Dag 98 uit een dagboek
Het meest raakte me de gezamenlijke oefening die we deden die ging over feedback. We hadden het over reflecteren versus beoordelen en evalueren versus bekritiseren. Soms kun je in een woord al voelen waar iets vandaan komt of wat de bedoeling is. Wij kiezen onze woorden zorgvuldig en praten bijvoorbeeld niet in ‘moeten’ of ‘volhouden’. Liever geven wij de ruimte voor groei en ontwikkeling in plaats van iets vast te zetten in een kader of een concept. Inmiddels hebben wij ook laten zien dat dat werkt. We stonden allemaal in onze eigen omgeving en visualiseerden een dag met het team en het leren en groeien door elkaar. Ook in de dingen die anders kunnen of beter. Ik keek even tussen mijn gesloten ogen door. Iedereen in stilte, iedereen in beweging. Iedereen geraakt. En ik ook.
Stel je voor dat het klopt wat we doen. Stel je voor dat het klopt dat we hier samen zijn met elkaar. Dat het klopt dat wij hier samen te leren hebben met en door elkaar. Dat we daarmee anderen kunnen bewegen. Individuen en systemen. Door een ander licht te schijnen.
Wat als dit
pas het begin is?
Wat zal ons dan
te wachten staan?
Wat zal er dan
allemaal gebeuren?
Laten we onszelf
meenemen
de toekomst in.
Onze veerkracht
Onze eigenheid.
Laten we verstillen
om te versterken.
Het is pas het begin.
Toen ik een kaart trok voor de sessie van vandaag, viel de kaart ‘me time’ er uit en op de grond. Dat leek me vandaag niet de bedoeling, dus stopte ik hem vluchtig terug op zoek naar de – in mijn ogen – ‘juiste’ kaart. Mijn wil had het niet voor het zeggen, de volgende kaart sloot immers perfect aan bij de eerste. Slow down. Ik moest erom lachen, gaf me over en nam het mee de sessies en de dag in. Als handleiding voor mezelf, ter inspiratie voor de ander. Vertraging werkt altijd voor het overzicht en de bedoeling.
We hadden het over de toekomst die voor ons ligt en de weg die we al bewandeld hebben. Terwijl we zo graag sneller willen, willen laten zien wat wel werkt, maar de wereld is daar nog niet geheel aan toe. Dus gaan we stapje voor stapje en staan we soms even stil, in onze ogen. De diëtist van het eerste uur reageerde vol trots via de chat toen ze alle ontwikkelingen hoorde. Vanuit een ander perspectief, namelijk vanaf het begin. Als je kijkt wat er dan allemaal veranderd is, dan mag je daar best even bij stil staan.
Ik kreeg naast alle mooie chats, appjes en mails een bericht in een geheel andere context met het woord ‘zorgwekkend’ erin. Ik voelde meteen een verkramping in mijn buik, waarmee ik mezelf vastzette. Ik ben me er van bewust, ook al gebeurt het. Hoewel ik dan het liefst primair zou willen reageren, weet ik dat ik dan beter ademen, kan verstillen, van een afstandje kan kijken. Om vervolgens een reactie te geven. Dat is oefenen en oefenen en oefening baart kunst. Het gebeurt nog steeds, maar ik ga er anders mee om. Een kwestie van keuzes maken, voor wat wel werkt voor mij, voor jou. We zijn gewend om in de wereld primair te reageren, terwijl een 2e reactie voor iedereen beter zou werken.
Aan tafel luisterden we naar het muziekbestand van de solo van de jongste. Hoopvol keek hij naar zijn vader en broers. Gespannen en trots. Normaal zou je dat niet zo doen, dan zou je alles bewaren tot de avond zelf, maar nu is alles anders. We maakten alles klaar voor de opnames van de komende dagen. ‘Mam, door corona is alles leuker geworden’. Ik denk dat dat in zijn geval ook waar is. Ook al moest hij zijn bestaande construct in zijn hoofd veranderen, ook al moest hij zich erbij neerleggen dat het niet gaat zoals bij zijn broers. Als je dat kunt, dan ligt er een wereld voor je open en dan is er heel veel mogelijk.
