Dag 39 uit een dagboek

Ik liep nog even naar beneden, voordat ik mijn verhaal zou schrijven. Op tafel zag ik het pakketje liggen, aan mij gericht. ‘Let’s stick together’. Een cadeautje van mijn dierbare vriendin, soulmate, community genoot, collega lichtwerker, buurvrouw. Dankbaar voor dit gebaar, voor alle jaren samen, voor het luisteren en elkaar echt horen, voor de tranen die we samen hadden, voor het vele lachen, de gebaren, de blikken, met of zonder woorden. Voor de groei die we samen doormaakten. Al 25 jaar, zij aan zij. Reken maar dat wij bij elkaar blijven sticken.

In je leven kom je mensen tegen. Voor even of voor het leven. Met een boodschap, met een les, als teacher, vanuit een ander perspectief, als spiegel van de ziel, als supporter. Lange vriendschappen vind ik in het bijzonder fascinerend, omdat iedereen verandert, iedereen beweegt, iedereen zich ontwikkelt. Het is de connectie op een heel ander level als je met groei blijft ‘klikken’. Dan kijk je dwars door alles heen, voorbij de maskers, het ego, de status, de verdiensten, maar gaat het om wie je werkelijk bent. Diep van binnen.

Op die plek is alles ok.
Geen goed of fout,
want dit is wie jij bent,
met je eigen vormen,
je eigen kleuren.
Terwijl je beweegt
op jouw eigen manier
en in je eigen ritme.

Een aantal uren daarvoor had ik een werkoverleg. We liepen kilometers lang door het Twiske, langs het water en door de velden. ‘Wat als alles wegvalt, wat blijft er dan nog over? ’ We spraken over de essentie, dat wezenlijke punt waarom wij er toe doen en wat wij bij te dragen hebben. In de puurste vorm en zonder de filter die nodig is voor de vertaling er van. Het Is belangrijk dat het doorschijnt in alle communicatie, waar, wat of voor of door wie dan ook. Zonder maskers en vanuit daar waar je in gelooft.

In een internationale meeting met een wetenschappelijke context die volgde ‘voelde’ het niet goed. Daar waar ons werk normaal vloeiend verloopt, leken hier wat – ogenschijnlijk – pietluttige zaken verkeerd te gaan. Voor mij is dat een signaal, dat we vanuit iets anders gedreven zijn. En dat we terug moeten naar daar waar het werkelijk om gaat. Mijn hart begon sneller te kloppen, ik schraapte mijn keel. In gebrekkig Engels maakte ik de essentie volstrekt helder. Het was stil, gevolgd door een Big Thank You. Want natuurlijk was dat ik wat voelde ook een issue bij de rest. Via de app kreeg ik een applausje in een emoticon. Dank je wel.

Soms moet je extra moeite doen om op je pad te blijven, soms moet je iets forceren, soms moet je je stem verheffen, soms moet je even zwijgen. Ik denk dat het belangrijker is bij jouw of de essentie te blijven dan te pleasen in goed gedrag. Dat is soms even ongemakkelijk, pijnlijk soms zelfs, maar uiteindelijk is dit de beste weg. Zuiver en trouw aan jezelf. En de essentie.

‘Als we niet naar buiten kunnen, dan gaan we naar binnen.’ Dat is wat ik graag doe en af en toe een beetje extra. Zoals de komende 4 dagen als ik helemaal offline ga. Het voelt alsof ik op vakantie ga en nog een paklijst heb. Als ik alles echter afpel, dan valt het best wel mee wat ik nog te doen heb. Ondertussen zit ik er al half in, zoals je al aan het hardlopen bent als je je schoenen aan trekt. Met je intentie zet je iets al in beweging.

Ik heb het vaker gedaan en in het bijzonder tijdens de trail 2 jaar terug. Telefoons uit, horloges weg, leven op het ritme van de natuur. Niet wetend hoe laat het is of wat er in de wereld gebeurt. Een blik naar de binnenwereld, om de ruimte te voelen, te voelen wat je echt nodig hebt, zonder afleiding, zonder verplichtingen. Dat gevoel is onbeschrijfelijk. Niet eerder deed ik het thuis, zo lang, of tijdens een werkdag. Ik verheug me op de ruimte en het detox effect. Op de leegte die ontstaat, op dat punt dat ik zal raken in het midden van de “U’. Op de ideeën die ik zal krijgen, de liefde die ik zal voelen. Op de connectie. Op de essentie.

Ik stuurde nog een paar berichten die volgens mij, vanuit het online perspectief, nog nodig leken. Ik formuleerde mijn afwezigheidsassistent met wat inspiratie en lichtte de mensen waarmee ik werk in. Mijn vriendinnen en familie zijn op de hoogte. Tijd om de stekker er uit te trekken. Zoals 25 jaar terug.

Ik ben er even niet.
Ik ben uit de lucht
met mijn hoofd leeg
en mijn voeten op de grond.
In verbinding.
In stilte.
Ik zal schrijven in een schrift
ik zal lezen in een boek.
Ik zal reflecteren
en dat zal ik delen
als ik weer terug bent.