Dag 47 uit een dagboek

Het was het tweede bijtincident in 1 week. Vorige week werd onze lieve hond door een pitbull in haar buik gebeten. Vandaag was het een herder bij het onderbeen van mijn zachtaardige middelste, terwijl hij richting de zee fietste. Ik had hem op pad gestuurd voor de dagelijkse lichaamsbeweging. Als altijd had hij daar geen zin in en had ik nogal wat overredingskracht nodig. Normaal komt hij met een rode blos op zijn gezicht en een grote glimlach terug. Nu zag hij lijkbleek van schrik. Gelukkig valt de wond mee en gaat het weer goed met hem.

Er waren meer dingen die mij vandaag boos hadden kunnen maken, maar zo was ik niet opgestaan. En op boosheid wilde ik mijn aandacht vandaag niet richten. Toen ik aankwam bij het bos voelde ik weinig voor lopen, toen ik terugkwam na een lange wandeling was dat gevoel totaal verdwenen. Zo gaat dat in bossen. Forest bathing, I love it. In de supermarkt ontmoette ik bij de groenten een jeugdvriend van mijn vader. In enkele minuten praatten we over leven en dood en keuzes maken. De diepgang raakte me. En het toeval. Op afstand.

In deze dagen
zijn er geen geen sluiers
is er niets
om je voor te verbergen
voor niemand niet.
Van dat wat je ziet en hoort
en diep van binnen voelt.

Mijn oudste stond uren in de keuken om te koken voor zijn grootouders. Hij kookte voor mij een eigen pannetje met enkel groenten, omdat ik een paar dagen niets anders eet. Dat doe ik vaker. Voor extra energie en een boost. Zonder oordeel van hem, alleen met de open vraag ‘waarom’. Ik vertelde het hem zonder te willen overtuigen. Hij luisterde en deed een beetje peper bij de ingrediënten.

We maakten het inmiddels bijna wekelijkse rondje en werden met open armen op afstand ontvangen. Via het balkon werden de plastic bakjes met het nog warme eten overhandigd en kregen we de lege bakjes in een tas terug. Onwennig nog steeds zonder fysiek contact en ondertussen ook al bijna gewoon. Bijzonder hoe we andere manieren hebben gevonden om liefde en waardering te geven.

Mijn moeder had met haar creatieve brein en actieve geest in allerlei patronen en maten mondkapjes gemaakt. Ik bewonderde haar actie. En vroeg me ondertussen af waarin we beland zijn. Hoe zal het er straks uit zien? Zal het straatbeeld veranderen, zoals ik het zag in Hong Kong? Ik geloof dat ik voor dat plaatje niet klaar ben.

De jongste vroeg mij nog even bij hem te liggen, terwijl we de dag doornamen. Ik zei de middelste daarna gedag toen hij in zijn bed lag. Ik wreef over zijn rug, terwijl hij zei dat hij niet meer wilde fietsen. Wat angsten en gedachten toch kunnen doen. Ik masseerde hem en zijn adem begon te zakken. Morgen is er weer een dag. En morgen fietst hij met zijn broer een rondje.