Dag 37 uit een dagboek

Om allerlei redenen schrijf ik het liefste in de ochtend. Om allerlei redenen komt het er niet van. Bovendien lijkt het schrijven van een dagboek in de ochtend een gekke verschijning, omdat de dag nog voor je ligt. Toch zou je een intentie kunnen opschrijven of op je nacht kunnen reflecteren, kunnen schrijven over dat wat je nodig hebt of over hoe je er bij zit. Vandaag deed ik dat niet.

‘Hoe doe je dat eigenlijk, de hele tijd verhalen produceren?’ Voor mij gaat het als vanzelf. Natuurlijk moet ik er even voor gaan zitten, er aandacht voor hebben, er tijd voor inruimen en structuur. Zo is dat met alles. Mijn drang om dit te doen is echter zo groot, omdat de woorden gewoon door mij heen stromen. Alsof het door mij heen verteld wordt. Het is slechts een kwestie van zitten en schrijven. En in beweging blijven. Elke dag weer, over die drempel om het te posten.

Het is als een instrument
waaruit iets komt,
zoals een musicus muziek maakt
en een schilder een schilderij.
Als vertaling van dat
wat er van binnen speelt
en gefilterd in een vorm
en voor een ander.
Het is iets dat je
gewoon te doen hebt.

Schrijven is voor mij iets dat mij voedt. Ik kan mijn creativiteit erin kwijt en ik kan daarmee een ander raken. Dat weet ik door de jaren heen en dat hoor ik terug, op de meest onverwachte en bijzondere momenten. ‘Ik loop met je mee’, hoorde ik mijn vriendin zeggen. Het voelt als support over en weer en dat voelt goed.

Ik zag een spelfout in de tekst van de avond ervoor, waarvan ik vooraf weet dat hij er ergens er in zit. Wat wil je als je iedere dag schrijft op gezette tijden en naast andere activiteiten. Normaal laat ik mijn teksten redigeren, nu is dat elke dag niet mogelijk. Ik weet dat de woorden meer spreken dan de perfectie er van. En toch kan het missen van een letter de ene keer binnenkomen en de andere keer niet. Omdat ik zelf ergens anders zat. Ik ben me ervan bewust en adem even in. Ik glimlach en laat het los.

Perfectie zet vast,
terwijl de kracht juist zit
in dat wat niet correct is
in de dynamiek die daarin zit.
Omdat het met liefde
en mildheid gecreëerd is.
Daar gaat het niet over goed of fout,
daar gaat het over de bedoeling
en dat kan perfectie blokkeren,
als je niet uitkijkt.

Hij bewoog om me heen en ik merkte dat hij samen iets wilde doen. Maar wat als je 14 jaar bent en dat niet uitspreekt. Ik gaf hem de ruimte en gaf hem figuurlijk een hand. Rummikub was echter geen optie en dus keken we samen Dreamschool. Hij lag in mijn armen op de bank. Als je groter wordt is het zoeken hoe je verbinding kunt maken, als knuffelen niet meer stoer is, als je denkt het prima zelf te kunnen, terwijl je die connectie zo nodig hebt. Zeker als je niet lekker bent.

Al jaren is hij enthousiast over het programma, waarschijnlijk omdat deze lessen hem wèl aanspreken. Hier leer je over het leven, over perfectie bijvoorbeeld of over commitments maken. Die verhalen van kinderen zijn zo heftig, dat ik het bijna niet kan horen. Waarom moeten kinderen zaken zien die voor grote mensen al niet te vatten zijn: mishandeling, ziekte, verlaten worden. Kinderen die geraakt zijn door het leven, die niet in een systeem passen, die daarom opgeven. Omdat ze geen kansen kregen of omdat ze te veel kansen kregen die niet bij hen pasten. Getekend voor altijd. Als je de juiste snaar vindt dan is er echter ruimte, een kiertje om het anders te doen. Ik vind dat fascinerend. Bij kinderen, bij volwassenen.

Jezelf in de spiegel durven aankijken
weten dat jouw handelen effect heeft.
In de goede zin en ook andersom.
Weten dat je er toe doet en
dat iets wat je in de lucht gooit
een ander zal raken
positief of negatief.
Waar leer je echt over het leven?
Ik zou iedereen een Dreamschool gunnen.

Het raakt me iedere keer, omdat er zoveel herkenbaar is. De teleurstellingen, het niet gezien worden, het in hokjes gestopt worden, leren wat je niet wil leren, het beter weten en snappen en niemand die jou begrijpt. Het is pas sinds kort dat hij op een andere school zit. En in enkele weken is het een ander kind. Simpelweg omdat hij gezien wordt en gezegd wordt dat hij ok is.

Beweging is zijn grote kwaliteit werd mij verteld, een totaal andere benadering dan zeggen dat iemand niet stilzit. Het is de kunst die kant te ontwikkelen en daar ook de kansen uit te halen. Door te bewegen dus, te sporten. En niet iemand vast te zetten in een hokje, omdat wij – in het construct onderwijs – bedacht hebben dat het beter zo is. Na de sessie op de bank ging ik op pad en nam ik een podcast op over beweging. Beweging in de breedste zin van het woord, vanuit de wetenschappelijk context, naast de definitie vanuit hoofd en buik.

Beweging brengt je terug bij jezelf en de vraag wat je nodig hebt. Als je daar naar kijkt dan kun je er echt zijn en ook voor een ander. Het is een kwestie van een stap nemen en dat steeds weer opnieuw.