Dag 83 uit een dagboek

Het is de 10e dag dat er wereldwijd mensen de straat op gaan tegen racisme. In Nederland verloopt dat vandaag zonder problemen, in Brussel gaat het mis. Ik realiseer me deze dagen te meer hoe onze geschiedenis ook in onze genen zit, zoals de oorlog zo dichtbij. Hoe een ander dat kan kwetsen. Dat ik bevoorrecht ben en daar ook dankbaar voor ben, maar niet ten koste van een ander. Al vroeg kreeg ik dat mee van mijn ouders, bevoorrecht en zich ondertussen ook bekommerend om gelijkheid. Daarvoor ook strijdend, mijn moeder vooral. In de echte realiteit van het dagelijkse kregen wij er niets van mee. Niet in de omgeving, niet op school, niet tijdens mij studie. Simpelweg omdat we het niet zagen. De verhalen raken me, ze zijn waanzinnig. Ik hoop dat er een wereld komt waar we ieder ander kunnen zien. Zo iets van: ‘My love is full of love and understanding and your heart is full of love and understanding.’ 

Het begint in het klein en dichtbij. Vandaag ging over relaties en hoe je daarin jezelf kunt zijn. Over hoe belangrijk dat is. Hoe je groeit door de jaren heen en dat er soms pijnen zijn, verlangens die niet vervuld worden, zoektochten. Dat je dan ook bij je eigen waarden dient te blijven. Ik was blij toen ik thuiskwam met al mijn mannen om mij heen. Een geluksgevoel ging door mij heen. Misschien door de verschillende verhalen van even daarvoor. Onszelf zijn, dat kunnen we wel tegenwoordig. Met elk onze eigenaardigheden. Die hebben we genoeg. 

Uniek zoals jij dat bent
en zoals ik dat ben.
Soms zit het een 
de ander in de weg.
Dan willen we 
buigen en pleasen
redden en fixen.
Het belangrijkste is 
dat je bij jezelf blijft
want daar zijn wij
allemaal op ons best.

Ik stapte op de fiets, terwijl mijn vriendin en wekelijkse ‘loopbuddy’ de auto pakte. Dat kan bij ons, ieder zijn wens en pad. We liepen samen onze nieuwe weg en doken daarna het meer in. Koud was het, in contrast met onze warme lichamen. Koud ook door het weer en de wind. Dat gevoel na die eerste duik is zo heerlijk, dat ik er al naar kan verlangen. De beweging van het zwemmen is die als van een kind. Automatisch met armen en benen tegelijk. Ik heb niet de behoefte sneller te kunnen of technischer. Op deze manier kan ik het beste zien waar ik ben. Temidden van de duinen. En dat is op zijn minst bijzonder.

Met de jongens hadden we het over school, leren en over focus. Dat je wil ‘slim’ kunt zijn, maar dat als je geen focus hebt je niets voor elkaar krijgt. Ik niet, jij niet, zij niet. Niemand niet. Met voorbeelden konden we uitleggen wat we bedoelden. Ik denk dat ze het vandaag wel begrepen. Morgen zien we opnieuw. In de avond gingen we naar het strand. Na de reguliere tegenstribbeling zaten ze even later toch in de auto. De jongste bleef iets langer in zijn rol dan de rest, maar uiteindelijk kon ook hij de dynamiek van de natuur niet weerstaan. Die wolken, grijs in alle tinten, de zee intens en woest. Twee golfsurfers probeerden de zee te bedwingen en gingen keer op keer kopje onder. De zon brak een moment door de donkere wolken heen, het licht glinsterend op de zee. Ik keek er naar terwijl de mannen achter mij voetbalden. 

Over enkele dagen ben ik jarig. Ik hou ervan en verheug mij er iedere jaar op als een kind. Hoe kan ik het vieren binnen de kaders die ons gesteld zijn? Samen met mijn vriendin bedacht ik een mooi concept voor 30 man met 1,5 meter ruimte. Ik werd er blij van, maar hoe meer ik er mee bezig ging hoe moedelozer ik er van werd. Over de regels überhaupt. Over de sancties. Over de kaders die ik mee krijg. Toch ga ik vieren, omdat ik dat belangrijk vind. Ik denk dat het goed is dat wij het leven vieren, dat we vieren dat wij er zijn. Niet voor niets zijn wij nu geboren en niets voor niets doen wij er allemaal toe. Stuk voor stuk en vanuit het beste van ons hart. Laten we daarop focussen. Vandaag en morgen.