Dag 94 uit een dagboek

Ik liep vandaag op een plek heel dichtbij waar ik 10 jaar van mijn leven verbleef. Als ik toen gezien had wat er hier was, dan had ik met andere ogen gekeken. Dan had ik waarschijnlijk ook een ander beeld gehad. De schoonheid van de natuur, de wijdsheid. Ik zag dat toen niet, waarschijnlijk omdat ik een puber was. En ook omdat ik het misschien niet wilde zien, omdat ik me er nooit echt thuis voelde. Mijn wortels liggen elders, dat weet ik en dat heb ik altijd gevoeld. Van de mijne in Brabant en van 2 familielijnen in Maastricht. Deze week bekeek ik de genealogie van beide lijnen en opvallend vaak stond daar de stad waar de familie al eeuwen verbleef. Hoewel ik daar mijn jonge jeugd veel doorbracht en nagenoeg altijd in de vakanties was heb ik altijd het gevoel gehad dat ik deze plek al veel langer kende. Wellicht klopt dat ook als delen van herinneringen en ervaringen ook in familielijnen worden doorgegeven. Zoals zo veel.

Vandaag had ik mooie gesprekken over waar het werkelijk om gaat. Het begon met een telefoongesprek met een arts en het bewijs dat er al is dat eenzaamheid erger is dan roken. Een bijzondere vergelijking, maar laten we die eenzaamheid eens in perspectief zien en op de lange termijn. Dan kan toch niemand het oneens zijn met de vragen die nu en masse gesteld worden. Met de gemene deler: waar zijn we mee bezig?

Wat is normaal
wat vind ik normaal
wat zou normaal
moeten zijn?
Hoe wil ik
mij bewegen?
Hoe wil ik
mij verbinden?
Nu en morgen.
In de toekomst.
In vrijheid.
met elkaar.

Er werd mij in een appje gevraagd of ik zondag meega in protest. Het idee sympathiek en waardevol. De vorm van stilte en in liefde is hetgeen mij aanspreekt. Toch voelt het dat ik me er op een andere manier aan kan verbinden. In stilte en met heel mijn hart. Ik heb zondag bovendien een keuze te maken. Die van familie, heel dichtbij, waar ik hetzelfde statement kan maken. In liefde en binnen de 1,5 meter. Ik zal dat laatste dan ook doen. Ik ben er even voor gaan zitten, want ook hier kan druk of angst een rol spelen als tegenspeler van de angst die regeert. ‘We willen dit toch niet voor ons en onze kinderen? Het is goed om te checken, te voelen, jezelf te vragen waar je ja en waar je nee tegen zegt. Helemaal en juist nu, nu er zoveel op ons afkomt. Door af te stemmen. Met wie je in essentie bent.

In protest ga ik dus niet fysiek, maar met heel mijn hart en verstand zal ik er zijn. Niet alleen op zondag. Ik denk dat er vele vormen zijn en dat het belangrijk is dat we de vorm die bij ons past kiezen. Maar duiken en ontkennen, het niet zien terwijl het zo voor je ligt, dat kan echt niet meer. Lachwekkend soms zelfs, een kind kan de waanzin zien. Daar hoef je niet voor geleerd te hebben, daar hoef je alleen voor naar te kijken. Met je ogen open. 

Vandaag kreeg ik een evaluatie van het thuisonderwijs van de oudste. Normaal ben ik fan van de manier waarop de school lesgeeft en naar de ontwikkeling en persoonlijkheid van het kind kijkt. Als ik nu terugblik op de afgelopen maanden dan denk ik dat het anders had gekund. In het begin leek dat aantrekkelijk met 1 uur school op een dag. Nu zie ik een jongen zitten die er klaar mee is, die nauwelijks kan juichen omdat hij vandaag vakantie heeft. Die niet weet of hij overgaat en hoe veel achterstand hij heeft. Hij is sterk en weerbaar, maar wat als dat anders was?

De jongens hangen met zijn drieën op de bank afgeschermd door een schermpje, om te ontladen, op te laden. De jongste draait zijn laatste repetities voordat de film van de musical volgende week geschoten wordt. Hij oefent zijn stem en tekst voor de solo die hij zaterdag gaat opnemen. De middelste kan niet wachten tot hij klaar is, het leren en lessen blijft bij hem maar doorgaan. Nog twee weken te gaan. Zijn gezicht is veranderd met een glimlach. Omdat hij gezien werd door zijn nieuwe school en dat wat hij meebracht. Vrolijk huppelt hij door de thuis en vraagt hij wat we gaan eten. 

Vanavond wordt het Nepalese dahl. En dan net een beetje anders, dan anders.