Dag 25 uit een dagboek

Van de eerste honderden meters lopen kwam er niet zo veel. Op elke bocht, bij iedere boom en met elke blik op de zon stond ik stil. In bewondering, verwondering. Ik zou het je willen laten zien. laten horen en voelen. Ik maakte foto’s, een filmpje. Maar niets kon dat plaatje vastpakken. Beelden niet, filmpjes niet, woorden niet. Dat hertje waarmee ik oog in oog stond, de tak die goud belicht werd, de bomen die daar zo stevig stonden tussen de zonnestralen in. De vogels die in een oneven V door de hemelsblauwe lucht vlogen. De geluiden van de vroege vroegte, zonder maar een mens te bekennen. De warmte van de lente, zo perfect. Ik vervolgde mijn weg en voordat ik het wist was ik terug bij het begin. Te vroeg eigenlijk.

Ik slijt het in deze weken. Korte loopjes om mijn lichaam weer te laten wennen aan het ritme. Om vervolgens op te bouwen, te verdiepen. Zo werkt dat met trainen, zo werkt dat met veranderen. Ik heb jarenlang gelopen, kilometers lang, urenlang. Door de bossen, de duinen, door de vroege ochtend en in het donker. Door regen, door wind. En het was altijd een goed idee. Achteraf. Met een marathon voor ogen ga je wel, moet je wel. Heerlijk vond ik het hoe fit ik was, hoeveel ruimte ik had. Hoe veel ideeën en hoeveel tijd ik had, ondanks of dankzij dat ik kilometers verslond.

Ik zou je hand in hand
willen nemen en
je alles willen laten zien.
Ik zou je de ruimte
willen laten voelen,
de geluiden willen laten horen
en je het zonlicht willen laten zien.
En dan die geuren en kleuren. 

Van alle plannen vind ik het sluiten van een bos toch wel de allerslechtste. Ik denk dat de natuur helend is en voor ons nu juist een goede vriend. Die stil is en luistert, die je altijd welkom heet. Die je leert loslaten, wat er ook is. Die je inzichten geeft, die je urenlang kan laten slenteren, die je elke dag iets nieuws laat zien, hoe goed je het ook kent.

Ik hou van de natuur
De natuur geeft mij rust en
Inspiratie.

Mijn hartslag is fors lager dan vorige week. Ik ben blij met mijn eigen graadmeter. Ik zou willen dat er meer bedrijven zouden zijn waar andere maten dan enkel geld zouden gelden. Dat je de essentie zou kunnen meten en hoe dicht je daar bii bent. Ik hoor vreemde verhalen over bedrijven die doordouwen, ook nu, over mensen die zo snel mogelijk terug willen naar het oude. Ik begrijp dat oprecht niet. Juist nu is een blik naar binnen nodig. Nog steeds.

Ik liep voorbij het restaurant dat dicht is. Een locatie van Voeding Leeft gaat nu juist verbouwen en vraagt ons om onze wensen. Anticyclisch en met wat er is. Verantwoordelijkheid nemen voor wat je wel kunt veranderen. Ik denk dat je er dan alleen beter uitkomt. Als je – met je ogen open – aan kijkt wat er aan de hand is en daarop anticipeert. 

Als je op het juiste pad
bent dan komt het goed
misschien wel in een andere vorm.
Daar moeten we naar blijven kijken.
Denk ik.

Vandaag ging ik weer online ‘In gesprek’, nu met 60 deelnemers als publiek. Het groeit stapje voor stapje. Laagje voor laagje, we trainen, we proberen, verbeteren, het slijt in. De vormen zijn anders, dan dat we gewend zijn, maar het lukt. Omdat we kijken met onze ogen open. Omdat we afstemmen, op onszelf en op wat we hier te doen hebben, op wat er vandaag is, op voor wie wij dit doen. Het vergt focus en voorbereiding. En dat is veel meer dan het uur interviewen. 

Het klopte, de woorden, de muziek, de vragen en de antwoorden. Het raakte zo diep, tot tranen geroerd. Omdat we vanuit de kern werken, dat voel je. Ik zou je er in mee willen nemen en  je dat willen laten ervaren, dan geloof je dat er zo veel mogelijk is.