Een blanco sheet

Waar ik ook kom, wat ik ook lees, wie ik hoor, hoe ik ook kijk of luister, steeds weer kom ik bij 1 punt terecht. De essentie. Grappig genoeg speelt dat woord deze dagen heel bewust een rol in de maatschappij. Winkel en ketens beargumenteren waarom zij essentieel zijn en mensen kopen massaal meer ‘essentiële’ boodschappen om er zogenaamd geen tekort van te krijgen de komende dagen. Hoe meer ik dat aanschouw, hoe beter ik weet dat het juist hier niet over de essentie gaat. We vergeten een vraag te stellen: Wat hebben we echt nodig, wie hebben we echt nodig. Nu.

Vroeger werd ik vaak als naïef bestempeld. Later vormde ik dat woord zelf om naar ‘onbevangen’, kon ik dat omarmen, omdat ik nou eenmaal zo ‘gewired’ was. Zonder zorgen, zonder angsten, vertrouwend op het goede van de mens en het goede van de afloop. Inmiddels ben ik er dankbaar voor en zie ik dat juist deze eigenschap mij verder brengt. Want daarmee kan ik èn voorbij allerlei lagen en structuren direct naar de essentie die er onder ligt kijken èn kan ik daarmee steeds met een blanco vel opnieuw tekenen en inrichten.

Met nieuwe ogen
naar de essentie
is als ongerepte natuur.
Zoals sneeuw die net gevallen is.
Zo zuiver, zo schoon,
dat bijna alles mogelijk is.
Het is als spelen,
omdat alles kan.
Ik heb er mijn werk
en mijn leven van gemaakt.

Tijdens het begin van de eerste lockdown, was mijn onbevangenheid groot. Groter dan eerder, lichter dan eerder. Niemand kon mij daar vanaf brengen, wat er ook gedacht, geschreven, verteld, voorgehouden werd. Totdat er heel dichtbij iets onverwachts gebeurde. Met iemand die zo dichtbij mij stond dat afstand nooit voelbaar was. De angst die ik toen in de ander zag, raakte mij des te meer, want ‘waarom zou zij niet zien, zoals ik dat deed?’ De negatieve lading van ‘naïef’ werd geraakt en maakte mij boos, woest zelfs, verdrietig daaronder. Gelukkig wist ik dat boos zijn niet de weg was en dat wij samen iets aan te kijken en te bespreken hadden.

Tijdens een boswandeling op afstand leerde ik iets, nog dieper en van nog dichterbij, dat ik voor de rest van mijn leven zal meenemen: ‘Achter iedere beweging zit een verhaal. Zelfs liefde kan angst triggeren. We kunnen niet oordelen over wat de ander doet, als je het verhaal niet kent.’ Daar ontstond ook een nieuwe verbinding op een diepere laag met mijzelf en met de ander, omdat alles er kon zijn. Zoals in de ongerepte natuur. De opvolgende maanden werden als spelen.
Ik dacht er deze dagen aan terug en kon met mildheid ieders reactie op de nieuwe lockdown horen. Ik nog steeds onbevangen èn in compassie met het verhaal van de ander.

Het is niet aan mij
om te bepalen of dat klopt.
Het is niet aan mij
er iets van te vinden.
Het is aan mij om bij
mijn essentie te blijven,
net zoals dat aan jou is.
En aan iedereen.

Voor mij is dat alles. Die essentie. Daar kunnen we begrijpen, luisteren, kijken, verbinden. In die essentie is er niets, behalve waardigheid, stilte en een blanco sheet. Daar kunnen we spelen.

Voor jou, mij, ons en de wereld wens ik dit jaar een blanco sheet. Dat we steeds met nieuwe ogen kunnen kijken. Steeds weer opnieuw kunnen ontwerpen, zonder overtuigingen, meningen, gedachten, angsten. Dat we kunnen kleuren, zoals een kind dat doet. Elke dag opnieuw. Vanuit de essentie.

Als dat realiteit zou zijn: Hoe zouden de vraagstukken van vandaag en morgen dan opgelost worden? Ik heb hoop, ik heb vertrouwen. Want uiteindelijk komt alles goed.