De berg op

De dag na mijn verjaardag ging ik voor een paar dagen op reis. Bij het zien van de bergen op de foto’s van Esther Koning 1 jaar geleden wist ik: ‘Hier moet en wil ik zijn’. Ik zei direct ‘ja’ tegen een vraag die niet werd gesteld en wist dat mijn ‘ja’ als altijd ook geankerd was. Een ‘ja’ van mij van binnenuit kent immers weinig ruimte voor ‘nee’, ook al werd ik daar in dit geval vaak en door de maanden toe verleid.

Mijn ‘ja’ was een keuze om ‘ja’ tegen mijzelf te zeggen. ‘Ja’ tegen wat ik wil en belangrijk vind, ‘ja’ tegen volledig gaan staan voor wie ik ben. Er waren momenten dat een ‘nee’ gemakkelijker was geweest, maar diep vanbinnen wist ik dat ik hier heen moest bewegen.

Bij de vooruitblik van dat plaatje op de foto en de visualisatie in mijn hoofd werd ik tegelijk rustig als bang. ‘Wat zou het teweeg brengen als ik zou gaan, wat zou ik achter laten?’ Het verlangen naar enkele dagen voor alleen mijzelf, in de nabijheid van mensen met hetzelfde verlangen was groots. En stap voor stap bewoog ik mij daarheen.

Terwijl ik de trail beleefde, de dagen naar en op de berg, was ik intens dankbaar en gelukkig. Ik zag de beweging, ik omarmde mijn moed en kon vol compassie naar mijzelf en degenen met mij (en thuis) kijken. Het was voor mij het perfecte plaatje, een begin van een nieuw levensjaar en een hele nieuwe fase.

De essentiële dingen die ik heb meegemaakt:

  • Intens geluk en gevoel van licht
  • Verlangen naar leven en beweging
  • Unieke verbinding met mensen met hetzelfde verlangen
  • Bevestiging van mijn eigen kracht, veerkracht en zachtheid
  • Bevestiging dat wij allen diep van binnen hetzelfde zijn: puur en prachtig met hetzelfde verlangen om gezien te worden
  • Een continue lach van binnen, zichtbaar van buiten, hoorbaar en intens voelbaar door zo veel lachen om alles en niets
  • Bevestiging dat het leven zo simpel is, ook als het moeilijk is, als je er maar naar durft te luisteren.

De staat van zijn die ik meemaakte is dicht bij hoe ik leef en wil leven. En dan op de berg alleen een stuk intenser. De rust, de verbinding, de kwetsbaarheid, puurheid en diepgang geven mij hoop en levensvreugde. Ik heb geleerd hoe mij te voeden en steeds opnieuw te vragen: ‘wat ontvouwt zich hier en wat heb ik te leren.’ Zo blijf ik in beweging en kan ik als rustpunt fungeren voor mijzelf en voor anderen. En natuurlijk is dat de ene keer gemakkelijker dan de andere.

Ik kan lachen en huilen, kan dansen en spelen, kan er zijn en zijn, ik kan leven in alle dynamiek die er is. De trail heeft mij bevestigd in wie ik ben en wat ik hier te doen heb. De licht, de rust, kracht en zachtheid van mens en natuur. Dat raakt mij in de diepste kern en in de kern van mijn leven! Iets wat ik een ieder zou gunnen. Big rocks, small steps!