Dutch Mountain Trail – dag 3

Bij het schattige huisje boven aan een heuvel vind ik de kaarten waar ik naar op zoek was. Geschilderd door de vrouw des huizes. Ernaast staat een potje voor het geld. Ik koop er 10. Langs de weg zijn veel meer kleine stalletjes met daarin van alles te koop. De een heeft walnoten, de ander bessen, peren, appels, of honing. Onderaan een afdaling staan stoeltjes in een wei met een briefje erop: ‘om even uit te rusten’.

Naast stalletjes en stoeltjes zie je kruis, na kruis, na kruis met elk een eigen tekst of gebod. De een wat dogmatischer dan de ander. Sommige kruizen staan in keurig onderhouden perkjes, andere hangen op vreemde plekken in bomen. Bij 1 kruis stond dat hij in reparatie, wat dat dan ook moge betekenen.

De invloed van de kerk
is zichtbaar, en de kaders
evenzeer. Toch ervaar ik ruimte,
met iedere stap die ik verder zet.
Welkom in de natuur en welkom
bij iedere persoon die ik ontmoet.

Onderweg is het veel drukker dan de andere dagen. Het zal door het weekend komen, veel mensen lopen de trail etappe voor etappe en komen er een weekend voor terug. Daarnaast ben ik vandaag veel later vertrokken dan de andere dagen. Vandaag met gezelschap van Guy, die de eerste twee etappes al eerder liep. Vandaag vertrok hij in alle vroegte vanuit huis om om 9 uur in Gulpen te zijn.

We starten met de 4e top, waarop een groot Mariabeeld boven het dorpje rijst. Even later lopen we door de weiden, de bossen, de heuvels. Het landschap is adembenemend mooi en verandert bij elke kilometer of hoek die we omhoog. Hoewel wij vele kilometers samen hebben gelopen, is het vandaag even zoeken. Ik ken na twee dagen mijn beste manier en ritme en ondanks mijn aanpassingsvermogen wil ik daar deze trail geen concessies in doen. Na de eerste kilometers vonden we ons nieuwe ritme. Samen.

Zolang je blijft lopen, blijf je in beweging. Dan weten je benen wat te doen en volgt de ene voet vanzelf de andere. Ondanks de gevoeligheid in mijn benen die logischerwijs aanwezig is, ondanks de vermoeidheid die parten speelt. Toch moet je af en toe stoppen, om water te drinken, om te eten, om even uit te rusten, om te plassen, om gezwollen handen of voeten in een beek te koelen. Elke keer is de stop een verademing, daarna voel ik echter keer op keer hoe mijn benen weer in positie moeten komen en hoe veel ongemak en pijn daarmee gepaard gaat.

Na 7 uur lopen bereik ik 75% van de totale trail. Voldaan lig ik met mijn benen omhoog. Wat heeft het me tot nu toe gebracht? Ruimte, stilte, verdieping, liefde, verwondering, inzichten, dankbaarheid en nog heel veel meer.