Dag 33 uit een dagboek

Vandaag zou ik in Hong Kong zijn. We zouden elkaar weer zien, elkaar in de ogen kijken, de twinkeling kunnen zien van de maanden op reis. We zouden elkaar bedanken en een mooi leven wensen, omdat de kans groot was dat we elkaar niet weer zouden zien. We zouden dan samen in een kring afsluiten, eerst in het groot en dan met het team in het klein. Met het team zouden we herinneringen ophalen, elkaar complimenten geven en trots zijn. Op onze eigen bijdrage die ertoe doet, op de bijzondere samenwerking en op onze prachtige behandeling Keer Diabetes2 Om. We zouden euforisch zijn dat we over grenzen zijn gegaan, geleerd hebben, gegroeid zijn. Met en door elkaar.

Het was anders. Net zoals alles nu anders is. De trapleuning in de gang van het oude schoolgebouw in Leiden werd de foto van de dag. Een bijzondere plek deed dienst als vervanger van de locatie bovenaan de peak van Hong Kong uitkijkend over zee. Ik reed langs de typisch Hollandse bollenvelden, die nu op zijn best zijn en waar menig toerist zijn ogen voor zou uitkijken. We installeerden ons met ruime afstand achter de computer. Met ons eigen ritueel dat wel. Een steentje en een kaartje: de Eagle.

Van over de wereld
belden mensen in.
Op geruime afstand van
duizenden kilometers.
Maanden afgescheiden
en opgesloten tussen muren.
Nu samen achter een scherm,
in gedachten hand in hand.
In stilte luisterden wij allen
met volle aandacht naar elkaar.

De deelnemers zaten elk op hun eigen plek, waarvan wij een glimp mochten opvangen. Veel kleiner dan de plek, waar wij wonen met veel minder groen in de buurt. Dat ik het beeld daar ken, hielp mij voor de verbinding. Dat ik hier ervaar wat een soort van lockdown is, evenzeer. De deelnemers deelden hun medische status, die ondanks de situatie in maanden sterk verbeterd was. Betere bloedwaarden, minder of geen medicatie en meer energie.

Bovenal deelden we universele verhalen. Verhalen met sprankelingen licht. Verhalen over meer connectie, meer ruimte door minder reizen, meer tijd om voor zichzelf te zorgen, structuur in te bouwen, aandacht te hebben. De een schreef gedichten als inspiratie, terwijl de ander een trampoline in huis had gehaald voor de dagelijkse beweging. Het waren verhalen vol hoop en mogelijkheden.

Verhalen met existentiële vragen: Moeten we geld uitgeven aan business travel als we het ook zo kunnen doen? Moeten we de natuur belasten als het ook een beetje minder kan? Ik vind het fascinerend dat ik deze verhalen ook hier hoorde. De verhalen waar ik zelf zo in geloof. De verhalen die universeel zijn. Het ging over discipline, aandacht en toewijding en de kansen die er zijn als je anders naar je leven kijkt en zelf de regie neemt. Ik ben dankbaar dat ik daar aan bij mag dragen, elke dag weer.

Dat tegenover het verhaal van de leraar die samen met zijn angstige moeder woont en die het even niet ziet zitten. Hij was beïnvloed door de angst en het gemis van zijn leerlingen. Daardoor verstrikt in een negatieve spiraal, zowel fysiek als mentaal en daardoor ook geen grip op zijn diabetes. Van kwaad tot erger, zoals dat gaat met spiralen die naar beneden gaan. Het raakte me, diep. Want ondanks de kilometers afstand zag ik die blik in zijn ogen en voelde ik de wanhoop heel dichtbij. Niet voor niets zaten wij daar en zag ik juist hier onze rol weggelegd. Want spiralen zijn er om aangekeken te worden, waarna je ze kunt doorbreken. En dat weten wij maar al te goed.

De situatie kun je niet veranderen, wel kun je je bewust zijn of worden van hoe je je voelt en wat je juist nu nodig hebt. We maakten met zijn allen een lijstje met de 10 dingen die voeden. heel simpel en in een paar minuten gedaan. Voor de man in kwestie een geschenk, want daar had hij tegen beter weten in niet aan gedacht. Angst verlamt immers. De blik van de man veranderde met een sparkel van hoop. Deze behandeling raakt mensenlevens, vooral omdat mensen weer vertrouwen krijgen in hun lijf en leven.

Deze groep is net als iedere groep een half jaar samen, maar heeft elkaar in totaal slechts 4 keer gezien. Bijzonder hoe lief en leed steeds opnieuw gedeeld wordt en hoe mensen zich veilig voelen. Het is een voorrecht dat wij die bedding mogen bieden en zo mensen kunnen helpen weer terug te gaan naar hun lichaam. Terug te gaan naar wat zij voelen en nodig hebben. Naar hun dromen en verlangens.

Luisteren.
Dat was de essentie
om je verhaal te kunnen vertellen.
Omdat je even wil luchten,
omdat je even gezien wil worden
omdat die connectie zo dierbaar is.
Juist nu.

Het is voor mij volstrekt helder. We zitten allemaal in hetzelfde en hebben allemaal een keuze hoe we er naar kijken. Er zijn zoveel zielen die gelijkgestemd zijn. Of je nou diabetes hebt of niet. Voldaan en tevreden waren we na afloop. Het voelde als moeiteloos omdat we dit zo graag doen. Omdat het past bij wie we zijn en wat we hier te doen hebben. Bij hoe wij hiermee verschil maken en een paradigma doorbreken. Noodzakelijk in mijn ogen en het lukt.

We aten een linzensoep met crackers en gingen elk onze eigen weg, Normaal zouden we nu in de grote onbekende stad napraten en nagloeien. Nu ging ik terug naar de vertrouwde wereld van mijn mannen. We wandelden door het bos, liepen een rondje hard en aten samen. Die connectie, zo vertrouwd en zo fijn.