Dag 100 uit een dagboek
Vandaag is de laatste dag dat ik Uit een dagboek schrijf. Ik stop er mee. Niet omdat er aan alles een einde is, maar omdat vormen transformeren in andere vormen, zoals de seizoenen. Daarin kun je beter meebewegen dan er tegenin gaan, zo werkt dat niet met de natuur. Er is nu zoveel anders anders dan toen ik begon. Voor mij laat vandaag zien dat het licht heeft geschenen op de waanzin en bevestigt het mij: blijf schijnen, met je licht op het donker, bij jezelf en in de wereld. Er is nog genoeg te doen.
Ik schreef een seizoen lang, over 2 seizoenen verdeeld. Het meest schreef ik in de lente en in de avond, achter in de tuin. Ik schreef ca 65.000 woorden. Per dag besteedde ik gemiddeld 2 uur aan mijn dagboek, de ingevingen onder de douche of tijdens mijn wandelingen en gesprekken niet meegerekend. Het meeste tijd zat in het posten. In 100 dagen kwam er van alles in het leven aan me voorbij. De vragen die ik stelde beantwoorde ik in mijn dagelijkse schrijven. Vragen over licht, vrijheid, over regels en kaders. Nog meer ben ik in mezelf gaan geloven en in mijn eigen waarheid. Nog meer heb ik gezien en ervaren wat het betekent om keuzes te maken. Nog meer heb ik gezien bij mijzelf en de mensen om me heen dat je verschil kunt maken, als je vanuit de essentie leeft, werkt en bent.
Mijn discipline
bracht mij hier
En het feit dat
woorden bleven stromen,
dat mij zo vaak verteld is
– in welke hoedanigheid
of situatie dan ook –
dat ik te schrijven heb,
te delen heb.
Ik ben over
grenzen gegaan
zonder na te denken
wie meeleest
of wat een ander
ervan zou vinden.
Het is goed zo.
Ik had geen idee waar we in terecht kwamen, dat heb ik nog steeds niet. Wel heb ik lucht en licht gekregen en ben ik rijker geworden. Misschien omdat ik nu weet dat we allemaal niets weten. Ik heb het zien bewegen, ik heb de angst om mij heen gezien. De angst die ik nauwelijks gevoeld heb. Ik heb mijn eigen rol gezien. Ik heb gedeeld wat er in mij bewoog, wat ik mij afvroeg. En dat heeft mij veel opgeleverd. De antwoorden die ik daarmee zelf kreeg bijvoorbeeld, historische verslaggeving van een bizarre tijd, de verbinding van heel dichtbij en uit onverwachte hoek, diepgaande gesprekken en nog zoveel meer. Het schrijven is mijn vriend geworden.
Ik stop met iedere dag schrijven voor middernacht
Ik blijf schrijven over wat mij verwondert
Dat zal ik blijven doen in mijn leven, zolang ik kan en zo lang ik helder genoeg ben.
Ik denk dat het belangrijk is dat we onze stem laten horen, dat heb ik in de afgelopen 100 dagen ca 20 keer geschreven. Ik ben er inmiddels van overtuigd. Omdat we iets te zeggen hebben als je denkt dat het anders moet, anders kan. Ik geloof dat we goed moeten nadenken over onze gedachtes, onze keuzes, onze handelingen, over wat ons voorgeschoteld wordt. Het heeft effect, welke kant ook op. Kies voor het licht, hoe donker het ook is.
Bijna alle 100 dagen schreef ik met veel zin en was ik nieuwsgierig naar mijn eigen woorden en zinnen. Soms waren er zinnen die ik teruglas en waarvan ik niet wist dat ik ze geschreven had. Heel vaak had ik het idee dat het enige wat ik te doen had, was gaan zitten. En zo geschiedde. Ik was in al die dagen slechts het instrument. Er waren 2 momenten waarop ik eigenlijk al wilde gaan slapen en Guy vroeg: ‘Ga je niet schrijven?’ Het waren die momenten dat ik toch ging schrijven en ik er dankbaar voor was. De support. Dag in dag uit, soms zonder woorden, soms met een vraag. Soms schreef ik de reflectie van onze gesprekken op. We zijn gegroeid, gesterkt, evenwichtig met elkaar. Daar zijn geen woorden voor. Dat voel je.
Ik stop er mee, met pijn in mijn hart.
Intens dankbaar voor alles wat er was.
Dank je wel dat jij er was.
Dat je meelas, dat je vragen stelde.
Dank je wel voor de support.
Ik ga verstillen, de zomer in
Als je het een afsluit dan is er ruimte voor het volgende. Ik verheug mij op wat komen gaat, wat dat ook moge zijn.
