Voorbij de sluiers

Al weken ben ik stil. Reageer ik niet primair, schrijf ik niet, heb ik geen mening. Al weken kijk ik van een afstand, aanschouw ik, luister ik en verbind ik mij, zonder verstrikt te raken. Al weken komen er persoonlijke thema’s langs, soms leuke, soms minder leuke, ogenschijnlijk zware zelfs. Het is anders. Ik verlies me er niet in of word er niet door gevangen. Niet omdat ik ze van me af wil duwen, niet binnen wil laten komen, of er geen ruimte meer voor heb. Integendeel. Ik lijk echter in een andere modus te zitten, waarin ik de lagen van de waarheid nog beter kan zien, kan horen, kan voelen. Zo maar, zonder dat ik erom vroeg.

Soms lijkt het alsof ik droom, soms kan ik glimlachen om de waanzin, soms zie ik de angst van de ander, of het ongeduld. Heel veel zie ik anderen, die geloven in geluk, in de liefde. Die kijken naar het licht en het licht in de ander. Voorbij de ogenschijnlijke lijntjes en waarheden. Heel veel zie ik mensen die vertrouwen hebben dat het goed is, precies zoals het nu is. Dat het eindelijk allemaal goed komt. Heel veel zie ik mensen die vanuit vertrouwen de dag in gaan. Die de dag afsluiten met dankbaarheid. En die vanuit dat alles creëren.

Wij zijn de enige
die bepalen hoe wij
denken, voelen
en handelen.
Wij kunnen zelf
manifesteren
wat we willen zien.
Wij kunnen bepalen
dat wij leven in gevoel,
vrijheid en compassie.
Wat er ook om ons heen gebeurt
of waar we in belanden.
Uiteindelijk hebben we
allemaal een keuze.

Er zijn plekken waar ik graag kom, daar kom ik deze weken extra vaak. Ze voeden mij, ze inspireren mij, ik krijg er inspiratie van. Voor de plekken waar ik niet wil komen, is er deze weken geen ruimte meer. De gesprekken die ik heb, de boeken die ik lees, de films die ik kijk, de mensen die ik ontmoet zijn licht en raken diep. Zo schep ik een werkelijkheid die net zo goed waar is, vanuit mijn perspectief.

Soms stelde ik deze weken vragen, die ik niet eerder stelde en kreeg ik antwoorden die mij aanspreken. Ik merk dat de sluiers steeds verder verdwijnen van ‘hoe het hoort’ of ‘zou moeten zijn’. Het enige dat telt is hoe je er nu bij zit, omdat de zekerheden die er ooit leken te zijn geen enkele houvast meer bieden. Het enige dat telt is zijn met wat er is en jezelf daarin meenemen met de beste versie van wie je nu bent. In afstemming op dat wat je hier te doen hebt.

De stilte helpt mij, steunt mij, ondersteunt mij. In de stilte is er geen ego, geen stemmetjes, geen competitie, controle of angst. In de stilte krijg ik ideeën, ingevingen en pasklare antwoorden. Door de stilte kan ik aanschouwen dat er heel veel moois is en kan ik ervaren dat er zoveel verbinding is en zo veel liefde. Door de stilte hoor ik alles wat er niet uitgesproken wordt en zie ik wat wel werkt. Door de stilte kan ik aanvoelen wat mijn volgende stap is.

Deze maanden zal ik, in het ritme van de seizoenen, de stilte nog meer omarmen. Ik zal reflecteren op wat er was, wat er is en dat wat er vanuit potentie komen gaat. Ik zal in die tijd vragen blijven stellen, luisteren naar de antwoorden en mij voorbereiden op al het goede dat zal zich zal manifesteren. Door het licht, door jou, door mij. Door ons.