Dag 11 uit een dagboek

Met een koptelefoon op zat hij tegenover mij aan de keukentafel. Ik in mijn eentje in een document, hij met de klas in Teams. Hij chatte en lachte hardop. Ik hoorde niets van de woorden en lachte om het beeld van hem. Terwijl hij naar de juf luisterde, maakte hij zijn tekening van de weekopdracht. Die kon maar beter snel klaar zijn. Tekenen is niet echt geliefd bij mijn mannen, ook niet bij de jongste. Dit in tegenstelling tot drama. Zo heeft iedereen zijn eigen manier om zich te uiten.

Ik weet niet of dat multitasken de bedoeling is. Ik denk dat niemand weet wat de bedoeling is. We varen mee, dat is het beste. Alle grenzen zijn overboord, alle regels die er ongeschreven waren zijn niet meer van toepassing. Ook hebben we geen dagelijks schema van uur tot uur. Ergens tussen in zit de structuur die nodig is.

Dat je op staat bijvoorbeeld
ook al heb je geen les
dat je dagelijks beweegt
ook al heb je daar geen zin in
dat we samen koken en opruimen
ook al zit je liever achter de PS.

Dat je je schoolwerk
op een bepaald moment af hebt
zodat je niet de hele tijd ‘aan’ staat
en er ruimte is om
vrij te bewegen en
even helemaal niets te doen.

Het contrast bij de kinderen wordt steeds groter. De middelste zit al dagen van 9 tot 5 achter zijn computer op school. Hoewel pittig is hij het ook die de meeste houvast heeft. Dat juist hij dit nu mag ervaren dat is vreugdevol te noemen, na maanden in een verkeerde vibe. Zo zie je maar dat het stroomt, als je de juiste beslissing neemt. De jongste was om 12  uur klaar met zijn zelfgemaakte schema. Hij ging de tuin in voor klusjes. De oudste heeft tot nu toe ca 1 uur per dag school, variërend in tijdstippen. Hij gedijt normaal op sociale fysieke contacten en beweging. Hij hing de afgelopen dagen op de bank en liet zich beïnvloeden door social media. Dat frustreert hem. Veel meer mensen denk ik.

Vandaag begon hij zijn draai te vinden nu hij een extra doel voor de dag had: zorgen voor het avondeten. Hij kookte met Edwin Vinke, de 2 sterren chef van de Kromme Watergang die – bij gebrek aan werk – dagelijks online filmpjes maakt. Simpele gerechten met een sprankelende touch van de masterchef. De blik op zijn gezicht sprak boekdelen, toen hij zijn gerecht op tafel zette. Het was heerlijk.

Ik had vandaag gesprekken, die gingen over de essentie. Over woorden die als ze ‘echt’ zijn ook ‘echt’ aankomen, over je rol in de wereld. Ik zie kansen, juist als er frustratie is of het chaos lijkt. Mij helpt het om dan een stapje terug te doen. Ik help de ander om een stapje terug te nemen. De onrust die je voelt hoeft niet van jezelf te zijn. Er is mondiale onrust, onzekerheid, angst om de controle te verliezen. Het is goed om dat te kunnen ontrafelen en te zien wat van jou is en wat van de ander. Je hebt de verantwoordelijkheid om dat van jezelf op te pakken. En dat wat van de ander is, ook daar te laten. Daar had ik het vandaag over met een collega.

Ik hou van de creativiteit van de mensen, juist nu. Nu komt de ware aard naar boven. Nu ook wordt alles uitvergroot. De prioriteiten, dat wat jouw aandacht verdient. En ook dat wat je te leren hebt. Wat er hier van jou gevraagd wordt. Doorgaan zoals altijd, of vertragen, het aankijken en het anders doen. Ik kan me niet voorstellen dat er deze dagen ook maar voor iemand business als usual is. Of het staat stil, of het raast. Een groter contrast is er wellicht niet in de wereld. De gemene deler? Alles heeft het goede nodig en een ander licht. Denk ik en velen met mij. Dat weet ik inmiddels zeker.

Barbara Kerstens is programmadirecteur van Voeding Leeft en zet anderen in beweging door een ander licht te brengen. Haar verhalen gaan over innerlijk leiderschap, groei en ontwikkeling, verbinding & relaties. ‘Ik reflecteer op wat ik zie, lees, hoor, voel of ervaar in het moment en in de kern. Ik orden mijn gedachten, laat een ander licht schijnen en dat schrijf ik op ter inspiratie voor een ander. Vanaf 17 maart 2020 schrijf ik een dagboek. Omdat we deze dagen geschiedenis schrijven. Dat lees ik dan later graag eens terug, over enkele weken, als alles voorbij is. Als we onze rust gevonden, geschakeld hebben, we geleerd hebben om het anders te doen. Over enkele jaren kijk ik het terug, als we het ons nauwelijks meer kunnen herinneren en tegen elkaar zeggen: ‘weet je nog toen…’ Schrijf je in via de website om de nieuwste verhalen in je mail te ontvangen.