Dag 96 uit een dagboek

‘Waar verheug je je het meest op als je zo gaat zwemmen?’ ‘De duik om helemaal onder water te komen’ zei ik. Daar zit alles in. Het onverwachte, de verandering, de tegenstribbeling, het niet willen, de moed, de opluchting, de vervulling. Dat ene moment vind ik magisch. Niet alleen in zwemmen, maar in alles waar je een sprong voor moet wagen in het diepe en buiten het comfortabele.

We zwommen naar de overkant, zoals we dat vaker deden en gingen vandaag linksaf langs het riet. Onderweg kwamen we een schildpad tegen, die daar niet thuis leek te horen, en een fuut met kleintjes. Het water zo zacht en aangenaam, de lucht zo blauw, de natuur zo groen. Er was een moment waar ik in zou willen blijven hangen. Terwijl we onze armen en benen moeiteloos bewogen praatten we over van alles. Aan een rondje meer niet genoeg en dus zetten wij onze wisseling van woorden door op het terras. Daar waar iedereen samenkomt van lopen, zwemmen, wandelen, fietsen. In de zon, op een bankje, dat bindt. 

Van die momenten
die je vast wilt pakken
omdat alles klopt
van binnen & van buiten.
Met vragen en antwoorden.
Met vragen, waarop wij 
het antwoord niet wisten.
Het was er. 
Allemaal.

We spraken over de lading van woorden, de intentie, jezelf zijn, de angst die spreekt. Over het belang van je uitspreken in je eigen vorm, dat we niet langer kunnen zwijgen en dat we ook een filter hebben van onze eigen emoties. Over hoe je met liefde en respect een ander wakker kan maken en ook dat iedereen daar zelf een keuze in heeft. Of, wanneer en hoe. Sommige dingen kun je alleen leren door ervaring, door zelf te ervaren. Soms is dat prettig en heel vaak niet, dan zit er pijn onder en dien je die pijn aan te gaan, in te zien, aan te kijken. Voordat je een ander er in probeert mee te nemen.

Ik schreef een brief naar de mentor van de oudste met de overweging voor bevordering. Hoewel de regels soepeler zullen zijn en niemand weet wat hem te wachten staat  vonden wij het belangrijk ons perspectief te laten horen. Ik denk dat vooruitgang voor iedereen belangrijk is nu, op dit moment. Dat je kunt blijven leren, nieuwe dingen. Op school, in de maatschappij, in het leven. Het is nu voor niemand nodig om te ‘blijven zitten’, we hebben namelijk allemaal geen idee. Als kind niet, als volwassene niet. Dat is een ding dat zeker is.

In de middag werd mijn hart zo diep geraakt en was ik tot tranen geroerd. Door de stemmen van mijn jongste en zijn vriendin die een solo voor de musical inzongen. Door het lef dat ze daar stonden, door de gedachte dat het bijna voorbij is, door de puurheid van kinderen en door de liefde waarop ze gecoacht werden. Als je op je gemak bent dan is er zo veel mogelijk. Dat kun je zien, voelen en horen. In de kleur, de klank, de zuiverheid. 

Dankbaar dat we dit mogen ervaren. Iets dat er anders niet was. Dan hadden ze ‘gewoon’ een musical gemaakt en dan was ik over 2 weken slechts publiek en trotse moeder geweest. Voor een dierbare herinnering van een avond. Een herinnering die opslaat in je hart tot een gevoel of kleur. Nu kunnen we veel meer stapjes meemaken, meedenken, mee creëren, het helemaal anders doen. Omdat het normale niet mogelijk was. Omdat er buiten de kaders zoveel is, als je er maar naar kijkt, de controle loslaat, je creativiteit aanzet en vertrouwt dat het allemaal goed is en goed komt. Omdat alles er al is.

In de avond aten we met elkaar met eten zo heerlijk, puur en eerlijk, de gesprekken zo mooi. Die spontane momenten zonder afspraak vind ik de mooiste. We hebben gelachen, zo veel. Het is goed zo. Toen ik de jongste naar bed bracht en de dag met hem doornam was hij dankbaar voor alles en in het bijzonder voor Nicoline die hem coachte tijdens de opnames. Deze dag was een mijlpaal, een ankerpunt, een die hij nooit zal vergeten. Al was het alleen maar om te ervaren dat het allemaal goed komt als je in het diepe duikt. Je wordt gesupport, hoe dan ook. Door wat of wie dan ook.