Dag 67 uit een dagboek

De temperatuur van het water was vandaag een stuk aangenamer dan twee dagen geleden. Aan de randen van het meer is het er ondiep namelijk, waardoor de zon van de afgelopen dagen het water goed kon verwarmen. Een totaal andere beleving dus, omdat niets verkrampte, niets zo koud was of zo tintelde dan eerder deze week. We zwommen een stukje verder en keerden om. Met een grote glimlach op ons gezicht. Want wat is dit fijn, in dit natuurgebied, in de vroege ochtend en als begin van de dag. Ik googelde thuis naar de fluctuatie van de temperatuur, omdat ik benieuwd was, en kwam allerlei statische documenten tegen. Bijzonder hoeveel onderzoeken er zijn, waarvan wij geen weet hebben of waarvan ik het nut niet van inzie. Omdat ik niet beter weet.

We presenteerden vandaag ons 1,5 meter programma aan het eerste deel van het team. Met gemengde gevoelens. Trots enerzijds op de veerkracht, flexibiliteit, creativiteit, teamspirit en output enerzijds, verdrietig anderzijds over het feit dat het zo moet. Over de regels die we moeten volgen, soms buiten proportie in mijn ogen. Over het tijdelijk buitensluiten van mensen met meer complexiteit in de aandoening. Terwijl zij juist onze behandeling nodig hebben. Terwijl we juist nu met zijn allen zouden moeten focussen op betere zelfzorg. Omdat de cijfers dat ook laten zien. En toch is daar weinig aandacht voor en focussen we in de media liever op wat ons angstig kan maken. Dat kan toch niet waar zijn?

Laten we blijven zien
met open ogen
en in verwondering
als een kind.
Laten we blijven kijken
alsof er nooit
iets anders was.
Zonder invulling
zonder verhaal
zonder oordeel.
Zoals een kind dat kan.

Met trots en compassie keek ik naar de mensen in de online sessie. Als je het beeld op gallery view zet, dan heb je een mooi overzicht. Gezichten zo blij dat ze weer kunnen werken, dat ze er weer voor een ander kunnen zijn. Een ander kunnen leren en inspireren wat wel werkt. Met de kennis en expertise die zij hebben en de ervaringen van hun eigen leven of van dierbaren om hen heen. Diep van binnen wetend dat het anders kan, anders moet. In de wereld. Als je eenmaal die weg bent ingeslagen, dan wil je niet meer terug en dan wil je iedereen deelgenoot maken. Op een positieve en respectvolle manier en alleen als de ander dat wil horen. We kregen constructieve vragen, tips, complimenten voor het hele team. Aan het einde klappende handen in beeld voor ons allen.

Adembenemend,
dierbaar en
hartverwarmend.

Nog snel maakten we het format af van het actieplan voor tussen de online sessies door en zagen we ook hier weer dat dit prima is voor altijd. Alles wat we deze weken hebben bedacht, gecreëerd en geproduceerd, is van waarde geweest. Ook als het niet werkte. Wil je innoveren dan zul je moeten testen en fouten moeten durven maken. In die zogenaamde fouten zit zo veel informatie voor iets nieuws. We legden de laatste hand aan een geheel nieuw programma dat volgende week start. In de hectiek en hoeveelheid, zoals dat altijd in de laatste week bij een project gaat. Hoe goed je ook georganiseerd bent, hoe goed je ook bent. In concept is iets – hoe goed uitgedacht ook – zo veel gemakkelijker. Het kan niet meteen perfect zijn. Simpelweg omdat je niet alles kan weten. Pas in de uitvoer weet je of het klopt. Die spanning vind ik machtig mooi. De komende dagen zal ik er afstand van nemen, zodat ik er in kan duiken in wat mij volgende week gevraagd wordt. Als online dagvoorzitter, moderator, spreker of hoe je het ook noemt.

De jongens hingen in de bank, ondersteboven, achterstevoren. Nu en dan veranderden zij van positie, om wat te eten, voor de wc, of gewoon om nog lekkerder te zitten. De jongste kreeg training van een vriend uit de buurt en heeft in enkele weken en na zijn gebroken been zijn conditie goed opgekrikt. Ik herinner mij de eerste dag enkele weken terug toen hij na een half uur moest stoppen, omdat het te veel was. Zo snel als je conditie weg is als je niet kunt bewegen, zo snel is hij ook weer terug. Even over dat eerste hobbeltje en je hebt er zo profijt van.

Het is als bij zo veel, die eerste stap. Je hoeft hem alleen maar te nemen.