Trainen voor een marathon
Morgen zou ik de marathon van Rotterdam lopen. Ik loop hem niet. Nu is dat ok, ruim een maand geleden – toen ik de beslissing nam om te stoppen met trainen – was dat anders. Gek eigenlijk want als je enkel de feiten bekeek, dan was de stoppen de enige keuze. Als je ’s nachts de pijn aanhoudt en je voelt dat de geplande training van 23 km te vroeg komt, dan zou een wijs mens er geen moment over aarzelen.
Als je traint voor een marathon is dat zo gemakkelijk nog niet. Dan zijn er allerlei redenen van de mind om het lichaam te overrulen. Een heftige constatering waar ik mij gelukkig bewust van was. Met de nodige innerlijke dialoog lukte het mij de beslissing te nemen. Dat deed even pijn en toen begon het: de stemmetjes, die iedereen kent, leken niet uitgepraat. Hoe onrealistisch de optie van doorgaan ook was.
Trainen voor een marathon is prachtig. Een groots doel voor ogen, met de benodigde discipline om daar toe te komen. Dagelijkse training en focus. Trainen voor een marathon geeft voldoening, maakt per week fitter, gelukkiger. Het schept ruimte, levert ideeën, het verfrist. Trainen voor een marathon bindt, zeker als je samen traint.
Trainen voor een marathon is ook zwaar. Niet het begin is moeilijk, maar zodra de kilometers gaan tellen, als het regent, je vroeg op moet, er zo veel anders ook op de agenda staat. Met een doel voor ogen is al dat zwaars grotendeels te overzien. De finish voor ogen doet veel vergeten. Soms zelfs ten koste van iets anders.
Morgen is mijn dag anders dan bedacht. Ik heb geen startnummer. Ik heb geen zenuwen. Ik heb geen pijn en de innerlijke dialoog is al weken tot rust. Ik zal mijn routine rondje lopen en mij daarna anders voorbereiden op de Rotterdam Marathon. Met app in de hand zal ik juichen voor jullie: Nicole van der Plas-Onel, Jeannine Laurens, Eva, en Bregje Mollee.
Lieve dames, een diepe buiging voor jullie prestatie!
