Een jaar van ons leven

Er zit een laagje tussen als ik mijn ‘jaarverslag’ wil maken. In de vorm van een blog die mijn reflectie weerspiegelt doe ik dat ieder jaar. Vorig jaar deed ik dat net te vroeg, had ik het jaar al als ‘het jaar’ genoemd en gebeurde er de laatste dagen iets dat de disruptie van dat jaar zou bestempelen.

In mijn hoofd heb ik al een lijstje van de hoogtepunten van dit jaar. Ik heb er genoeg, ik zag en beleefde er velen. Zelfs kijk ik terug met een glimlach terug op dit jaar. Als ik dat deze dagen tegen anderen zeg, krijg ik vreemde blikken. Het lijkt voor sommigen niet de bedoeling dat ik dit jaar in licht afsluit. Als ik luister naar de reacties om mij heen, als ik de kerstkaarten zie die beginnen met het donkerte van het jaar, als ik hoor waar dierbare anderen zitten.

Ik sta er even bij stil
bij wat ik zelf voel en zie.
Ik heb zoveel moois gezien.
Zo veel veerkracht, verbinding.
Zo veel licht, zo veel Liefde.
Het liefst tover ik dat om
in een positief verhaal.

Toch stokt er iets bij mij en lukt het mij niet het op te schrijven. Tot ik mij met het donker verbindt en de woorden beginnen te stromen. En dus begin ik geheel – tegen mijn gemoedstoestand in – met het donker van dit jaar.

Dit jaar startte voor ons met een gebroken been bij 2 van ons 5. Op exacte dezelfde plek, bij exact hetzelfde been was het bot bij mijn jongste en middelste zoon gescheurd. Ongelofelijk en waar. We roeiden met de riemen die we hadden, reden taxi, vroegen om hulp en kregen die, openden deuren en ontdekten dat je met een rolstoel wheelies kan maken. Met een glimlach vaak en een traan soms.

Voor mij bleef er gedurende die periode een vraag hangen: wat was hier de bedoeling van? Wat dienden we aan te kijken en waar was de aandacht echt nodig? Ik had wel mijn vermoedens. Toch vertroebelt het als je erin zit en is the bigger picture niet meteen zichtbaar. Tenzij je afstand neemt tenzij je de stilte opzoekt, tenzij je de vraag durft te beantwoorden. Hier was iets groters aan de hand. Dat was wel duidelijk.

Ik geloof
dat er veel gebeurt
met een reden.
Dat er een boodschap onderzit.
Je kunt het negeren,
je kunt er ook naar luisteren.
Wat zit er in voor jou?
Wat dient er te gebeuren?

Energie, actie en een dosis positiviteit maakte het geheel voor ons allen prima te doen en zelfs zo dat we de humor ervan in konden zien. De tijd vloog voorbij. Er waren ergere dingen die gebeurden. Exact ook in hetzelfde familiesysteem, niet zichtbaar, niet tastbaar, onder water was er iets veel groters gebroken. Onze middelste zoon dreigde uit het schoolsysteem te vallen en diende – met een mooi en voor ons nog onbekend woord – ‘af te stromen’ naar een plek, waarvan wij diep van binnen wisten dat die niet de juiste voor hem was.

Zijn snoetje werd met de dag donkerder, zijn gedrag afstandelijker, zijn antwoorden korter. De avonden voor het slapen gaan waren zwaar en dat had niets met zijn been te maken. De onzekerheid over zichzelf werd groter, het gevoel er bij te horen kleiner. Nachten lag ook ik wakker, geraakt door de wreedheid en starheid het systeem. Gelukkig waren er zo veel lieve mensen om mij heen, mijn gezin, familie, vrienden, professionals, leraren. Gelukkig kon ik dat diep van binnen voelen, gelukkig hadden wij de moed en middelen om het rigoureus anders te doen, systemen en patronen te doorbreken en werden wij ook daarin in allerlei opzichten gesteund.

Hij ging naar een school buiten ‘het systeem’ en de wereld veranderde. Deze prachtige jongen, mijn allergrootste en dierbaarste spiegel, een jongen die zijn eigen keuzes maakt, een jongen die niet alles zo maar als waarheid aanneemt, een jongen die als sinds hij kan praten diepere vragen stelt over het leven, deze jongen werd eindelijk weer gezien in wie hij werkelijk is en wat zijn talenten zijn. Het licht ging weer aan.

Hij en wij leerden hier iets belangrijks voor de rest leven: soms passen systemen niet en heb je rigoureus uit te breken. Dat is in eerste instantie pijnlijk, dat vraagt moed voor actie en levert uiteindelijk ruimte op. Meer zelfs.

Dit donker
transformeerde in licht
staat voor mij symbool
voor waar we nu staan en
wat ik om mij heen zie.

De angst in de ogen van de ander, soms verhuld in boosheid. Omdat je ziet dat het anders moet, om je weet dat het anders kan, maar bang bent af te stromen, er uit te vallen, er niet meer bij te horen. Laten we vertrouwen houden, laten we diep van binnen blijven voelen, waar we voor staan en wie we zijn, laten we vandaar uit onze keuzes maken. Ook al vragen systemen iets anders, ook al zeggen anderen iets anders. Het belangrijkste dat we te doen hebben is trouw te zijn aan ons zelf met het donker het licht dat we in onszelf dragen. En dat we daarnaar handelen. Ook of zelfs als we uit te breken hebben. Er is namelijk altijd licht ook al kun je dat even niet zien.