Dag 45 uit een dagboek

Liever trek ik in de ochtend geen donkere kaart. Ik zou hem liever terugstoppen en een andere uit het deck nemen Maar zo werkt het niet, met het leven niet, met wat er is niet. Beter kun je hem aannemen en aankijken, en dat wat er voor jou te ontvangen is meenemen. Bovendien is in alles wat donker is, ook licht te zien. Zelfs in ‘Thunder’.

Ik begon de dag in alle vroegte, niet in het bos, maar op het kleine kamertje. In stilte met de kaarsen aan en met een – op het eerste oog – donkere kaart. Terwijl ik daar mee zat, er in dook, het donker omarmde, begon de zon te schijnen. De eerste uren schreef ik achter elkaar, de 10 dagen die ik voor Voeding Leeft aan het maken.

Het liefst doe ik dat
in stilte
als de wereld nog slaapt
in een en dezelfde flow.
Dat brengt mij in
een andere wereld.
Ik heb dat nodig
om vanuit
een ander perspectief
te kunnen schrijven.
Dat geeft mij
inspiratie en licht.

Om half 9 werden de jongens wakker en kon ik daar even alle aandacht voor hebben. Om 10 uur ging ik weer achter mijn scherm en tikte ik de volgende dagen en opdrachten uit. Een kwestie van gezamenlijke kennis, passie en expertise op papier krijgen. Toevallig doe ik dat, omdat de woorden er bij mij zo uitrollen. Ik de woorden, de ander de controle, een derde de organisatie achter de schermen. Met weken denk- en concept werk vooraf met een heel team en jarenlange ervaring met elkaar. De een vraagt, de ander reageert. De een schrijft, de andere voegt toe. Alsof puzzelstukjes zo in elkaar passen. Ultiem teamwork.

Tussendoor bel ik een van onze bijzondere verpleegkundigen, die deze weken in Brabant temidden van de crisis werkt. In een totaal andere wereld dan wat ik hier in Haarlem zie. Daar waar ik al gewend ben in de supermarkt met schermen, ik automatisch afstand neem en verhalen van vrienden en buren hoor over hun dierbaren die elders door corona gestorven zijn, of nagenoeg. Het raakt me.

In het epicentrum of niet, de gemene deler is gelijk. De passie om dit werk te doen, altijd al en nog veel meer nu. De verbinding met anderen, de verwondering van keuzes van anderen, het omarmen en het zien van het licht, in welke situatie dan ook. Zonder het donker weg te wuiven.

Als je het donker kunt omarmen
dan schijnt het licht ook echt.
Als je je angsten aankijkt
dan kun je ook echt het verlangen zien
wat er onder ligt
en daar waar je liefde voor hebt.
Als je je boosheid er gewoon laat zijn
dan kan die liefde ook stromen.

Mijn middelste stond in de keuken, terwijl de jongste aan het bootcampen was en de oudste golfde met een goede vriend. ‘We eten vroeg’ zegt hij vanuit de keuken, ‘omdat we vanavond gaan Risken’.

Een spel dat niet mijn eerste keuze heeft vanwege de hevigheid en het karakter. Maar als ik naar mijn eigen afstotende reactie kijk, dan kan ik de liefde er door heen zien. En het verlangen van hem om samen iets te doen. Het is een kwestie van omarmen en op zoek te gaan naar de gemene deler.