Dag 59 uit een dagboek

Vanochtend realiseerde ik me ineens hoe belangrijk mijn omgeving is voor de stem die ik uitbreng. En hoe dankbaar ik daarvoor ben, zelfs al is het inmiddels heel gewoon. De realisatie kwam door een ervaring van gisteren, waar ik weer even de andere kant zag. Door de gesprekken die ik gisteren ook voerde en de appjes en posts die ik zag. Want wat als je niet durft je uit te spreken wat je diep van binnen voelt? En wat als je door een ander zelfs als de dader wordt aangesproken van al het kwaad?

Al jaren werk ik met gelijkgestemden, die net als ik willen werken aan een betere wereld. Aan een mooiere wereld voor onze kinderen. Al jaren proberen wij systemen te doorbreken. Op een positieve manier zonder te wijzen naar een ander, maar door de andere kant te laten zien. Te beginnen bij jezelf. We proberen mensen datzelfde te laten ervaren. En zo wordt de kring van bewustzijn steeds groter. In mijn ogen.

Door mijn bril gaat het goed
is er beweging
laten oude patronen los en
vastgeroeste systemen.
Door mijn ogen is er in 10 jaar
een wereld van verschil.
Door mijn ogen worden
we bewuster en energieker.
Het is mijn bril die
mijn waarheid kleurt.

Wij zijn het over heel veel dingen eens, over heel veel dingen hoeven wij geen discussie te voeren. Over heel veel zaken hoef ik niet bang te zijn wat een ander ervan vindt, zelfs al is het controversieel. En iedereen neemt de verantwoordelijkheid voor zijn eigen gedrag, denken, handelen. Dat is fijn werken kan ik je zeggen. Natuurlijk zijn we het ook wel eens oneens. Gelukkig maar, want in de wrijving en schuring zitten de mooiste openbaringen verscholen die dan weer aan het licht komen. Natuurlijk zijn we ook wel eens boos, verdrietig of bang. Want wij zijn allemaal mensen met levenslessen en mensen met onhebbelijkheden. We zijn alleen wel bereid om er naar te kijken en een ander te supporten in alles wat de ander is.

In mijn vriendenkring heb ik lieve mensen, waarmee ik geen discussie over de wereld hoef te voeren, simpelweg omdat we dezelfde blik hebben. Wel kunnen we daar weer licht op schijnen, nieuwe dingen laten zien, verder samen groeien en ontwikkelen. Never a dull moment, zeg maar. Maar dat ik mezelf moet bewijzen of me moet verschuilen wat ik diep van binnen denk of wie ik diep van binnen ben heb ik gelukkig al jaren niet meer dagelijks.

Ik ken het wel, dat je op je hoede moet zijn, dat je tactisch moet zijn, dat je een boodschap in kleine beetjes moet vertalen, dat je voorzichtig moet zijn, omdat je het anders niet ‘overleeft’. Druppel voor druppel kon ik mijn visie inbrengen. De ene keer ging dat soepeler dan de andere keer. Zaten we met strategiemakers in een afgelegen ruimte ergens in de natuur, dan was iedereen het eens en kwam je snel tot de bedoeling waar het werkelijk over gaat. Ging je terug naar de muren van het ziekenhuis, dan speelde de logheid van het systeem de grootste rol. Vermoeiend, enorm vermoeiend. Ik heb me dat pas veel later pas gerealiseerd, toen ik met minder input veel meer voor elkaar kreeg en dat ik bergen energie over had. Dat gun ik iedereen.

Gisteren voelde ik dat weer even. Toen ik in een systeem gezogen werd en er niets mogelijk was. Ook al werd geschermd met de ‘growth mindset’, niets in het gesprek liet daar de kern van zien. Zo iets van ‘de patiënt centraal’ in ieder visiedocument, maar als je dan werkelijk in de uitvoer kijkt dan is alles anders. Het gebeurt elke dag op verschillende plekken, ik weet het. Ik heb de keuze gemaakt om aan de andere kant te werken en leven. Aan de kant van de oplossing, samen met anderen. En dat geeft mij om allerlei redenen enorm veel energie. En het is nog zinvol ook, in mijn ogen.

Op sommige momenten word ik herinnerd aan hoe de energie uit je lichaam kan stromen, als het systeem de regels bepaalt. Dan is het enkel mijn wilskracht die mij in de actie kan brengen. Daar wil ik niet meer zijn, gelukkig ben ik daar ook bijna nooit meer. Toch is het goed dat ik het me af en toe weer besef in welke waarheid ik leef door de andere kant te ervaren.

Omgeef je met mensen die in de kern hetzelfde willen. Ga niet battelen, stop geen energie in de overtuiging. Laat je niet meezuigen in de collectieve angst of dagelijkse routines als ze slopend zijn. Vlieg er boven, als het even kan, zodat je alles in perspectief kunt zien. En van daaruit kunt spreken, dat is krachtiger dan al het andere.

Kies je omgeving zorgvuldig, door wie wil jij je elke dag omgeven? Wie geeft jouw je support? Wie staat er als je valt en met wie kun jij je successen delen? Neem er de tijd voor en schrijf het op. Dat is waar het werkelijk over gaat, niet de tegenstander die het niet eens is. Focus je op wat bijdraagt en niet op wat afbreekt, in welke vorm dan ook. Daarna kun je opstaan en spreken. Het is de moeite waard. Want, jij bent de moeite waard met alles wie je bent. Het kan, het kan echt.