Dag 27 uit een dagboek

Mijn ochtendloopje door de duinen was zwaar. Hetzelfde parcours met dezelfde afstand kan de ene dag anders voelen, dan de andere. Het was mooi, dat wel, en fijn ook na afloop. Het tijdstip was anders, het licht was anders. En met al die elementen is iedere loop altijd weer een beleving op zichzelf. Niet de herinnering van gisteren of de dag daarvoor, of de vooruitblik van morgen. Gewoon zoals het is. Nu, vandaag.

De eieren lagen al klaar op de tafel, toen ik terugkwam. We hadden ze gisteren geprobeerd te kleuren met een bloem, in een panty in het water van een rode kool. Het resultaat was niet zoals vooraf bedacht en zeker niet perfect, maar wat waren ze mooi. Ik dekte de tafel met een kleed, kaarsjes en gele bloemetjes. De jongens deden mee, ook al zouden zij er uit zichzelf niet voor kiezen. Feestdagen werden vroeger bij ons thuis goed gevierd met aandacht voor elkaar, met veel familie, een prachtig gedekte tafel, in je goeie goed en heerlijk eten. Ik heb het koken van al heel vroeg meegekregen en ook mijn kinderen voelen zich al sinds ze klein zijn thuis in de keuken. Mijn oudste had de traditionele pastei gisteren al gemaakt. Pasen blijft voor mij speciaal.

Als ieder jaar – zolang ik besta –
tikten we een eitje.
Eerst de voorkanten en dan
de achterkanten tegen elkaar.
Dit jaar zonder winnaar,
want ieders ei had een deukje.
Een teleurstelling bij de mannen
die in alles competitie zien.

We ontbeten laat en gingen daarna allemaal de tuin in. De jongens maakten pijltjes voor hun blaaspijpen en hakten af en toe een houtblok doormidden. Ik las een boek dat mij niet loslaat. Guy bereidde een stoofpot in een pan op de barbeque. In de uren dat ik het boek las, stond het vlees te sudderen, totdat het perfect was.

We aten in de achtertuin. Samen met onze lieve vrienden in hun achtertuin aten wij een paasdessert. We wonen al jaren ‘samen’ en hebben onze eigen community gecreëerd, met ieder een eigen huis en gezin en zo veel ervaringen samen. De kinderen zien elkaar als broers en zussen en hebben zelfs de bescherming, liefde en hebbelijkheden van broers en zussen. Ten tijde van corona hebben wij een draai gevonden in onze 1,5 meter policy en dus zelfs met afstand.

Opeens werden er 2 tondeuses gehaald. Om allerlei redenen was het er nog niet van gekomen en deze avond leek het juiste moment. Het was een plan van de oudste en een vriend van weken geleden als de scholen dicht zouden gaan. ‘Als jij gaat, ga ik ook’, zei de jongste. Ik vroeg of hij er niet nog een nachtje over wilde slapen. ‘Nee’, zei hij, ‘ik doe het voor hem, we zijn broers’. Daar zaten ze met zijn 2-en in de tuin. Ieder op een kruk. De jongste werd geschoren door mijn lieve vriendin. De oudste door Guy. Om hen heen zaten 2 families in verwondering te kijken.

Dat beeld van veel haar dat kaal wordt geschoren ziet er een stuk simpeler uit dan dat het daadwerkelijk is. Het schemerde, de bouwlamp werd erbij gehaald. Toen de zon helemaal onder was, was alles er af. Het resultaat was zo gek nog niet met twee van die knappe smoeltjes. De reactie van de familie loog er niet om toen ze na afloop een rondje gingen facetimen. Het deed de jongens niets, ze stonden achter hun actie en zijn er super blij mee.

Ik vind het bijzonder hoe kinderen zo dicht bij zichzelf blijven dat ze doen wat bij hen past. Ongeacht de reactie van de ander, ongeacht het oordeel. Ik denk dat je daar ver mee komt