Dag 89 & 90 uit een dagboek
Het was op het veldje, bij ons om de hoek. Met ieder zijn eigen tafeltje, gedekt en wel, een stoel, bank of zitzak, bestek en bord en drankjes. Ik zorgde voor de slingers, lampjes, muziek en eten. Ik en velen met mij, want al mijn lieve mannen en lieve vrienden sloofden zich uit. En zo hadden we met elkaar iets onvergetelijks neergezet, wat nodig was. ‘Dank je wel dat je iedereen bij elkaar bracht’, ‘Well done’, ‘Jij weet wel hoe je een heerlijke avond creëert, ‘Wat een topavond’. En dat terwijl wij slechts een briljant idee uitvoerden en mee bewogen met dat wat er was. Letterlijk; met de heerlijke artisjokken, bijvoorbeeld die we in de winkel zagen en niet op het lijstje noch op ons menu stonden. Figuurlijk. In de tijd, de creativiteit, de ingevingen, het samen werken, de verbinding. Dit ging niet over mij, het was veel groter dan dat.
Alles lag voor ons
voor het oprapen.
De kansen,
de mogelijkheden.
Je hoefde ze
slechts te zien,
te omarmen
te pakken en
er mee te werken.
Zo gaat dat
als het stroomt.
Dat voel je
dat proef je.
Dat is echt.
‘Dank je wel voor jou’, appte mijn vriendin vandaag die de hele dag mee deed. Met de boodschappen in Haarlem, een voorbereidende koffie daarvoor in het zonnetje, de fietstocht terug met net te veel tassen, de ‘mise en place’, de bereiding, de aankleding. Vele uren was ook zij er mee bezig, alsof dit gewoon zo de bedoeling was. Alsof dit voor ons allemaal was. Het klopte. Er waren vele momenten op de dag dat ik even om me heen keek, weer een geluksmoment voelde, het uitsprak. ‘Dank je wel voor jou, voor jullie. Dat we dit samen kunnen doen.’
Het weer was prachtig, niet te warm en zeker niet te koud. Het zag er feestelijk uit en eigenlijk schieten de woorden te kort voor het hele tafereel, met de speech van mijn 2 vriendinnen bijvoorbeeld, de kinderen die bedienden, de verschillende gesprekken en de knuffels die af en toe werden uitgedeeld. ‘Doe jij het?’ ‘Ja, ik doe het’. Want dit is goed, dit is leven en dit is wat mensen zo enorm gemist hebben. Elkaar, met een glimlach met de liefde, een blik, een hand, een arm. En ook dat voelde je, de dankbaarheid van elk, de hunkering, het verlangen.
De handhaving kwam langs. In een politieauto met geluid uit de luidspreker. Of we ons aan de regels wilden houden. Ze namen de moeite niet om uit te stappen, het feest te onderbreken. Misschien omdat ze zagen dat het goed was. Het was de moeite waard, ook voor de verhalen thuis. Ze kwamen niet meer terug, omdat het goed was. Ieder ging aan zijn eigen tafeltje zitten en even later wisselden we. Door elkaar, zittend, staand, liggend. De lampjes gingen aan, het vuurtje brandde. Het was geweldig.
‘Ga je nog schrijven’ vroeg mijn lieve buurvrouw, terwijl ik op 1 van de zitzakken zat tussen andere buren en vrienden. Het was tegen twaalven en ik probeerde elk moment op te nemen. Schrijven zou ik al te graag doen, om te delen. Maar nu was ik hier en kon ik dus niet daar zijn. Ik moest een keuze maken en koos voor het moment. Mijn jongste had spontaan al een foto gemaakt voor het verhaal, fluisterde dat in mijn oor en liet hem op mijn telefoon zien en mijn oudste zei: ‘Nu ga je anderen teleurstellen’. Voor mij was hij helder. Ik doe het morgen.
Vandaag geniet ik na, gloei ik na. Hoewel mijn eigen huis nauwelijks gebruikt was door de verbouwing, was er genoeg om te ruimen en af te wassen. Ik hou daarvan omdat je alles nog eens door je vingers heen kan laten gaan. Letterlijk in glazen en bakjes, figuurlijk in gedachten. Weet je nog?
Omdat ik vroeg wakker was ging ik alleen op pad naar het meer. Ik spoelde de dufheid van enkele uren slaap en een feestje van mij af. Die duik in het water zo welkom. Alleen kon ik reflecteren en intens dankbaar zijn. Dat dit er allemaal is. De oudste en middelste leerden vandaag voor hun laatste toetsen, terwijl de jongste zijn vrijheid vierde op het strand. Aan het einde van de dag hielpen ze Guy met het egaliseren van de vloer.
Vanaf morgen gaan we bouwen met elkaar. Nieuw. Voor de komende jaren. In licht en liefde. Samen. Daar zullen we nog vele momenten vieren, in andere tijden en in groter gezelschap. Als dat weer kan en mag. Ik kan het iedereen aanraden. Vier dat jij er bent, dat wij er zijn. Samen. Hier op aarde. Nu op dit moment.
