Dag 87 uit een dagboek
De angst en het opgesloten zitten is voor niemand goed. De cijfers van mensen met angst of depressiviteit zijn juist deze tijd gegroeid, de cijfers van eenzaamheid evenzeer. Logisch natuurlijk, maar onbegrijpelijk dat daar zo weinig aandacht voor is. Het gaat over de regels, de boetes, de wetten, de straffen. Er is een tegenbeweging gaande, waarin ook angst een rol speelt. Angst voor het beperken van vrijheid. Het is belangrijk dat we die angst kunnen voelen en dan transformeren voordat we de barricades opgaan of onze stem laten horen. Vandaag verliet ik een Facebook groep van een anti beweging waarvoor ik was uitgenodigd. De felheid, de agressie, ik kies er niet voor.
Als je angst
met angst bestrijdt
of haat met haat
dan ben je
net zo goed
als de ander bezig.
Kijk naar jezelf
wat het raakt in jou.
Kies wie je wil zijn en
laat dan je stem horen.
Die zal dan veel
krachtiger zijn
en veel beter
gehoord kunnen worden.
Het gaat te keer, de een tegen de ander, de nuance soms ver te zoeken. Alsof de een de waarheid heeft en de ander niet. En andersom. Jammer dat we niet zien dat er wellicht ook andere waarheden zijn, dat er niet 1 waarheid is. Dat we blijven geloven in 1 verhaal, terwijl er zo veel dimensies zijn. Laten we luisteren naar elkaar, hoe moeilijk je het verhaal ook vindt, hoe pijn het ook doet. Het kan je licht geven, een ander licht. Vandaag had ik er een hevig gesprek over. Over de schuld van de een en daardoor het gedrag van de ander. Het is goed als we dat ontstijgen en het geheel kunnen zien. Drama trekt drama aan en slurpt energie.
Vandaag had ik een mooi gesprek met 1 van mijn wetenschappelijke collegae. Over de vele dimensies die er naast het hoofd zijn. Over hoe belangrijk het is om je daarin te ontwikkelen en hierin te blijven groeien. Over hoe je creativiteit moet blijven stimuleren. Over leren door anderen, door het leven. Over het leren en lezen buiten de kaders. Het maakt me blij dat er zo veel jonge mensen zijn die zien dat er veel meer is dan dat voorgeschoteld wordt. En dat we zo samen een gesprek kunnen voeren. Buiten het gebaande, met diepgang en constructief. En dat dit mijn werk is.
Even later zaten we met verschillende wetenschappers in een online sessie over de definitie van kwaliteit. Niet lineair maar multidimensionaal, met vectoren in plaats van rechtlijnige grafieken. Hoewel veel technisch genoot ik van de manier waarop wij samen zaten en wat mijn rol is. Met een glimlach en luchtigheid en een gezamenlijke passie om het anders te doen en een voorbeeld voor het nieuwe paradigma te zijn. Dat gaat voorbij aan steeds iets slims moeten zeggen of jezelf laten horen, dit gaat over samen bouwen met ieders input. Voorbij ego dus.
Mijn oudste had een toets Engels en was bang dat hij het niet meer zou weten. ‘het belangrijkste is dat je ontspant’, zei ik, ‘je weet zoveel meer’. Je hoofd kan je soms beperken door de gedachten die het heeft als iets spannends is. Terwijl dat heel vaak niet nodig is. Hij nam het voor waar aan zonder vraagtekens in zijn ogen en bracht het advies in de praktijk. Het is een kwestie van voelen en dicht bij jezelf blijven. Dat is in eerste instantie wat je te doen hebt, elke keer weer.
