voortraast.
Wat ben ik hier graag, al is het maar voor even. Met een vervuld hart en een brok in onze keel gaan wij op weg naar onze volgende bestemming. Dank je wel lieve familie, dank je wel goed gezelschap, dank je wel Majiet.
Barbara Kerstens is programmadirecteur van Voeding Leeft en zet anderen in beweging door een ander licht te brengen. Haar verhalen gaan over innerlijk leiderschap, groei en ontwikkeling, verbinding & relaties. ‘Ik reflecteer op wat ik zie, lees, hoor, voel of ervaar in het moment en in de kern. Ik orden mijn gedachten, laat een ander licht schijnen en dat schrijf ik op ter inspiratie voor een ander.’
