Dag 63 uit een dagboek

Opgetogen kwam hij naar beneden, alsof hij ‘gewoon’ op schoolkamp ging. Voor hem is dit nu normaal. Voor ons allemaal. Sommige dingen die je niet kunt veranderen, kun je maar beter zo laten. Dingen die je wel kunt veranderen, daar moet je aandacht aan geven. Hij zag de buitenkant van de doos beplakt met zijn eigen tekeningen. Onlangs lachten ze er met zijn drieën hard om. Tekenen is niet hun talent. ‘Hebben jullie die allemaal overgetekend?’, vroeg hij. ‘Dan heb jij zeker deze gedaan’, zei hij tegen zijn middelste broer. Omdat de inhoud van de doos te zwaar was voor op de fiets, werd hij naar school gebracht. Met een grote glimlach op zijn gezicht. Net als vroeger.

Ik liep ondertussen naar de trein. Iets wat voor mij gewoonte was, is dat vandaag niet meer. Het perron was leeg op een tijd dat dat ooit niet voor mogelijk leek. Op afstand stapte de paar reizigers de trein in. Ik ging aan het raam zitten waarop de groene sticker was geplakt. Het zag er anders, maar vriendelijk, uit. Schuin tegenover mij zat een man met een mondkapje. Vreemd eigenlijk dat dat pas per 1 juni verplicht is en dat dat vandaag zonder zo’n kapje ok is. Ik moest niezen, zoals zo vaak. De man met het mondkapje keek mij vragend aan. Ik keek terug en hoop dat mijn ogen zeiden ‘Het is goed, dit is normaal voor mij in het seizoen’.

Dat wat je dacht
dat voor altijd was
is dat al weken niet meer
dat was voor jou
nog steeds normaal is
doet bij anderen
vragen oproepen.
Het is de kunst
je eigen weg te lopen
met respect voor de ander.

Al weken zitten wij in een enorme flow, met een prachtig team. We luisteren, schakelen, vernieuwen, passen aan, proberen en leren. Het is onbeschrijfelijk hoe dat voelt. Dat gaat verder dat ‘goed, trots, geweldig’. Hier wordt de essentie geraakt. Van wie wij ten diepste zijn en dat uit zich. Dat is nauwelijks in woorden te vatten, dat voel je. Als je er in zit. En meestal is dat besmettelijk. Toch kan het zijn dat een ander ergens anders is en het anders beleeft. Soms zonder woorden, soms niet.

Vandaag startte ik met woorden van teleurstelling van een ander. Mijn eerste reactie was niet mild, de tweede koos ik voorzichtig. En daar zette ik ook mijn actie op in. Als je door woorden heen leest, voorbij de emotie, dan kun je het verlangen zien. Daar wil ik graag naar luisteren. Zonder oordeel. Hoe lastig dat soms ook is of lijkt, het kan. De eerste gedachte die gaat vanzelf, over de tweede heb je altijd een keuze. Of je wil of niet.

Het is ook nog eens veel efficiënter een bewust gekozen tweede reactie. Het kost veel minder energie en zet stappen vooruit. Ik denk dat het voor iedereen belangrijk is om de juiste frequentie te zoeken, ook als je geraakt wordt. Uiteindelijk lost dan al het andere op.

Mijn jongste slaapt vanavond in de tuin van een vriendje. Een briljant idee om toch het kampgevoel te beleven. Vanavond ga ik met de andere mannen een speurtocht voor hen uitzetten. Reken maar dat dit jaar onvergetelijk is. Buiten het normale. Met dezelfde essentie.